Calling our parents anything other than mom, dad or one of the many variations thereof is an almost alien concept to many (and in some cultures is considered downright rude). So why is it we refer to our parents in this way? Where did it come from and perhaps, more curiously, is there any culture that forgoes this seemingly universal nickname custom for parental figures?

The words can be traced back to the 1500s for “dad” and the 1800s for “mom”. As with so many etymologies, where these words were first uttered and by whom is a mystery. Even the Oxford English Dictionary has admitted that they have “no evidence” on where the word “dad” originated. The word “mom”, on the other hand, is a slightly different story and it’s widely believed that the word was born from the much older word “mamma” which itself can be traced back to the 1500s in English. This, in turn, can be traced back to Latin where “mamma” meant “breast” or “teat”. From this word, we also got the word “mammalia” and later “mammal” to describe animals that suckle their young.

This brings us to the amazing part- a word extremely similar to “mom” occurs in almost every language on Earth. We don’t mean that there is a word for “mom” in every language; we mean that the word for “mom” is shockingly similar  across nearly all of the most commonly spoken languages on Earth.

For example, if you wanted to address your mother in Dutch you’d say “moeder”, if you were to travel to Germany on the other hand you’d call her “mutter” while over in Italy you’d refer to her as, “madre”. Now we know what you’re thinking, those are all European languages. So let’s mix things up a bit and list the words for mom or mother in some more, shall we say, “exotic” languages, from an English speaker’s point of view, and see if you start to notice a pattern:

• Chinese: Mãma
• Hindi: Mam
• Afrikaans: Ma
• Ancient Egyptian: Mut
• Swahili: Mama

As you can clearly see from this list, there’s a very peculiar trend with “mom” in various languages in that it’s nearly universally pronounced with an “m” sound. If you’re still not convinced or think that we’re perhaps cherry picking examples, here’s a pretty exhaustive list of ways to say “mother” in a number of languages for you to peruse at your leisure. With a few exceptions, our favorite of which is the Mapunzugun “Ñuke”, you’ll note that they pretty much all employ an “m” and often a “ma” sound.

As for the word “dad”, while there is certainly more variation in the ways to address your man-mum in foreign languages, similar trends can be observed. For example, the word “Papa” is present in several languages including Russian, Hindi, Spanish and English, while slight variations on it appear in German (Papi), Icelandic (Pabbi), Swedish (Pappa) and a number of other languages across the globe. Likewise in Turkish, Greek, Swahili, Malay and several other languages the word for dad is “Baba” or a variation of it.

The current working theory to explain this fascinating phenomenon is that the words parents use to refer to themselves are derived from the babblings of their child during its “baby-talk” phase. It has been observed that babies, regardless of where in the world they’re born, naturally learn to make the same few sounds as they begin to learn to speak. It has also been noted that during the babbling stage, babies will create what is known as “protowords” by combining nonsensical combinations of consonants and vowels.

The really interesting part about these protowords is that they’re consistent across different cultures for reasons that aren’t quite clear. The words babies make in this early babbling stage tend to use the softer contestants like B, P and M, often leading to the creation of otherwise non-words like baba, papa and mama by the child in question.

It’s further theorised that as these are often the first sounds babies are able to make consistently, parents came to use them to refer to themselves, which explains why words like “mama”, “papa,” “dada”, “tata” and “baba” are present in so many languages as a way of addressing one’s parents. It’s usually less complex to say than the parent’s real names and works as a substitute that ultimately sticks.

As to why the “ma” sound in derivations like “mamma” came to be assigned to women instead of men, it is generally thought that it derived from the sound babies make while suckling or feeding. It’s noted that the only sound a baby can really make while its mouth is full of his or her mother’s life giving bosom is a “slight nasal murmur” or a repeated “m” sound.  Further, when the baby is hungry and sees the object of its foodie desires, it is not uncommon for the baby to, as linguist Roman Jakobson put it, “reproduced [it] as an anticipatory signal”.  While no one can prove this is how “mom” and its predecessor “mamma” came about, it would at the least explain why there is an almost universal trend of the word for mother in varying languages utilising the “m”, and often “ma” sound.

There is no such precise theory for why the word “dad” was specifically chosen (presumably from “dada”), but this lack of a good reason to assign “dada” to male parents over other variations like “papa”, “tata”, “baba”, etc. is perhaps why there is such variation on this one in terms of which repeated consonant is used to go along with the a’s in a given culture.

So is there any culture in which this nicknaming practise isn’t observed? There are certainly examples of cultures that don’t adhere to the idea of a nuclear family, but as far as applying similar types of nicknames to parental figures, not really… At least as far as we could find and we’re usually very good at this sort of thing and spent more hours than we care to admit trying to find the obligatory exception.  But if you happen to be an anthropologist or just someone who knows different and you know of an exception where children don’t commonly give their parental figures (whether truly their biological parents or not) some sort of nickname, please do let us know. We came up empty on it, which makes us a little uncomfortable as there seemingly always is at least one exception somewhere for just about any issue. Is this an exception to the rule that there is always an exception? It would seem so.

Source…..www.todayifoundout.com

Natarajan

திருவிளையாடல்’ திரைப்படத்தில் வந்த சிவனையும் தருமியை நம்மால் மறக்கமுடியாது. அதற்குக் காரணம் சிவாஜியும் நாகேஷும்தான். தங்களது தெறிப்பான நடிப்பில் தமிழ் ரசிகர்களை திக்குமுக்காடச் செய்தவர்கள் அவர்கள்.

நாம் நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறோம், தருமி கதை வந்தது திருவிளையாடல் படத்தில்தான் என்று. உண்மையில், அதற்கும் பல ஆண்டுகள் முன்பே ஒரு திரைப்படத்தில் இக்காட்சி வந்துவிட்டது என்பது தெரியுமா?

தருமி, நக்கீரனுடனான சிவனின் திருவிளையாடலை தமிழ் சினிமா முன்னமே கண்டிருக்கிறது என்பது மட்டுமல்ல; அதிலும் சிவாஜி கலக்கியிருக்கிறார் என்பதுதான் ஆச்சரியம்.

இங்கு வீடியோவில் இடம்பெற்றுள்ள ‘நான் பெற்ற செல்வம்’ என்ற பழைய திரைப்படத்தில் வரும் இந்த ஒரு காட்சியில் நீங்கள் காணப்போவது ஒன்றல்ல… இரண்டு ஆச்சரியங்கள்!

https://youtu.be/QLq1LoabFiY

Source….www.tamil.thehindu.com and http://www.youtube.com

Natarajan

Except for a rear-mounted engine that put out a feeble .9 hp, there was little to tell between a horse carriage and the Benz Motorwagen. When it arrived in 1886 on three wheels, it was hailed as the first horseless carriage.

It has gone down in automobile history as the first car. It has another first to its credit. It is the first automobile to be taken out on a long journey. In 1888, Bertha Benz, wife of Karl Benz, who invented this odd-looking car by today’s standards, drove it from Mannheim to Pforzheim in Germany, covering over 190 km.

A replica of the 1886 Benz Motorwagen, made by Gedee Technical Training Institute and a key attraction at the Gedee Car Museum in Coimbatore, arrived at the city. This trip would, however, not detract from the greatness of Bertha’s.

C.S. Ananth, honorary consultant to the Gedee project to create Benz Motorwagen, says, “Bertha undertook that daunting trip when nobody trusted a vehicle that had an engine.”

According to G.D. Gopal, trustee of Gedee Car Museum, the features of the original car have been conscientiously retained. For example, the engine, just as feeble as ever, runs on benzene.

This car is one of the many Benz Motorwagen replicas that have been made at the Gedee institute.

“Last year, 21 students of the institute studied the parts of a replica that had been bought and dismantled; and then they set about making replicas of this iconic car themselves,” says Mr. Gopal.

Source….www.thehindu.com

natarajan

‘சிரிக்கத் தெரிந்த மனமே’ நூலிலிருந்து:

தமிழ்க்கடல் ராய.சொக்கலிங்கம் நடத்தி வந்த, ‘ஊழியன்’ பத்திரிகை, சுதந்திர போராட்ட காலத்தில், மக்களிடம் செல்வாக்கு பெற்று விளங்கியது.
‘ஊழியன்’ பத்திரிகையில் உதவி ஆசிரியர் வேலைக்கு, புதுமைப்பித்தனை அனுப்பி வைத்தார் எழுத்தாளர் வ.ரா., புதுமைப்பித்தன் அப்பத்திரிகையில் பணியாற்றி வரும் போது, ஆசிரியர் குழுவில் முக்கியமானவராக இருந்த
ஈ. சிவம் என்பவர், புதுமைப்பித்தனுடன் அடிக்கடி சச்சரவு செய்து வந்தார். அதனால், ‘ஊழியன்’ பத்திரிகையை விட்டு விலகினார் புதுமைப்பித்தன்.
சில நாட்கள் சென்றபின், வ.ரா.,வும், புதுமைப்பித்தனும் சந்தித்துக் கொண்டனர். புதுமைப்பித்தனின் ராஜினாமா விஷயத்தை முன்பே அறிந்திருந்த வ.ரா., ‘என்ன புதுமைப்பித்தன்… ஈ.சிவம் எப்படியிருக்கிறார்?’ என்று கேட்டார்.
‘அவர் ஈ.சிவம் இல்லை; எறும்பு சிவம். என்னைக் அறுத்துத் தள்ளி விட்டார்…’ என்றார் புதுமைப்பித்தன்.

‘உலக மேதைகள்’ என்ற நூலிலிருந்து: பிரபல எழுத்தாளர் மார்க் டுவைன் தன் பக்கத்து வீட்டுக் காரரிடம் பேசிக் கொண்டிருந்த போது, அவரது மேஜை மீது இருந்த புத்தகத்தை பார்த்து, ‘இந்தப் புத்தகத்தை இரவல் தருகிறீர்களா… படித்து விட்டு தருகிறேன்…’ என்று கேட்டார்.
அதற்கு அந்த நண்பர், ‘புத்தகங்களை நான் இரவல் கொடுக்கிறதில்ல; இந்தப் புத்தகத்தை நீங்க அவசியம் படிக்கணும்ன்னு தோன்றினால், என் வீட்டிலேயே உட்கார்ந்து படித்து விட்டுப் போங்கள்…’ என்றார்.
மனவருத்தப்பட்டார் டுவைன். ஆனால், வெளிப் படுத்திக் கொள்ளவில்லை. சில நாட்களுக்கு பின், டுவைன் வீட்டிற்கு வந்த அந்த நண்பர், ‘நண்பரே… உம்முடைய மண்வெட்டியை இரவல் கொடுங்கள்; என் வீட்டுத் தோட்டத்தில் மண்ணை வெட்டிப் பண்படுத்தி விட்டு திருப்பித் தருகிறேன்…’ என்று கேட்டார்.
‘மண் வெட்டியை நான் பிறருக்கு கடன் கொடுப்பதில்லை; உங்களுக்கு அவசியம் என்று தோன்றினால், என் மண்வெட்டியைக் கொண்டு, என் வீட்டுத் தோட்டத்து மண்ணை வெட்டிப் பண்படுத்துங்கள்…’ என்றார் மார்க் டுவைன்.

தமிழறிஞர்கள்’ நூலிலிருந்து: பண்டிதமணி கதிரேசன் செட்டியாருக்கு ஒரு பிரமுகர், விருந்தளித்தார். விருந்து முடிவில், ஒரு தம்ளரில் பால் தரப்பட்டது. பாலை வாங்கிய பண்டிதமணி அதை உற்று கவனித்து, ‘திருப்பாற் கடலில், எவ்வளவு அழகாக சீனிவாசன் துயில் கொள்கிறான்!’ என்றார்.
விருத்தளித்தவர், பால் தம்ளரை வாங்கிப் பார்த்தார். அப்போது தான், பண்டிதமணி சொன்னதன் உண்மை விளங்கிற்று. ‘சீனி’ (சர்க்கரை)யில் வாசம் செய்யக் கூடியது எறும்பு என்பதால், சீனிவாசன் என்று குறிப்பிட்டு, அது, பாலில் மிதக்கிறது என்பதை, பண்டிதமணி நயமாகக் கூறியதை ரசித்தார் அவர்.

‘தெரிந்து கொள் தம்பி’ நூலிலிருந்து: ஆகாய விமானத்தைக் கண்டு பிடித்த, ‘ரைட்’ சகோதரர்கள், ஒரு விருந்துக்கு அழைக்கப் பட்டிருந்தனர். பல அறிவியல் அறிஞர்கள், பொறியியல் நிபுணர்கள் அங்கு வந்திருந்தனர். விருந்துக்கு தலைமை வகித்தவர், ‘அடுத்து, நம் ரைட் சகோதரர்களில் மூத்தவரான, வில்பர் ரைட் தங்கள் சாதனைகள் குறித்துப் பேசுவார்…’ என்று அறிவித்தார்.
வில்பர் எழுந்து, ‘ஒரு தவறு நேர்ந்து விட்டது; என் தம்பி ஆர்வில் ரைட் தான் நன்றாக சொற்பொழிவாற்றத் தெரிந்தவன். எனக்குப் பேசக் தெரியாது…’ என்று கூறி அமர்ந்து விட்டார்.
தலைமை வகித்தவர், ஆர்வில் ரைட்டை அழைத்து, பேசும்படி கூறினார். அவர் ஒலிபெருக்கி முன் வந்து, ‘என் அண்ணன் வில்பர் ரைட் அற்புதமாகப் பேசிவிட்ட பின், நான் பேசுவதற்கு என்ன இருக்கிறது…’ என்று கூறி அமர்ந்து விட்டார்.

Source….தி்ண்ணை!….www.dinamalar.com

Natarajan

Oblivious to the presence of the sacred Divine within, people embark on their quest for God. Avatars (incarnations) are of two kinds:Amsaavatar and Purnaavatar. All human beings are Amsaavatar(partial incarnation of the Divine). Mamaivaamso jeevaloke jeevabhutah sanatanah (In this world of living beings, it is a part of My Eternal Self that has become the Jiva, the individual soul), says Krishna in the Gita. These partial incarnations, caught up in Maya,develop egoism and possessiveness and lead worldly lives. However, the Purnaavatars (complete incarnations of the Divine), subduing and transcending Maya, manifest their full divinity to the world in their lives. The Purnaavatar may behave, according to the circumstances, as if subject to Maya, but in reality He is free from it at all times. But some, not understanding this truth owing to their own limitations, attribute wrong motives to His actions. In this they reflect their own feelings.

​                                  ஜய ஜய சங்கர
                                 ஹர ஹர சங்கர ​
​

கும்பகோணம், திருச்சி அதைச் சுற்றிய க்ராமங்கள்…..ப

இந்த மாதிரி ஒரு அழகான, பசுமையான க்ராமம்தான் களத்தூர் !

அந்த ஊரில் உள்ள துர்க்கா பரமேஶ்வரியின் கோவில் மிகவும் அழகானது. சிறிய கோவில் என்றாலும், பூஜைக்கு குறைவில்லாமல் இருந்தது. 

அந்தக் கோவிலின் தர்மகர்த்தா அம்பாளின் கைங்கர்யமே வாழ்வாகக் கொண்டவர். மிக மிக நல்ல மனுஷ்யன். நவராத்ரி வந்துவிட்டால், கோவிலா, வீடா என்று போட்டி போட்டுக் கொண்டு அம்பாளுக்கு ஒன்பது நாளும் அலங்காரம், நைவேத்யம், என்று ஏகமாக செலவழித்து அப்படிக் கொண்டாடுவார். 

அண்டா அண்டாவாக சுண்டலும், இனிப்பும் ஒரு பக்கம் தயாராகி, நைவேத்யமாகி, ப்ரஸாதமாகி அக்கம்பக்கம் இருக்கும் க்ராமங்களில் இருந்தெல்லாம் பசியோடு வருபவர்களுடைய குக்ஷியில் போய்ச் சேரும்.

தர்மகர்த்தாவுக்கு மொத்தம் எட்டு குழந்தைகள். ஐந்து பிள்ளைகள்; மூணு பெண்கள். ஒருத்தருக்கும் கல்யாணம் ஆகவில்லை. கடைக்குட்டியான ரமணி ரொம்பச் சின்னப் பையன். நாம் எல்லாருமே பிறக்கும் போதே, பிடரியில் மஹிஷவாஹனனை உட்கார வைத்துக் கொண்டுதானே பிறக்கிறோம்? 

அந்த ஜன்மத்தில் வந்த பந்தபாஶங்களை அறுத்து, இருப்போர், போனவர் எல்லாரையும் நிலைகுலையச் செய்து, அடுத்த பிறவியில் தள்ளும், பாஶக் கயிற்றை, எந்த க்ஷணத்தில் நம் கழுத்தில் இறுக்குவான் என்பதே தெரியாதே ! 

மஹிஷாஸுர மர்த்தினியான லலிதாம்பிகையின் அம்புஜ ஶரணங்களை கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டால், அவளுடைய இடது கரத்தில் உள்ள பாஶமானது, மஹிஷவாஹனனின் பாஶக் கயிற்றிலிருந்து நம்மைக் காப்பாற்றி, பிறவா பெருநிலையை அனாயாஸமாக அளித்துவிடுமே !

தர்மகர்த்தா இப்படித்தான் ‘பட்’டென்று ஒரு க்ஷணத்தில் காலமாகிவிட்டார் ! கட்டாயம் துர்க்கையின் மலரடியில் புஷ்பமாகப் போய்ச் சேர்ந்திருப்பார். பாவம். குடும்பமே நிலைகுலைந்தது ! ஆனால், அவர் மனைவி, எட்டு குழந்தைகளை தன் பொறுப்பில், அந்த அம்பாளே விட்டிருப்பதாக நினைத்தாள். தர்மகர்த்தா உயிரோடு இருக்கும்போது, “ஒங்காத்துப் பொண்ணுதான் எங்காத்து நாட்டுப்பொண்” என்று பேசியவர்கள், அவர் போனதும், வசனமும் அவரோடு போச்சு ! என்பதாக காணாமல் போனார்கள். 

கொஞ்சமும் மனஸை தளரவிடாமல்,வீட்டிலிருந்த அண்டான், குண்டான் கொஞ்ச நஞ்சமிருந்த தங்கம், வெள்ளி, பித்தளை ஸாமான்களை விற்றுக் காஸாக்கி, தன்னுடைய ஶக்திக்கு ஏற்றவாறு மூன்று பெண்களுக்கும் எளியமுறையில் கல்யாணம் செய்து வைத்தாள். பையன்கள் நாலு பேரையும் காலேஜ் வரை படிக்க வைத்தாள்.

பையன்களில் மூத்தவன் காலேஜ் முடித்ததும், “அம்மா! இனிமே நீயும், தம்பிகளும் என்னோட பொறுப்பு !…” என்று சொல்லுவதாக கனவெல்லாம் கண்டாள். அது கனவில்தான் முடிந்தது ! 
படிப்பை முடிக்கும் வரை பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு, அந்த குச்சு வீட்டில், அம்மாவின் ஏழ்மைக் கைகள், அன்போடு போட்ட மோர் ஸாதத்தை, அதிலுள்ள அன்பின் ருசி அறியாமல், வேண்டா வெறுப்பாக ஸாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான். படிப்பு முடிந்ததோ இல்லையோ, ‘நீயாச்சு! உன் பிள்ளைகளாச்சு !’ என்று ‘டாடா’ காட்டிவிட்டு எங்கோ சென்றுவிட்டான் ! தன் வாழ்க்கையை தான் பார்த்துக் கொண்டான்.

சிறுவன் ரமணி, பேருக்கேற்றபடி ரமணீயமான குணம். படிப்பை நிறுத்திவிட்டு, உள்ளூர் மளிகைக் கடையில் வேலைக்கு சேர்ந்து, தன் ஸம்பாத்யத்தையும் அம்மாவின் கடனை அடைக்க குடுத்தான் ! இவர்கள் குடுக்கும் பணம், கடலில் கரைத்த பெருங்காயம் போல், கடன் அடையக் கூடியதாக இல்லை!

கடன்காரர்கள் வாயில் வந்ததைப் பேசும்போது, தன்னுடைய அம்மாவின் நல்லகுணத்துக்கு இப்படியெல்லாம் நடக்கிறதே ! என்று தாங்காமல், அம்மாவின் மடியில் தலையை வைத்துக் கொண்டு அழுதான், குழந்தை ரமணி.

அம்பாளுக்கு எவ்வளவு ஆசை ஆசையாய் செய்திருப்பார் தர்மகர்த்தா !

கைவிடுவாளா அம்பிகை? கஷ்டத்தைக் குடுத்து, மிச்சம் மீதி இருக்கும் கர்மாவை [அதுவே கடைசி பிறவி என்பதால்] கழிக்கவிட்டு, தன்னுடைய அதிரடிக் காருண்யத்தை ஒரேயடியாக சொரிந்து விடுவாளே!

ரமணியின் அம்மாவுக்கு அன்று இரவு ஒரு ஸொப்பனம்…..அதில், கரும்புவில்லுக்கு பதில் கருணை தண்டமேந்திய நம்முடைய பெரியவா அவளிடம், ” ஒன்னோட ஆத்துக்காரர் போனதுக்கு அப்றம் நீ……நவராத்ரி கொலுவையும் மறந்துட்டே!…..அதோட, என்னையும் மறந்துட்டே! ரமணிய ஒடனே எங்கிட்ட அனுப்பு…” என்றதும், அப்படியே மனஸ் படபடக்க எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டு, பக்கத்தில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த ரமணியை எழுப்பினாள்.
“ரமணி….கண்ணு…..பெரியவா வந்தாடா ஸொப்பனத்ல ! நவராத்ரி கொலு வெக்கணுமாம்…..ஒன்னை பெரியவா ஒடனே வரச் சொல்றாடா!..”

“அம்மா…பெரியவா இப்போ எங்கியோ வடக்குல இருக்கார்ம்மா..அங்க போக, வர செலவுக்கு நீ எங்கம்மா போவே?….”

இருவருமே இது வெறும் கனவுதான்! என்று துளிகூட ஒதுக்கவில்லை. இருண்ட குகையில் இருப்பவர்களுக்கு, எங்கோ குட்டியாக வெளிச்சம் தெரிந்தால் போறுமே ! விடுவிடுவென்று வெளிச்சத்தை நோக்கி நடையைக் கட்ட வேண்டியதுதானே?

“பெரியவாதானே கூப்டிருக்கா? கவலைப்படாத! அவரே வழி காட்டுவார்…”

விடிந்ததும், மாடி போர்ஷனில் குடியிருக்கும் ஶர்மா வந்தார். மிகவும் நல்ல மனுஷ்யர். அவரும் அவர் மனைவியும் இவர்களிடம் மிகவும் ஆதரவோடும், அனுஸரணையோடும் இருப்பார்கள்.

“அம்மா….நானும், எங்காத்துக்காரியும் நாளான்னிக்கி நார்த் இண்டியா யாத்ரை கெளம்பறோம். திரும்பி வரதுக்கு எப்டியும் ரெண்டு மாஸம் ஆகலாம். ஒன்னோட ரெண்டு மாஸ வாடகையை ஒங்கிட்ட அட்வான்ஸாவே குடுத்துடறேன்……இல்லேன்னா நீ ரொம்ப ஸ்ரமப்படுவே. இந்தாத்துக்கு வந்தப்றம் எங்களுக்கு மனஸ்ல ஒரு நிம்மதி கெடச்சிருக்கு. அதுனால, கடைசி வரைக்கும், ஒனக்கு வாடகை குடுத்துண்டு, இங்கியேதான் இருக்கப் போறோம் ! செரியா?….” சிரித்துக் கொண்டே பணத்தைக் குடுத்தார்.

கரகரவென கண்ணீர் வழிந்தோட,

“மாமா…..பெரியவா தன்னோட லீலையை ஆரம்பிச்சுட்டார்! இன்னிக்கி காலேலதான் பெரியவா கனவுல வந்து நவராத்ரி கொலு வெக்கச் சொல்லிட்டு, ரமணியை ஒடனே அவர்கிட்ட அனுப்பச் சொன்னா…..பணத்துக்கு என்ன பண்றதுன்னு யோசிச்சேன். பாருங்கோ! ஒங்க மூலமா, அதுக்கும் வழி பண்ணிட்டார் !…எனக்கு, பெரியவா எங்க தங்கியிருக்கான்னு கொஞ்சம் விஜாரிச்சு சொல்றேளா?….”

ஶர்மா மாடியை நோக்கி..”வேம்பு! சித்த கீழ எறங்கி வாப்பா…..” என்றதும்

“இதோ வரேன் சித்தப்பா!…” என்றபடி ஒருவர் அங்கே ஆஜரானார்.

அம்மா….இவன் என்னோட அண்ணா பிள்ளை! ரொம்ப வர்ஷமா, பெரியவாகிட்டயே இருக்கான். மடத்லேயே தங்கிண்டு பெரியவாளுக்கு ஸுஸ்ரூஷை பண்ணிண்டு இருக்கான். என்னிக்காவுது இப்டீ…..ஊர் பக்கம் வருவான். நேத்திக்கித்தான் வந்தான். இன்னிக்கி ஸாயங்காலம் அஞ்சுமணி ட்ரெயின்ல கெளம்பி, பெரியவா இருக்கற எடத்துக்குப் போறான். நீ வேணா…ரமணியை இவனோட அனுப்பி வை! பத்ரமா அழைச்சிண்டு போய் பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ணிவெச்சுட்டு, பத்ரமா திருப்பி அனுப்பி வெக்கச் சொல்றேன்”

அம்மாவும் பிள்ளையும் அழுதே விட்டனர் !

இது, பெரியவா போட்ட அடுத்த “ஆனந்த குண்டு” !

“அனுப்பி வை! “என்றதோடு நிற்காமல், அதற்கான பணத்தை ஏற்பாடு பண்ணி, பந்தோபஸ்து பண்ணி, அழைத்துப் போக தகுந்த துணையையும் முன்னாடியே அனுப்பி வைத்து……

“அதான் பெரியவா…!” என்றார் வேம்பு சிரித்துக் கொண்டே!

பூனா பக்கத்தில் ஒரு சின்ன ஊரில் இருந்த பெரியவாளுடைய முகாமுக்கு வேம்புவோடு போனான் ரமணி. நல்ல கூட்டம் ! 

ஸ்நானத்தை முடித்துக் கொண்டு, அந்த ‘க்யூ’வில் ரமணியை நிற்க வைத்துவிட்டு “இங்க பாரு ரமணி ! இப்டியே கூட்டத்தோட போய்ண்டே இரு…ஒன்னோட டர்ன் வரும். பெரியவாகிட்ட, ஒன்னோட மனஸ்ல இருக்கற எல்லாத்தையும் கொட்டிடு! பயப்படாதே…எனக்கு உள்ள வேலையிருக்கு…..பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ணினதும், இங்கியே இரு. நா….வந்து ஒன்னை அழைச்சிண்டு போறேன். பயப்படாதே, என்ன?” என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

சின்னப்பையனான ரமணிக்கோ அங்கிருந்த கூட்டத்தை கண்டதும், “இந்த ‘க்யூ’ எப்போ நகந்து, எப்போ நா…பெரியவாளைப் பாக்கறது!” என்ற மலைப்போடு, ஏதாவது இண்டு இடுக்கு வழியாக பெரியவாளைப் பார்க்க முடியுமா என்று முயற்சி பண்ணினான். ம்ஹூம்! இவன் குனிந்து, நிமிர்ந்து, குதித்ததுதான் மிச்சம்!

“செரி ….வேம்பு மாமா இங்கியே இருக்கச் சொல்லியிருக்கா. கட்டாயம் பெரியவாளை பாப்பேன்” என்று தனக்குத்தானே முடிவு செய்துகொண்டு “ஹர ஹர ஶங்கர, ஜய ஜய ஶங்கர” என்று கண்களை மூடியபடி சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

யாரோ அவனை லேஸாக தட்டியதும், கண்களைத் திறந்தான்…..

“நீதானே ரமணி? வா….எங்கூட ! பெரியவா ஒன்னைக் கூப்பட்றா !…..”

முழித்தான்!”

இந்த அலைமோதற கூட்டத்ல, பெரியவா என்னை மட்டும் கூப்ட்டாரா?.. “
ரமணிக்கு இது “மூணாவது ஆனந்த குண்டு”

“என்னடா? வேம்பு மாதிரி நானும் பெரியவாகிட்ட கைங்கர்யம் பண்றேன். பெரியவா சொல்லாம, நானா வந்து கூப்டுவேனா? வா…..” என்று சொல்லி, அவனுடைய கையைப் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு, கூட்டத்தை விலக்கிக்கொண்டு, அவனை பெரியவா முன்னால் கொண்டுபோய் நிறுத்தினார், ஒரு பாரிஷதர்.

ஒரு க்ஷணம்! குழந்தை த்ருவனுக்கு முன்னால் ஸாக்ஷாத் மஹாவிஷ்ணு ஶங்குசக்ரதாரியாக நின்றபோது அவன் என்ன ஒரு ஸ்திதியில் இருந்தானோ, கிட்டத்தட்ட ரமணியும் பெரியவாளை அவ்வளவு அருகில் தர்ஶனம் பண்ணியதும், அப்படியொரு அநிர்வசநீயமான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டான்.

பெரிய கூட்டத்தில் அம்மாவின் கையைவிட்டு விட்டு, தொலைந்து போன குழந்தை, கதறி அழுது, மறுபடியும் தன் அம்மாவைப் பார்த்ததும், முதலில் சிரிக்காது, ஸந்தோஷப்படாது. மேலும் பலமாக அழும் ! அம்மா,அதைத் தன் கைகளில் தூக்கிக் கொண்டு, கட்டிக்கொண்டு, தட்டிக் கொடுத்து ஸமாதானம் பண்ணினாலும், அதன் அழுகை ஓய நேரமெடுக்கும்.

இப்போது ரமணி த்ருவனாகவும், கூட்டத்தில் தொலைந்து போன குழந்தை போலவும், இரண்டும் கலந்த மனநிலையில், பெரியவாளைப் பார்த்ததும், “பெரியவா!……ஓ!….என்னோட பெரியவா!” என்று வாய்விட்டு அலறிக்கொண்டு, ஸாஷ்டாங்கமாக அவர் முன் விழுந்து விசும்பி விசும்பி அழ ஆரம்பித்தான்…..

“ரமணி!….அழாதேப்பா…எந்திரு. ஒனக்கு என்னடா கொறை? என்னடா வேணும்?…”

தாயின் குரலைக் கேட்டதும் அழுகை ஜாஸ்தியாகி, திக்கித் திக்கி எல்லாவற்றையும் சொன்னான்.

“பெரியவா……எங்கப்பா தர்மகர்த்தா….அம்பாள்கிட்ட ரொம்ப பக்தியா இருப்பார். திடீர்னு செத்துப் போய்ட்டார்…..என்னோட நாலு அண்ணாக்களையும் அம்மா கஷ்டப்பட்டு படிக்க வெச்சாலும், எங்களை விட்டுட்டு அவாவா பிச்சிண்டு போய்ட்டா பெரியவா…..மூணு அக்காக்களும் கல்யாணம் ஆய்ட்டாலும், சீர், செனத்தி, ப்ரஸவம்ன்னு பிச்சு எடுக்கறா பெரியவா…..

……பாவம் அம்மா! எங்க போவா பணத்துக்கு? பத்தாததுக்கு பழைய கடனே 80,000 இருக்கு! எங்காத்தை வித்து கடனை அடைக்கலாம்-னா, கஷ்டத்ல விக்கறோம்-ன்னு தெரிஞ்சுண்டு, அடிமாட்டு வெலையா 10,000த்துக்கு  பேசறா! நா…..படிப்பை நிறுத்திட்டு மளிகைக் கடேல வேலை பாக்கறேன்…..
அம்மாவை என்னால ஸந்தோஷமா வெச்சுக்க முடியலியேன்னு இருக்கு பெரியவா……”

அத்தனை வர்ஷங்கள் குழந்தையிலிருந்தே பட்ட கஷ்டத்தை, கொட்டித் தீர்த்து கதறிவிட்டான் !

பொங்கும் பரிவோடு அவனைப் பார்த்த பெரியவா…

அழாதே……கண்ணைத் தொடச்சுக்கோ! நா…..சொல்றதக் கேளு…..

நாலாவது “ஆனந்த குண்டு”….

..இப்போ ஒங்காத்ல கொலு வெக்கறதில்ல ; 
நவராத்ரி பூஜையும் பண்றதில்ல…அப்டித்தானே?”

“அம்மாவுக்கு கனவுல வந்து சொன்னதை ‘ஸத்யம்’-னு நிரூபிச்சுட்டாரே!”
அதிர்ந்து போனான் ரமணி.

“ஆமா…….பெரியவா. அப்பா போனதுக்கப்றம் அம்மா எல்லாத்தையும் நிறுத்திட்டா! வஸதியும் இல்ல…..”

“கொழந்தே!….ஒங்கப்பா பண்ணின மாதிரி தடபுடலா ஊரைக்கூட்டி, அண்டா அண்டாவா சுண்டலும், ஸொஜ்ஜியும் பண்ணி விநியோகம் பண்ண வேணாம். அழகா, சின்னதா கொலு வெச்சு, மனஸார ஒம்போது நாளும் அம்பாளுக்கு பூஜை பண்ணினாலே போறும்! சுண்டல் பண்ணனும்னு கூட அவஸ்யமில்ல….”

என்று சொல்லிக்கொண்டே தன் முன்னால் மூங்கில் தட்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பாக்கெட் கல்கண்டையும், பேரீச்சம் பழத்தையும் தொட்டுவிட்டு, பாரிஷதரை விட்டு ரமணியிடம் குடுக்கச் சொன்னார்.
“ரமணி…..இது ரெண்டையும் அம்மாகிட்ட குடுத்து, நவராத்ரிக்கு அம்பாளுக்கு நைவேத்யம் பண்ணச் சொல்லு. நாளன்னிக்கி நவராத்ரி ஆரம்பிக்கறதே! நீ…இன்னிக்கி ஸாயங்காலம் பொறப்டாத்தான், நாளக்கி ஸாயங்காலம் ஊர் போய்ச் சேருவே! மறுநா…காலம்பர கொலு வெக்கறதுக்கு தோதா இருக்கும்…” என்று சொல்லிவிட்டு, பாரிஷதரிடம் ஏதோ சொன்னார்.

அவரும் ரமணியிடம்,

“ரமணி….பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணிக்கோ! இந்தா இந்த கல்கண்டு, பேரீச்சம்பழத்தை எடுத்துக்கோ!…” என்றதும், சின்னப் பையன்தானே! அதே ஜோரில் பெரியவாளிடம், “என்ன பெரியவா இது! ஒங்கள பாக்கணும்ன்னு எவ்ளோவ் ஆசையோட வந்தேன்? நீங்க என்னடான்னா….இன்னிக்கே கெளம்பிப் போயி, ஆத்துல கொலு வெக்கச் சொல்றேளே ! இதுக்குத்தானா என்னை இவ்ளோ தூரம் வரவழைச்சேள்?…” அழுகையும், ஏமாற்றமும் கலந்து லேஸாக ஒரு
பாந்தவ்யமான கோபத்தின் ரேக்குகளை அதன் மேல் பரப்பி, கண்கலங்க கேட்டான்.

அவனைப் பார்த்து லேஸாக புன்னகைத்துவிட்டு, பாரிஷதரிடம் அவனை அழைத்துக் கொண்டு போகச் சொன்னார். ப்ரஸாதங்களை எடுத்துக் கொண்டு, அழுகையோடேயே வேம்பு ஐயரிடம் சென்றான். நடந்ததையெல்லாம் கேள்விப்பட்டதும் வேம்பு, ரமணியிடம்

“கொழந்தே ரமணி! பெரியவாகிட்ட இப்டியா கேக்கறது? ‘இதுக்குத்தானா என்னை இவ்ளோ தூரம் வரச் சொன்னேள்?’-ன்னு கேட்டியாமே ! 

அந்த “இதுக்குத்தானா” குள்ள எத்தனை ரஹஸ்யங்கள், அர்த்தங்கள் ஒளிஞ்சிண்டு இருக்குன்னு ஒனக்கு மட்டுமில்லடா, யாருக்குமே தெரியாது. பெரியவா சொன்னதோட அர்த்தங்களை போகப் போக நீயே புரிஞ்சுப்ப…..செரி செரி ….ஸீக்ரம் ஸாப்ட்டுட்டு கெளம்பு….பாரு! பெரியவா ஒனக்கு ரெண்டு ஜோடி புது வேஷ்டி ஆஸிர்வாதம் பண்ணிக் குடுத்திருக்கா! “

பெரியவாளுடைய அன்பை, வேம்பு ஐயர் சொல்லச் சொல்ல, இப்பேர்ப்பட்ட பெரியவாளுடன் இருக்க முடியாமல், ஊருக்குப் போகணுமே! என்று அழுது கொண்டே ஸாப்பிட்டுவிட்டு கிளம்பியவனிடம்

“பெரியவா குடுத்த கல்கண்டு பேரீச்சம்பழம், வேஷ்டி எல்லாம் இந்தப் பையில வெச்சிருக்கேன். இந்தா….இதைக் கை செலவுக்கு வெச்சுக்கோ!
[ஒரு கவரில் சில நூறு ரூபாய் நோட்டுக்களை போட்டுக் குடுத்தார்] ரயில்ல ஒன்னை ஏத்திவிட நானே வரேன். ரொம்ப பாக்யஸாலிடா நீ! பெரியவாளோட
முழூ ஆஸீர்வாதத்தையும் அப்டியே அள்ளிண்டுட்டே! இனிமே ஒனக்கு ஒரு கொறையும் வராது. ஒன்னோட ரயில்ல வர்றவர் என்னோட ஸொந்தக்காரர்தான்
…. பெரியவா ஒனக்கு எப்டி பந்தோபஸ்து பண்ணி அனுப்பறார் பாரு! ஒன்னை ஒங்காத்துல அவர் கொண்டு விட்டுடுவார். பெரியவா சொன்னபடி, ஒடன்னே
அம்மாவை கொலு வெக்கச் சொல்லிடு….”

பத்ரமாக ஊர் வந்து சேர்ந்தான். போன ஜோரில் திரும்ப வந்த குழந்தையைக் கண்டதும் அம்மாவுக்கு ஒரே பதைபதைப்பு ! 

“என்னடா ஆச்சு? பெரியவாளைப் பாத்தியா? என்ன சொன்னார்?…..” இப்படியாக ஒரே கேள்வி மயம்!

” அம்மா…அம்மா! பயங்கரக் கூட்டம்! அத்தனை கூட்டத்லயும் என்னை அழைச்சிண்டு வரச் சொல்லி, நன்னா கிட்டக்க தர்ஶனம் பண்ணினேன். நம்மளோட
கஷ்டம் எல்லாத்தையும் அவர்கிட்ட கொட்டித் தீத்துட்டேன்! 

பெரியவாளோடேயே இருந்துட மாட்டேனான்னு இருந்துது…ஆனா, ஆஸ்சர்யம் பாரேன்! ஒனக்கு வந்த கனவு நெஜந்தாம்மா ! பெரியவாளே “நீ ஒடனே ஊருக்கு
போயி, அம்மாகிட்ட நா சொன்னேன்னு, கொலு வெக்கச் சொல்லு ! ஒங்கப்பா இருந்தப்போ பண்ணின மாதிரி, பெருஸ்ஸா ஊரைக் கூட்டி தடபுடல் பண்ணாம,
ஆத்துமட்டோட சின்னதா, அழகா பொம்மைகளை வெச்சு, சுண்டல் கூட வேணாம்…இந்த கல்கண்டு, பேரீச்சம்பழத்த தெனோமும் கொஞ்சமா அம்பாளுக்கு
நைவேத்யம் பண்ணினாப் போறுன்னுட்டார்’-ம்மா!”

“பெரியவா சொல்லிட்டான்னா வேற என்ன வேணும்? ஒடனே பரண் மேல வெச்சிருக்கே! அந்த கொலுபொம்மைப் பொட்டியை கீழ எறக்கு….அப்டியே அந்த
சின்ன கொலுப்படியையும் எறக்கு… வேற என்னடா சொன்னா? நம்ம கஷ்டத்துக்கு எதாவுது விடிவு பொறக்குன்னாரா ?…

பெரியவாளை பாத்ததுமே ரொம்ப அழுதுட்டேம்மா! எனக்குத் தாங்கல….இத்தனை வர்ஷமா நீயும், நானும் மட்டுந்தான் வாய்விட்டு பேசிண்டோம்…நமக்கு
சொல்லி அழறதுக்குக் கூட யாருமே காது குடுக்கலியேம்மா! அவர் வேற எதுவுமே சொல்லாட்டாலும், எல்லாத்தையும் கேட்டுண்டு, என்னை அழாதேப்பா-னார்ம்மா!
கொலு வெச்சுட்டு ஒம்போது நாளும் அம்பாளுக்கு ஶ்ரத்தையா பூஜை பண்ணச் சொல்லுன்னு மட்டும் சொன்னார்……”

ஸீதையை லங்கையில் தர்ஶனம் பண்ணியதை திரும்பத்திரும்ப சொல்லியும், கேட்டும், ‘போறாது, போறாது’என்பது போல் ஆனந்தமாய் பேசிப் பேசி அனுபவித்த
ஆஞ்சநேயரும், அவருடன் சென்ற வானரக்கூட்டமும் போல், அம்மாவும், பிள்ளையும் பெரியவாளைப் பற்றி பேசித் தீர்த்தபாடில்லை!

பரணில் இருந்து பொம்மைகள் இறக்கப்பட்டு, பெரியவா சொன்ன மாதிரி, நவராத்ரி ஆரம்பித்ததும், வீட்டில் மாக்கோலம் போட்டு, மாவிலைத் தோரணம் கட்டி,
விளக்கை ஏற்றி வைத்து, அம்பிகையை ஶ்ரத்தையாக பூஜித்தாள். கல்கண்டு, பேரீச்சம்பழம் நைவேத்யம். என்னவோ, அத்தனை வர்ஷங்கள் இல்லாத நிம்மதியும்,
லக்ஷ்மிகரமும் அவர்கள் வீட்டிலும், மனஸிலும் புகுந்தது.

“ரமணி, பெரியவா சொன்னதைப் பண்ண ஆரம்பிச்சதுமே நமக்குள்ள ஒரு அமைதி வந்துடுத்து பாத்தியா….!”

அம்மாவுக்கு கிடைத்த நிம்மதி ரமணிக்கு முழுமையாக கிடைக்கவில்லை. 

காரணம்?

“நேத்திக்கி பரண்ல ஏறி கொலுப் பொட்டியை எடுக்கறச்சே…..வேறே எதையோ பாத்தேனே……”
இதே சிந்தனைதான் நிம்மதிக்கு குறுக்கே வந்தது. கிடுகிடுவென்று ஏணியைப் போட்டு, பரணில் ஏறினான்.

அதோ…..மூலையில் ஒரு நசுங்கிப் போன தகரப் பொட்டி!”

அம்மா! இங்க இன்னொரு பொட்டி இருக்கும்மா! அதையும் எறக்கறேன்….எதாவுது பொம்மை இருந்தா அதையும் கொலுல சேத்துக்கலாம்”

அம்மா அதை வாங்கி கீழே வைத்து திறந்தால்……

அதில் பொம்மை இல்லை! ஆனால்…..இதென்ன? ஏதோ பட்டுத் துணியில் சுத்தியிருந்தது!

பயமும் பக்தியும் ஒருசேர, அந்தப் பட்டுத் துணியை மெல்ல பிரித்தால், உள்ளே நாலைந்து ஓலைச்சுவடிக் கட்டுகள்! மஹா அரதப்பழஸு என்பதைப்
பார்த்தாலே புரிந்தது.

என்னடா ரமணி இது! அப்பா, இத இவ்ளோ பத்ரமா பட்டுத் துணில சுத்தி வெச்சிருக்கான்னா….இது ரொம்ப முக்யமான விஷயமா இருக்குமோ?”

“அம்மா! நா……இன்னிக்கி ஸாயங்கால டிரெயின்ல போயி, பெரியவாகிட்ட இந்த சுவடிகளை பட்டுத் துணியோட குடுத்துட்டு வந்துடறேன்…”

“உங்கள் பாரம் எனதே! ” என்று பெரியவா ஸதா சொல்லிக் கொண்டிருப்பதை, நம்மைப் போலில்லாமல், ரமணியும் அவன் அம்மாவும் கேட்கத் தொடங்கியதால்
, “ஓடு! பெரியவாளிடம்!..” என்று சுவடிகளோடு மறுநாளே பெரியவா முன் ஆஜராகிவிட்டான்!

முதல்முறை வந்தபோது இருந்த அழுகையும், குழப்பமும், பயமும், ஸந்தேஹமும் இந்தத் தடவை ரமணியிடம் இல்லை! அவனுடைய வாழ்வில் ரெண்டு நாளைக்கு
முன்பிருந்த அதே பணமுடைதான் இப்போதும் இருந்தது. பின், எப்படி இந்த அமைதி? தெளிவு?

” நம் ஹ்ருதய குகைக்குள் ஸதா மஹாநடனம் புரிந்து வரும் நம்முடைய மஹா மஹா பெரியவாளை அப்படியே மனஸில் கட்டிக் கொண்டுவிட்டான்,
மார்கண்டேயன் பரமேஶ்வரனை கட்டிக் கொண்டது போல்!”

“என் அப்பன், என் அம்மை இருக்கையில் எனக்கென்ன குறை? பயம்?……ஆனந்தமோ ஆனந்தம் மட்டுமே!”

இது பெரியவா அவனுக்குத் தராமல் தந்த ஸர்வகால ஸஹவாஸ வாக்குறுதியால் வந்த த்ருட விஶ்வாஸம்!

வேறு எதுவுமே இல்லை!

பெரியவா எல்லாருக்குமே இப்படியொரு பாக்யத்தை அருளிக் கொண்டிருக்கிறார். ரமணி பிடித்துக் கொண்டான்! நாம்…?

ரமணி பெரியவா இருந்த இடத்துக்குப் போனபோது, தனியான ஒரு இடத்தில் பெரியவா அமர்ந்திருந்தார். 

சில பாரிஷதர்களைத் தவிர, ஜாஸ்தி கூட்டமே இல்லை!

பெரியவா முன்னால் ஸுமார் 60 வயஸு மதிக்கத்தக்க ஒரு பெரியவர் பவ்யமாக கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தார். பெரியவாளிடம்
ஏதோ ஸீரியஸ்ஸான விஷயத்தை ப்ரஸ்தாபித்துக் கொண்டிருந்தார்.

“ஸரஸ்வதி மஹால்…அங்கெல்லாம் விஜாரிச்சியோ?..”

“எல்லா எடமும் சல்லடை போட்டு சலிச்சாச்சு பெரியவா! இந்தியால இருக்கற famous ஜோஸ்யக்காரா, உபன்யாஸக்காரா, ஏன்?ஆர்க்கியாலஜிகாராளைக் கூட
விடலை பெரியவா! எங்கியாவுது, யார் மூலமாவுது, எதாவுது, தெரியாதான்னு அலைஞ்சாச்சு பெரியவா…..அதை யாரு, எங்க ஒளிச்சு வெச்சிருக்காளா, இல்லே, அதோட அருமை தெரியாம எரிச்சோ, தூக்கியோ போட்டுட்டாளோன்னு ரொம்ப பதட்டமா இருக்கு…. எங்கியாவுது அது இருக்கற சின்ன clue கெடச்சாக்கூட
போறும்! எப்டியாவுது அவா கைல கால்ல விழுந்தாவுது கெஞ்சிக் கூத்தாடி வாங்கிண்டு வந்துடுவேன்…..எத்தன லக்ஷங்கள் ஆனாலும் பரவாயில்ல பெரியவா!
ஆனா, அதோட மதிப்புத் தெரியாம, எங்கியோ ஒரு மூலேல அது மக்கிப் போய்டக்கூடாது…. இதான் என்னோட ப்ரார்த்தனை!….”

கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை அவர் துடைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதுதான், ரமணி உள்ளே எட்டிப் பார்த்தான்.

பெரியவா அவனைத் திரும்பிப் பார்த்து,

“வாடா! கொழந்தே! வா….வா” என்றதும், ஸரியாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால், தகரடப்பாவும், கையுமாக குதித்துக் கொண்டு ரெண்டே எட்டில் பெரியவா முன்னால் நின்றான். தகரடப்பாவை ஒரு பக்கம் வைத்துவிட்டு, ஸாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் செய்தான்.

“பெரியவா! நீங்க சொன்னமாரியே அம்மா ஆத்துல கொலு வெச்சுட்டா! ஆனா, மேல பரண்ல கொலுப் பொட்டியோட, இந்த தகரடப்பாவும் இருந்துது பெரியவா! பிரிச்சா… “

என்று பேசிக்கொண்டே அவன் தகரடப்பாவை திறந்ததும்,

“ம்ம்….நல்லதாச்சு போ! அந்த டப்பால இருக்கறதை அப்டியே பட்டுத்துணியோட அந்த மாமாகிட்ட குடுத்துடு! ”

இது ஐந்தாம் ஆனந்த குண்டு!

இதுக்குள்ள ஏதோ ஓலைச்சுவடி இருக்கு பெரியவா…… நீங்க படிக்க வேணாமா?…”
என்று கேட்டுக்கொண்டே, பட்டுத்துணியோடு அந்த ஓலைச்சுவடியை அந்த பெரியவரிடம் குடுத்தான். பணிவோடு வாங்கிக் கொண்டார்.”

“நீ…இத்தன வர்ஷமா இந்தியா முழுக்க தேடி அலஞ்சுண்டு இருந்தியே! இதான்…..அது! “

என்னது! அவரோ வாய்விட்டு அழுதேவிட்டார்! 

“ஓ ….பெரியவா! என் தெய்வமே! க்ருபா ஸாகரா! பெரியவாகிட்ட இதப்பத்தி பேசி பத்து நிமிஷம் கூட ஆகல……அதுக்குள்ள இப்டியொரு கருணா வர்ஷமா?
இது கெடைக்கும்னு கனவுல கூட நா…..நெனைக்கல பெரியவா…!”

இந்தக் கொழந்தைக்கு நா….வயஸ்ல பெரியவங்கறதால நமஸ்காரம் பண்ண முடியாத நெலேல இருக்கேன்……”

என்று சொல்லிக்கொண்டே, தன் bag ஐ திறந்து உள்ளேயிருந்ததை அப்படியே எடுத்து பெரியவா முன் இருந்த மூங்கில் தட்டில் வைத்தார், கனகதாரா மாதிரி
கட்டுக்கட்டாக ரூபாய் நோட்டுக்கள்!

“பெரியவா…..மஹாப்ரபோ! இன்னதுதான் வெலை-ன்னு நிர்ணயிக்க முடியாத இந்த அபூர்வமான பொக்கிஷத்துக்கு, என்னால முடிஞ்ச சின்ன ஸமர்ப்பணம்…..
அனுக்ரஹம் பண்ணி ஸ்வீகரிச்சுக்க சொல்லணும்…

அழகாக சிரித்துக் கொண்டே….” ஏது? ஒனக்கு ஊருக்கு போய்ச்சேர நடராஜா ஸர்வீஸ்தானா? காலணா வெச்சுக்காம, எல்லாத்தையும் குடுத்துட்டியே!…” என்று
சொல்லிவிட்டு, ரமணியிடம்,

“இதோ பாருடா! நீ குடுத்த ஓலைச்சுவடிக்காக, இந்த மாமா ஒனக்கு ரெண்டுலக்ஷ ரூவா குடுத்திருக்கார்!…. இப்போ நீதான் இவருக்கு ஊருக்குத் திரும்பிப்
போறதுக்கு, டிக்கெட் காஸு குடுக்கணும்! இந்தக் கட்டுலேர்ந்து ஒரு அம்பது ரூவா எடுத்து அந்த மாமாகிட்ட குடுத்துட்டு, அவரை நமஸ்காரம் பண்ணிக்கோ!…”

“ஹா……!! பெரியவா…! நா…ரெண்டுலக்ஷ ரூவா கொண்டுவந்திருக்கேன்னு எப்டி கரெக்டா சொல்லிட்டேள் பெரியவா?…”

கூடவே ரமணியும் கபடில்லாமல் “அதான! எப்டி பெரியவா? எண்ணிப்பாக்காம சொன்னேள்?…”

பெரியவாளிடமிருந்து வெறும் புன்னகைதான் இதற்கு பதிலாக வந்தது!

“செரி செரி ஊருக்கு கெளம்பற வழியைப் பாரு! ஒங்கூட இந்த பணத்தை எடுத்துண்டு வேம்பு மாமாவும் ஊருக்கு வருவார். எல்லாத்தையும் அவர் பாத்துப்பார்.
ரெண்டு பேரும் ஸாப்ட்டுட்டு கெளம்புங்கோ!…”

அனுக்ரஹம் பண்ண மட்டுமே தெரிந்த கரங்களை உயர்த்தி ஆஸிர்வாதம் பண்ணி, ப்ரஸாதம் குடுத்தார்.

ஊருக்கு வந்த மறுநாளே, வேம்பு ஐயரிடம் பெரியவா குடுத்திருந்த instruction படி, 80,000 ரூபாய் கடன், “ப்பூ!…” என்று ஊதித் தள்ளப்பட்டது ! நவராத்ரி ஆரம்பித்த
நாலாம் நாளே, துர்க்கையாக அவர்களுடைய துக்கத்தைப் போக்கி, மஹாலக்ஷ்மியாக செல்வத்தையும் அருளிவிட்டாள் அம்பிகையான “ஸ்ரீ சந்த்ரஶேகரேந்த்ர” ஸரஸ்வதி ! 

ஶர்மா தம்பதி நல்லபடி யாத்ரை முடித்துக் கொண்டு வந்ததும், ரமணியின் க்ருஹமும் “ஶங்கரா” என்ற நாமத்தைத் தாங்கியபடி புனர்ஜன்மாவை பெற்றது!

வாஸலிலேயே ஒரு பக்கத்தில் நல்ல தரமான மளிகைப் பொருட்களை, ஞாயமான விலையில் விற்க ஆரம்பித்தான் ரமணி!

அவ்வீட்டில், எந்தக் கார்யமுமே, பெரியவா அனுக்ரஹம் என்ற பிள்ளையார் சுழியோடுதான் ஆரம்பிக்கும்!  நல்ல வருமானம்! நல்ல பேர்! பின்னாளில், பெரியவா
சொன்னபடியே, ஶர்மாவின் பெண்ணை ரமணி கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டான்.

கஷ்டமில்லாத, கடனில்லாத வாழ்க்கை, அடிக்கடி பெரியவா தர்ஶனம்!

வேறு என்ன வேண்டும்? பெரியவா சொன்னபடி, தங்கள் வாழ்க்கையின் தேவைகளை எளிமையாக ஆக்கிக்கொண்டு, எதையும் அபரிமிதமாக சேர்த்து வைத்துக்
கொள்ளாமல், பல பேருக்கு அன்னதானம் செய்யும் அளவு, ரமணியின் வாழ்க்கை என்னும் கப்பலுக்கு பெரியவாளே மாலுமியாகவும், கப்பலாகவும், ஸமுத்ரமாகவும்
இருந்தார்.

​                                           ஜய ஜய சங்கர
                                           ஹர ஹர சங்கர ​
​Source…input from a friend of mine

Natarajan

The foundation stone for building of Andhra Pradesh’s new capital city, Amaravati, was recently laid. Did you know that the small city is very rich in terms of its heritage? Here are five interesting facts you should know about the country’s newest state capital.

After a long wait, Andhra Pradesh is finally ready to welcome its new capital city, Amaravati. Prime Minister Narendra Modi laid the foundation stone for the state’s new capital on Thursday. Here are five interesting facts about the city:

1. Amaravati has about 2,000 year old heritage

Photo: www.trollntroll.com

It is one of the oldest cities in Indian history. A small town in Guntur district, Amaravati has about 2,000 year old heritage. It was the capital of Satavahanas during 2nd and 3rd century BCE. After the fall of kingdoms like Pallavas, it was later captured by Britishers during the colonial period. Its rich heritage includes Amareswara temple, Mahachaitya (the great stupa), Buddhist sculptures and slabs with Buddhist inscriptions.

2. Asia’s largest chilli market is located near Amaravati in Guntur.

Photo: Alexsoddy.Wikipedia

3. Gautam Buddha, taught the holy ritual of “Kalachakra” in the town of Amaravati, which is home to many ancient Buddhist monks.

Photo: JM Garg/Wikimedia Commons

A huge  Buddhist stupa was built during Ashoka’s time. The stupa was also carved with panels that depict Buddha’s history.

4. It has India’s biggest railway station, which is the second largest in Asia.

Photo: Abhijitsathe/ Wikipedia

Vijayawada railway station which was constructed in 1888 is one of the busiest railway stations of India. It has more than 250 express and 150 freight trains passing through it, serving 50 million passengers every year. The railway station has ten platforms and is the only station in India to have five entrance gates with booking counters.

5. The world famous Kohinoor diamond came from “Kollur mines” in Kollur Village, which is now part of the Amaravati.

Photo: themystery2012.blogspot.in

Source….Shreya Pareek in http://www.thebetterindia.com

Natarajan

Kim Phuc shows the burn scars on her back and arms after laser treatments in Miami. Phuc was burned by a napalm bomb in Vietnam more than 40 years ago. Picture: AP Photo/Nick Ut

More than 40 years later she can hide the scars beneath long sleeves, but a single tear down her otherwise radiant face betrays the pain she has endured since that errant napalm strike in 1972.

Now she has a new chance to heal — a prospect she once thought possible only in a life after death.

“So many years I thought that I have no more scars, no more pain when I’m in heaven. But now — heaven on earth for me!” Phuc says upon her arrival in Miami to see a dermatologist who specialises in laser treatments for burn patients.

Late last month, Phuc, 52, began a series of laser treatments that her doctor, Jill Waibel of the Miami Dermatology and Laser Institute, says will smooth and soften the pale, thick scar tissue that ripples from her left hand up her arm, up her neck to her hairline and down almost all of her back.

Even more important to Phuc, Waibel says the treatments also will relieve the deep aches and pains that plague her to this day.

With Phuc are her husband, Bui Huy Toan, and another man who has been part of her life since she was 9 years old: Los Angeles-based Associated Press photojournalist Nick Ut.

“He’s the beginning and the end,” Phuc says of the man she calls “Uncle Ut.” ‘‘He took my picture and now he’ll be here with me with this new journey, new chapter.”

A 9-year-old Kim Phuc, centre, runs with her brothers and cousins after a South Vietnamese plane accidentally dropped its flaming napalm on its own troops and civilians. Picture: AP Photo/Nick UtSource:AP

It was Ut, now 65, who captured Phuc’s agony on June 8, 1972, after the South Vietnamese military accidentally dropped napalm on civilians in Phuc’s village, Trang Bang, outside Saigon.

Ut remembers the girl screaming in Vietnamese, “Too hot! Too hot!” He put her in the AP van where she crouched on the floor, her burnt skin raw and peeling off her body as she sobbed, “I think I’m dying, too hot, too hot, I’m dying.”

He took her to a hospital. Only then did he return to the Saigon bureau to file his photographs, including the one of Phuc on fire that would win the Pulitzer Prize.

Phuc suffered serious burns over a third of her body; at that time, most people who sustained such injuries over 10 per cent of their bodies died, Waibel says.

Napalm sticks like a jelly, so there was no way for victims like Phuc to outrun the heat, as they could in a regular fire. “The fire was stuck on her for a very long time,” Waibel says, and destroyed her skin down through the layer of collagen, leaving her with scars almost four times as thick as normal skin.

While she spent years doing painful exercises to preserve her range of motion, her left arm still doesn’t extend as far as her right arm, and her desire to learn how to play the piano has been thwarted by stiffness in her left hand. Tasks as simple as carrying her purse on her left side are too difficult.

“As a child, I loved to climb on the tree, like a monkey,” picking the best guavas, tossing them down to her friends, Phuc says. “After I got burned, I never climbed on the tree anymore and I never played the game like before with my friends. It’s really difficult. I was really, really disabled.”

Triggered by scarred nerve endings that misfire at random, her pain is especially acute when the seasons change in Canada, where Phuc defected with her husband in the early 1990s. The couple live outside Toronto, and they have two sons, ages 21 and 18.

Phuc says her Christian faith brought her physical and emotional peace “in the midst of hatred, bitterness, pain, loss, hopelessness,” when the pain seemed insurmountable.

“No operation, no medication, no doctor can help to heal my heart. The only one is a miracle, (that) God love me,” she says. “I just wish one day I am free from pain.”

Ut thinks of Phuc as a daughter, and he worried when, during their regular phone calls, she described her pain. When he travels now in Vietnam, he sees how the war lingers in hospitals there, in children born with defects attributed to Agent Orange and in others like Phuc, who were caught in napalm strikes. If their pain continues, he wonders, how much hope is there for Phuc?

Ut says he’s worried about the treatments. “Forty-three years later, how is laser doing this? I hope the doctor can help her. … When she was 18 or 20, but now she’s over 50! That’s a long time.”

Waibel has been using lasers to treat burn scars, including napalm scars, for about a decade. Each treatment typically costs $2000 to $2700, but Waibel offered to donate her services when Phuc contacted her for a consultation. Waibel’s father-in-law had heard Phuc speak at a church several years ago, and he approached her after hearing her describe her pain.

At the first treatment in Waibel’s office, a scented candle lends a comforting air to the procedure room, and Phuc’s husband holds her hand in prayer.

Phuc tells Waibel her pain is “10 out of 10” — the worst of the worst.

The type of lasers being used on Phuc’s scars originally were developed to smooth out wrinkles around the eyes, Waibel says. The lasers heat skin to the boiling point to vaporise scar tissue. Once sedatives have been administered and numbing cream spread thickly over Phuc’s skin, Waibel dons safety glasses and aims the laser. Again and again, a red square appears on Phuc’s skin, the laser fires with a beep and a nurse aims a vacuum-like hose at the area to catch the vapour.

The procedure creates microscopic holes in the skin, which allows topical, collagen-building medicines to be absorbed deep through the layers of tissue.

Waibel expects Phuc to need up to seven treatments over the next eight or nine months.

Wrapped in blankets, drowsy from painkillers, her scarred skin a little red from the procedure, Phuc made a little fist pump. Compared to the other surgeries and skin grafts when she was younger, the lasers were easier to take.

“This was so light, just so easy,” she says.

A couple weeks later, home in Canada, Phuc says her scars have reddened and feel tight and itchy as they heal — but she’s eager to continue the treatments.

“Maybe it takes a year,” she says. “But I am really excited — and thankful.”

Source…..www.news.com.au

Natarajan

On April 20, 1972, Apollo 16 astronaut Charles Duke took his first steps on the moon. He was 36 at the time and is the youngest human in history to ever walk on the lunar surface.

But that’s not the only achievement of Duke’s that lives on in American history.

While he was on the moon, he snapped this family portrait of him, his two sons, and his wife, which remains on the moon to this day.

On the back of the photo Duke wrote:

“This is the family of astronaut Charlie Duke from planet Earth who landed on the moon on April 20, 1972.”

Here’s a clearer copy of the photo Duke gave us. On the far left is his oldest son Charles Duke III who had just turned seven. In the front in red is his youngest son, Thomas Duke, who was five. Duke and his wife, Dorothy Meade Claiborne, are in the background:

Courtesy of Charles Duke

“I’d always planned to leave it on the moon,” Duke told Business Insider. “So when I dropped it, it was just to show the kids that I really did leave it on the moon.”

The photo has since been featured in numerous popular photo books and is a great example of the “human side of space exploration,” Duke said.

When Duke was training to be an Apollo astronaut, he spent most of his time in Florida. But his family was stationed in Houston. As a result, the children didn’t get to see much of their father during that time.

“So, just to get the kids excited about what dad was going to do, I said ‘Would y’all like to go to the moon with me?’” Duke said. “We can take a picture of the family and so the whole family can go to the moon.”

More than 43 years have passed since Duke walked on the moon. And while the footprints that he made in the lunar soil are relatively unchanged, Duke suspects the photo is not in very good shape at this point.

“After 43 years, the temperature of the moon every month goes up to 400 degrees [Fahrenheit] in our landing area and at night it drops almost absolute zero,” Duke said. “Shrink wrap doesn’t turn out too well in those temperatures. It looked OK when I dropped it, but I never looked at it again and I would imagine it’s all faded out by now.”

Unfortunately, there is no way to determine just how faded the photo is because it’s too small for lunar satellites to spot.

Regardless, the photos “was very meaningful for the family,” Duke said. In the end, that’s all that matters, right?

Source…..JESSICA ORWIG……..www.businessinsider.com.au

Natarajan

Back in 1981, in an effort to raise some quick funds, American Airlines introduced a $250,000 pass (about $641,000 today) that would allow customers to fly on its airlines for free for the rest of their lives. In 1990, they bumped the price to $600,000 (about $1.07 million today), and then in 1993 to $1.01 million (about 1.7 million today). Despite the sticker price, the airline has since admitted this is one of the costliest mistakes it has ever made.

Introduced in the summer of 1981, the unlimited “AAirpass” was originally envisioned as, to quote the airline’s former chief executive Robert Crandalll, something that “firms would buy for top employees” and it was thought that the scheme would bring in many millions of dollars in revenue in a very short timespan- essentially, easy money now to grow the company with, with future costs of having people use these passes being negligible to absorb. However, the AAirpass’ high cost resulted in a less than enthusiastic response from customers and in the end, only 66 passes were actually sold.

This is a shame for consumers, because those 66 customers got an amazing deal. As Crandall later noted, “It soon became apparent that the public was smarter than we were.”

According to the rather loose terms of the original AAirpass contract, customers who purchased one were entitled to free first class travel anywhere in the world and were given lifetime membership to American Airline’s Admirals Club, which grants priority boarding, same day booking and access to lounges across the world that offer free food and drink for members.

These benefits alone have seen some likening the unlimited AAirpass to “owning a fleet of private planes”. As one of the top frequent fliers, Steve Rothstein said, “A very fun Saturday would be to wake up early and fly to Detroit, rent a car and go to Ontario, have lunch and spend $50 or $100 buying Canadian things…” and then be back by dinner.

In another case, an individual travelled all the way to London 16 times in a single month, sometimes just staying long enough for a bite to eat before flying back home.

But it didn’t stop there. Savvy customers found ways to get even more out of their passes. You see, under the terms of the agreement, customers were still allowed to claim air miles on all flights they took, allowing those who used the service frequently (because why wouldn’t you?) to rack up literally millions of air miles in the space of just a handful of years, which they could give away to family and friends or in the cases of some customers, sell.

On top of this, because the AAirpass offered unlimited free travel, the airline were forced to absorb any and all fees customers incurred while using them (including taxes), meaning customers could literally book a dozen flights at a dozen different times for a single day and roll up to their airport whenever they felt like it, knowing that there would be no cancellation fees to pay for missing the other flights or additional duties or taxes to pay.

But we’re not done yet. On top of all this, American Airlines offered customers a chance to purchase a “companion pass” at a discount price (about 40% off), which granted all the same perks to anyone the original holder wanted as long as they flew together. Customers who opted for this particular upgrade utilised it in a number of impressively creative ways from booking an empty seat under a false name to score more elbow room in the already spacious first class, to ferrying friends and often random strangers across the world for free. In the case of a guy called, Steven Rothstein, he’d sometimes book two tickets for every flight he took just to surprise people at the airport with a free first class upgrade.

If you’re wondering how customers came up with all these ideas for bending the rules, many of them didn’t. A lot of the aforementioned tricks like booking multiple flights on a given day or an empty seat were often suggested to customers by people working for the airline itself as part of the complimentary booking service provided to Admirals Club members.

According to an internal report from American Airlines in 2007, the top unlimited AAirpass holders cost the airline in excess of a million dollars that year, each.Although, it would be interesting to actually see how they tallied this up, because if first class wasn’t sold out on a particular flight an AAirpass owner took, the airline wouldn’t actually lose money other than taxes, the price of in-flight consumables and the like, as it’s likely many of these customers wouldn’t have taken the flights in question had they not had the unlimited pass.

Regardless, the results of this internal report were alarming enough that it prompted American Airlines to sic its so-called revenue integrity unit onto owners of the passes in attempts to find something they’d done that constituted a breach of the AAirpass’ terms.

After pouring over the contracts and doing extensive investigations, American Airlines were able to successfully revoke the passes of a handful of the customers who’d “abused” the system the most. For instance, American tried to coerce certain people who’d been given a free ride courtesy of some of the more generous AAirpass owners into admitting that they’d paid for their tickets. In one such case, it was noted in an internal email from American Airlines that the individual in question who’d been given a ticket by AAirpass owner Jacques Vroom, “appears to be naive, without financial wherewithal, and most probably very anxious to return ‘home’”. So upon the young man checking in, he was taken to a private office and a former police officer working security for American Airlines questioned him, then offered him a free ticket home if he’d just admit he gave Vroom money for a ticket.

In another case concerning Vroom, the individual, one Sam Mulroy, was told his flight was canceled, but that he’d be given a new ticket, free of charge, if he’d just say he payed Vroom for the original ticket. Mulroy denied paying anything. When the offer of a free ticket didn’t work, American Airlines froze Mulroy’s Frequent Flier account. When Mulroy complained to American Airlines and the U.S. Department of Transportation that he felt he was being extorted by the airline, his account was unfrozen.

In the end, Vroom did indeed lose his pass when it was discovered in a subsequent lawsuit that he really had accepted payment for at least a few flights. Vroom, however, claimed the payments were for “business advice” (Vroom is a very successful marketing consultant), not for the tickets. However, Vroom’s lawyers noted that it shouldn’t matter whether he accepted payments or not, as American Airlines didn’t explicitly ban the practice of selling tickets in their “unlimited” pass contracts until three years after Vroom purchased his.

Other customers who lost their passes included a retired bond broker called Willard May who’d been very openly using his pass to ferry people across America for a fee for about two decades and the aforementioned Steven Rothstein for things like booking empty seats for his suitcase under the name “Bag Rothstein”.  While May decided against pursuing the matter in court, Rothstein did. He ultimately lost when a judge ruled he had indeed violated the terms of his contract. (Amusingly given how it all turned out, Rothstein once met the aforementioned American Airlines chief executive Robert Crandall during a flight, prompting the then CEO to send Rothstein a letter saying, “I am delighted that you’ve enjoyed your AAirpass investment. You can count on us to keep the company solid, and to honor the deal, far into the future.”)

At least two others were also found to have been in breach of their contracts, according to American Airlines, but their tickets were not revoked for undisclosed reasons.

For the curious, you can still purchase an AAirpass today, though not too shockingly, American Airlines no longer offers an unlimited version. The last time they did so was in 2004, three years before they’d realised exactly how much these passes were costing them every year. At that time, they offered the pass through Neiman-Marcus for $3 million (about $3.7 million today) per pass.  Despite that this would have still been a pretty good deal for a certain type of wealthy flyer or certain businesses to have such tickets at their disposal any time, nobody bought any at that price point.

Source…..www.todayifoundout.com

Natarajan

The Young@Heart chorus based in western Massachusetts is comprised of senior citizens ranging from their early 70s and beyond. Established at an elderly housing project in 1982, the program has given countless aging individuals an exciting, fun, and productive pastime to look forward to each day.

During a performance in 2007, 83-year-old Fred Knittle stepped on stage to perform the lead vocal in their cover of Coldplay’s “Fix You.” Though he had retired from their group a few years before and was struggling with health issues, his incredible voice still managed to bring the house down. Prepare for your heart to melt.

Date: December 18, 2006
Match: Delhi vs Karnataka
Tournament: Ranji Trophy Group ‘A’ Match
Venue: Feroz Shah Kotla, Delhi

This is one story that has been etched in Ferozeshah Kotla’s history and will be narrated for years to come. It is the tale of an 18-year-old teenager, who loved cricket. An act, which stunned not just his teammates but also his opposition.

This is the story of Virat Kohli.

Day 1:

The year was 2006 and Karnataka scored 446 in their first innings at Feroz Shah Kotla.

Day 2:

It was a cold and difficult day for the Delhi Ranji team. They lost 5 wickets chasing Karnataka’s mammoth first innings total. With half of the side back in the hut on the 2nd day itself, it was an uphill task for Kohli and Co. to save the match. The 18-year-old walked out and along with wicketkeeper Puneet Bisht helped reach Delhi 103 at the end of the day’s play, without losing another wicket. Kohli stood solid and unbeaten at 40, but Delhi still needed to go a long way with the last recognized pair in the middle.

That night, his world turned upside down. His father, Prem Kohli, just 54-years-old, passed away.

Day 3:

Kohli faced an awful choice – whether to cremate his father or to go and finish his innings for Delhi. The news of Prem Kohli’s demise had already travelled throughout the Delhi dressing room. Chetanya Nanda was informed that Kohli won’t come to bat and he was asked to pad up. But, his teammates, opposition and even the match officials were shocked to see Virat Kohli arriving in the dressing room in full cricketing gear. He chose to go in and bat.

He played for 281 minutes and faced 238 balls. When he was declared out after scoring a match-saving 90, just before lunch though the bat had brushed the pad as replays showed, his team was clearly out of trouble, with only 36 runs needed to avoid the follow-on.

At around 12, he watched the replay of his dismissal in the dressing room, quietly removed his pads and went straight to attend the funeral. From 14-4 (top order back to the pavilion), Delhi had managed to save the match and the man who lost his father the night before, was responsible for Delhi’s turnaround.

He knew that his father was gone. But he surely knew Delhi needed him and match could be saved. He just wanted to fulfil his father’s dreams, knowing that some part of his life would never be the same. This shows how big a team man he is.

His father was cremated later that evening and the rest is history. Kohli transformed from an 18-year-old teenager into a mature adult overnight.

Mithun Manhas, the skipper of Delhi Ranji team was all praise for the youngster’s determination:

Chetan Chauhan, the then Delhi coach, was amazed at his dedication:

He never looked back. What followed was sheer beauty.

In his Ranji debut season, putting aside his personal tragedy and saving his team from the jaws of defeat certainly proves his mental strength. Only a person with remarkable passion and love for what he or she is doing can go ahead and do something so so…remarkable.

For him, life is cricket. India comes above everything.
Happy Birthday, Virat Kohli. You are a synonym of dedication. 🎂

Source…..Shuvro Ghoshal  in http://www.storypick.com

Natarajan

80 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ராஜசிம்ம மங்கலம் ஏரி.

இன்றைய நிலையில் ராஜசிம்ம மங்கலம் ஏரி. படம்: எஸ்.முஹம்மது ராஃபி

ஓடும் நீரின் வேரை அறுத்த வேதனை வரலாறு

நம் முன்னோர்களின் ஏரி தொழில்நுட்பங்களை அறிந்துக்கொள்வதற்கு முன்பாக ஏரிகளைப் பற்றிய அடிப்படைத் தகவல்களை அறிந்துகொள்வோம். மனிதன் வெட்டியது அல்லாமல் இயற்கையாகவே உருவாகும் ஏரிகளும் உண்டு. அவை 6 வகைப்படுகின்றன. பூமித் தட்டுகளின் அசைவால் உருவாவது டெக்டோனிக் (Tectonic) ஏரி (உ.ம்: டிசோ மொரீரி ஏரி-லடாக்). எரிமலை வெடிப்புகளால் உருவாவது வேல்கனிக் (Volcanic) ஏரி (உ.ம்: டவோடா ஏரி-ஜப்பான்). தொடர் காற்று வீச்சால் உருவாவது எயோலியன் (Aeolian) ஏரி (உ.ம்: சாம்பார் ஏரி-ஜெய்ப்பூர்). தொடர் நீர் பாய்தலால் உருவாவது புளுவியல்(Fluvial) ஏரி (உ.ம்: கபர்டால் ஏரி-பிஹார்). பனிப் பாறைகளின் சரிவுகளால் உருவாவது கிளாசியல் (Glacial) ஏரி (உ.ம்: சந்திராடால் ஏரி-இமாச்சலம்). கடலோர இயக்கங்களால் உருவாவது கோஸ்டல் (Coastal) ஏரி (உ.ம்: பழவேற்காடு ஏரி-சென்னை).

ஆனால், மனிதனால் உருவாக்கப்பட்ட ஏரிகளே அதிகம். இந்தியாவில் 2,52,848 ஏரிகள், குளங்கள் உள்ளன. தமிழகம், ஆந்திரம், கர்நாடகம் ஆகிய மாநிலங்களில் மட்டும் 1,66,283 ஏரிகள் உள்ளன. சரி, மனிதன் ஏரிகளை உருவாக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன? மனிதன் முதலில் மழையை மட்டுமே நம்பி விவசாயம் செய்தான். மழை இல்லாதபோது மழை நீரை சேமிக்க ஆறுகளின் அருகே சிறு நீர் நிலைகளை ஏற்படுத்தினான். இதுவே ஏரியின் தொடக்கக் காலம். அடுத்ததாக ஆற்றில் இருந்து நீர் நிலைகளுக்குத் தண்ணீர் கொண்டுவர ஆற்றின் குறுக்கும் நெடுக்குமாக சவுக்கு, மூங்கில் கம்புகளை அடித்தார்கள். அவற்றின் இடையே கோரை மற்றும் நாணல் புற்களைக் கொண்டு அடைத்து, களிமண் பூசி சுவர்போல தடுப்பு ஏற்படுத்தினார்கள். இதன் பெயர் கொரம்பு. கொரம்பில் நீர் நிரம்பியபோது கால்வாய்கள் அமைத்து உயரமான இடங்களில் இருந்த குளங்களுக்கு நீரைப் பாய்ச்சினார்கள். இதுவே பிற்காலத்தில் அணைகள் அமைய அடிப்படையாக அமைந்தது.

பழந்தமிழர் நீர் நிலைகளை இலஞ்சி, வாவி, நளினி, கயம், கண்மாய், ஏரி, கோட்டகம், கேணி, குளம், மலங்கன், கிடங்கு, குட்டம், வட்டம், தடாகம், மடு, ஓடை, பொய்கை, சலந்தரம் என்று அழைத்தனர். அப்போது நீர் நிலைகளை உருவாக்குவது ஒரு மன்னனின் தலையாயக் கடமையாக கருதப்பட்டது. இதைத்தான் பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனிடம் குடபுலவியனார்,

‘நிலன்நெளி மருங்கின் நீர்நிலை பெருகத்
தட்டோரம்ம இவண்தட் டோரே
தள்ளாதோர் இவண்தள்ளா தோரே’

(புறநானூறு 18) என்று பாடினார். அதாவது, ‘எங்கெல்லாம் நிலம் பள்ளமாக இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் கரை அமைத்து நீர் நிலைகள் உருவாக்கிய மன்னர்களே இந்த உலகில் தங்களது பெயரை நிலை நிறுத்திக்கொள்வார்கள்’ என்கிறார் குடபுலவியனார். அதேபோல 10 வயது முதல் 80 வயது வரை குடிமராமத்துப் பணி செய்வது கடமையாக கருதப்பட்டது. இப்படியாக நீர் நிலைகளை உருவாக்குவதும் பராமரிப்பதும் பழந்தமிழர் வாழ்வோடு ஒன்றியதாக இருந்தது.

நம் முன்னோர் ஏனோதானோவென்று ஏரிகளை வெட்டிவிடவில்லை. இன்றைய பொறியியல் தொழில்நுட்பங்களுக்கு எல்லாம் சவால் விடுபவை அவை. பாண்டியன் மூன்றாம் ராஜசிம்மன் கட்டிய ராஜசிம்ம மங்கலம் ஏரி உட்பட, தமிழகத்தின் பாரம்பரிய ஏரிகளைக் கழுகுக் கண் கொண்டு பார்த்தால் அவை பிறை நிலவின் வடிவில் இருப்பதைக் காணலாம். குறிப்பாக, பழந்தமிழர் ஏரிகளை 8-ம் நாள் பிறை வடிவில் அமைத்தார்கள். ஏரிகள் இந்த வடிவத்தில் அமைவதால் கரையின் நீளம் குறைவாகவும், அதேசமயம் அதிக நீர்க் கொள்ளளவு கொண்டதாகவும் இருந்தன. இது சிக்கனமான வடிவமைப்பு முறை. இதைத்தான் சங்கப் புலவர் கபிலர்,

‘அறையும் பொறையும் மணந்த தனைய
எண்நாள் திங்கள் அணைய கொடுங்கரைத்
தென்நீர்ச் சிறுகுளம் கீழ்வது மாதோ
தேர்வன் பாரிதன் பறம்பு நாடே’

என்று பாடினார்.

ஏரியை வடிவமைத்தப் பிறகு அதிலிருந்து தண்ணீர் வெளியேற்ற கண்டுபிடித்த தொழில்நுட்பம்தான் ‘மடை’. அந்த மடைகளை அமைக்க முதலில் பனை மரங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டன. முதிர்ந்த பனை மரத்தை ‘வாய்ச்சு’ என்கிற கருவியால் வெட்டுவார்கள். மரம் வெட்டுப்படாமல் நெருப்புத் தெறிக்க வேண்டும். அதுதான் மடைக்கு உகந்த மரம். வைரம் பாய்ந்த கட்டை. அப்படியான மரங்களைத் தேர்வு செய்து, அதன் உள்தண்டை நீக்கிவிடுவார்கள். உறுதியான நீண்ட குழாய் தயார். இதனை ஏரிக் கரையின் அடியாழத்தில் பதித்து, அதன் உள் ஓட்டையில் கோரை, நாணல், களிமண் கலந்து அடைத்துவிடுவார்கள். இதுதான் ஆரம்பகால மடை. பின்பு பாறை மற்றும் மரச் சட்டங்களில் மடைகள் உருவாக்கப்பட்டன.

வெள்ளக் காலங்களில் மடைகளைத் திறப்பதற்கு என்றே ஆட்கள் இருந்தார்கள். மடைகளைத் திறப்பது சாதாரண விஷயமல்ல; உயிரைப் பணயம் வைக்கும் சாகசப் பணி இது. வெள்ளக் காலங்களில் ஏரியில் தண்ணீர் நிரம்பி வழியும். கரை வெடிக்கக் காத்திருக்கும். நேரம் கடந்தால் ஊரே அழிந்துவிடும். வெள்ளத்துக்குப் பயந்து மக்கள் ஊருக்கு வெளியே ஒதுங்கிவிடுவார்கள். அப்போது ஒரே ஒருவர் மட்டும் ஏரிக் கரைக்குச் செல்வார். கடல்போல கொந்தளிக்கும் ஏரிக்குள் குதிப்பார். நீரில் மூழ்கி, மூச்சடக்கி, கரையின் அடியாழத்தில் இருக்கும் மடையின் அடைப்பை திறந்துவிடுவார். மடை திறந்ததும் புயல் வேகத்தில் வெளியேறும் வெள்ளம். அதேவேகத்தில் வெள்ளம் அதை திறப்பவரையும் இழுத்துச் செல்ல முற்படும். அதன் வேகத்தில் இருந்து தப்புவது மிகவும் சிரமம்.

மடையைத் திறக்க ஒருவர் உள்ளே மூழ்கும்போதே உயிர் பிழைத்தால் உண்டு என்று கடவுளை வேண்டிக்கொண்டுதான் அனுப்புவார்கள். மூழ்குபவர் மனைவி, குழந்தைகளிடம் எல்லாம் ஆற்றாமையுடன் விடைப் பெற்றுக்கொண்டுதான் ஏரிக்குள் இறங்குவார். இப்படி மடை திறக்கச் சென்று மீண்டு வந்தவர் பலர். மாண்டுபோனவர் பலர். தியாகிகளான இவர்களைப் பற்றி எந்தக் குறிப்புகளோ, கல்வெட்டுகளோ வரலாற்றில் எதுவுமில்லாமல் போனதுதான் சோகம். இவர்கள் ‘மடையர்கள்’என்று அழைக்கப்பட்டார்கள்.

மனதை தொட்டுச் சொல்லுங்கள், இனியும் யாரையாவது ‘மடையா’ என்று திட்டுவீர்கள் நீங்கள்?

Source…..டி.எல்.சஞ்சீவிகுமார் in http://www.tamil.thehindu.com

Natarajan

Perhaps the most bizarre choice of material humans ever made to make a vessel that floats was reinforced concrete. For centuries ships have been made of wood, which later gave way to tougher materials such as steel. But steel was expensive and not readily available, which became a major issue during the World Wars when there was an acute shortage of the metal.

Long before the war, in 1848, Joseph-Louis Lambot, the inventor of reinforced concrete, tried and successfully fashioned a small boat out of ferrocement, jumpstarting the small and short-lived industry of concrete shipbuilding. Before long, ferrocement barges were regularly plying the canals of Europe, and just as the century was drawing to an end, an Italian engineer made the first concrete ship.

The concrete ship SS Palo Alto on Seacliff State Beach, California. Photo credit: David Wan/Flickr

As suspected, concrete was not the most ideal material to build ships with. The basic problem with concrete ships is that they require a very thick hull to be as strong as a steel ship. This made the ship very heavy and consequently burned more fuel to move around. And if the hull is breached, they sink quickly owing to their weight. The sailors of WWI often called them “floating tombstones” and hesitated to serve on them.

Nevertheless, ferrocement ships continued to be made and their sizes gradually increased. The largest of these was the 425-foot SS Selma, an oil tanker launched in 1919. Today, its wreckage remain partially submerged in Galveston Bay in Texas Gulf Coast and visible from both the Houston Ship Channel and Seawolf Park.

After the United States entered the First World War, President Woodrow Wilson approved the construction of 24 concrete vessels as support ships to the Navy. However, none of them could be completed on time and put into service. By the time the ships were ready — only 12 of them— the war had ended. The completed ships were sold to private companies who used them for light-trading, storage and scrap.

Photo credit: Joost J. Bakker/Wikimedia

Similar scarcity of steel occurred during the Second World War, and another 24 concrete ships as well as barges for transporting supplies were commissioned. This time, all ships were completed on time and due to innovations in cement mixing and materials, the second fleet was much stronger than the previous. The ships played an important role during the war, particularly in the D-Day Normandy landings, where they were used for fuel and munitions transportation, and as floating pontoons. Some were fitted with engines and used as mobile canteens and troop carriers.

When war ended, steel was once again available and the more efficient steel ships were back in production. The concrete ships were de-commissioned and towed to various harbors to be sunk or made into breakwater. The largest collection is found at Powell River, British Columbia, where ten of them were arranged in an arc to function as a breakwater. Another nine were sunk in shallow water in Chesapeake Bay off the coast of Kiptopeke Beach, Virginia to create a breakwater for the local ferries.

The oil tanker SS Palo Alto was towed to Seacliff State Beach in Aptos, California, and made into an amusement park with amenities including a dance floor, a swimming pool and a café. The park closed two years later when the company went bankrupt. Today, it’s yet another wreck on the beach, its hull fractured through the mid-section.

SS Palo Alto on Seacliff State Beach, California. Photo credit: Ted Silveira/Flickr

SS Palo Alto on Seacliff State Beach, California. Photo credit: Verifex/Flickr

SS Palo Alto on Seacliff State Beach, California. Photo credit: Don DeBold/Flickr

SS Selma at Seawolf Park in Galveston. Photo credit: Louis Vest/Flickr

The wreck of the San Pasqual, off the coast of Santa Maria, Cuba. Photo credit: phamhoanghai/Panoramio

The Kiptopeke Breakwater in Chesapeake Bay, Virginia. Photo credit: Douglas MacGregor/Panoramio

Breakwater created out of concrete ships at Powell River, British Columbia. Photo credit: David Stanley/Flickr

The wreck of SS Selma at Seawolf Park in Galveston. Photo credit: Katie Mague/Flickr

Sources: www.concreteships.org / Wikipedia / www.mobileranger.com and http://www.amusingplanet.com

Natarajan

Former NASA astronaut Buzz Aldrin is pretty clear with about his thoughts on travel to Mars.

However, there is much more to the famed astronaut than meets the eye.

Here are 10 facts about 85-year-old that might surprise you.

1. BORN TO WALK ON THE MOON

Buzz’s parents were Edwin Eugene Aldrin Sr and Marion Aldrin.

Nothing seems out of the ordinary here until you discover the mother of the man selected for the Apollo 11 mission was actually born Marion Moon.

So that means Buzz’s career choice was either destiny or a very big coincidence.

2. HIS OWN FIRST ON THE MOON

He may not have been the first man to set foot on the moon, but Buzz Aldrin does hold the dubious honour of being the first man to urinate there.

While making his way down the lander’s ladder, nature came calling and Buzz was forced to perform a lunar leak into a special bag in his space suit.

3. EXPENSE CLAIM

For many, being able to set foot on the moon would be a prestigious honour, but for Buzz it wasn’t enough.

Once returning to Earth, he submitted an expense claim for the Apollo 11 mission, which asked to be reimbursed $AU46.33.

The claim was very accurate in its depiction of “points of travel” with Buzz detailing his travels from Houston to Cape Kennedy to the moon to the Pacific Ocean to Hawaii and then back to Houston.

As the documents show “government meals and quarters” were provided throughout the July 1969 mission, Buzz did not place a claim for those.

However, he did claim for the use of a car for travel between airports on his way to the launch at Cape Kennedy.

The claim was paid by NASA.

4. COOL AS A CUCUMBER

After exploring the surface of the moon, Neil Armstrong and Buzz Aldrin made their way back into the lander so they could start their return journey to Earth.

However, once inside, Buzz discovered a broken circuit breaker lying on the floor of the module.

Following a brief search, it was discovered the circuit breaker was from the ascent engine — a vital component required to lift the lander off the moon.

After phoning mission control for advice, the astronauts were to told they would have to wait overnight for a solution.

So with the possibility of an indefinite stay on the moon surface looming, Buzz did something strange.

He spread out on the floor of the landing module and went to sleep, obviously completely unfazed by the hiccup.

5. MOVE OVER MACGYVER

The following morning, Buzz was told getting the breaker pushed back in was the only solution to getting the lander back into space.

With the component being electrical and his fingers being too large to do the job, Buzz began searching for a tool to use.

The solution came in the form a felt-tipped pen he had in the shoulder pocket of his space suit.

After successfully pushing the circuit breaker in with his pen, the lander was ready for takeoff.

Even more impressive was the fact Buzz still has the very same pen sitting in his home.

6. CUSTOMS DECLARATION

If you think being on the first mission to the moon excludes you from filing those pesky customs declarations, you are sadly mistaken.

Upon returning to Earth, all of the astronauts on board Apollo completed and signed customs forms declaring they were brining “Moon rock and Moon Dust” back.

7. BECOMING BUZZ

Buzz Aldrin was born Edwin Eugene Aldrin Jr on January 20, 1930 in Montclair, New Jersey.

However, his family wasn’t all that keen on the name and ended up nicknaming him Buzz.

The nickname evolved from his younger sister who struggle to pronounce “brother” and would often say “buzzer”.

He legally changed his name in 1988.

8. FLYING HIGH

Long before he was an intergalactic traveller, Buzz had an interest in flying.

This saw him being a test pilot for US Navy and also serving a stint as a fighter pilot.

While on combat missions in Korea, Buzz earned the Distinguished Flying Cross medal for destroying two MIG’s and damaging another.

9. THOSE BLACK MARKS

There is iconic picture of Buzz Aldrin standing on the moon, but closer inspection shows there are two mysterious black marks on the front of his spacesuit.

These are the result of Buzz’s failed attempt to reboard the lander on the surface of the moon.

When trying to jump up to the lander, Buzz didn’t provide enough force and collected his shins on the button rung of a ladder.

Buzz Aldrin has a completely white suit, except for the marks on his shins.Source:News Corp Australia

10. ALL YOU NEED IS A PUNCH IN THE FACE

There are many conspiracy theories floating around questioning the legitimacy of the moon landing.

It is fine to speculate, just don’t approach Buzz Aldrin with your suspicions because if you call him a fraud, he might just punch you in the face.

Matthew Dunn news.com.au

Source….www.news.com.au

Natarajan

Kathleen Elkins

It was about 1997 when my dad first gave me the,
Is that a want or a need? talk.

I was a kindergartner who really wanted chocolate milk at the Soda Shop, a local diner in my hometown of Davidson, North Carolina.

The speech went over my 6-year-old head, but the conclusion of the message stuck — never ask for chocolate milk at a restaurant.

Order water because it’s free.

I learned that afternoon that chocolate milk qualifies as a want, while water qualifies as a need.

As I got older, I started to figure out how other things fall under these two categories. I learned, for example, that those new pair of Sambas I’d been eying counted as a want, but tennis shoes counted as a need, as I travelled for competitive tennis tournaments every weekend.

At first, I was guided by my dad and his definitions of “wants” and “needs,” but eventually I started to formulate my own definitions. I noticed that the chocolate milk column grew exponentially quicker than the water column — luckily for childhood me, I knew not to dare touch the “want” column.

Sure, it was helpful to develop this frugal lifestyle centered around “need-buying” as a high schooler and college student, but my dad’s lesson has become more valuable than ever upon entering the “real world,” where in order to stay afloat with minimal income in an expensive city New York City, you have to distinguish needs and wants.

What this distinction does, is it makes you a diligent and conscious spender, a habit that takes time to form — a habit that a personal finance book or class can define, but can never trulyteach.

That 1997 chocolate milk lesson looms over every purchase I make. I first determine whether or not I’m buying a want or a need, and if it’s a want, I weigh the pros and cons before mindlessly spending.

Of course, there’s always a time and place for a chocolate milk — the occasional splurge keeps you sane — but for the most part, I’ll be the one with the glass of water.

Source…….KATHLEEN ELKINS in http://www.businessinsider.com

Natarajan

குழந்தைகளை நேசிப்பதுபோல ஏரி, குளங்களை நேசித்தவர்கள் நம் முன்னோர்கள். தாங்கள் வெட்டிய ஏரிகளுக்கும், குளங்களுக்கும் பிடித்தமான பெயர்களைச் சூட்டி மகிழ்ந்தனர். மலர்கள் சூழ்ந்த குளங்களை பூங்குளம், அல்லிக்குளம், ஆம்பக்குளம், குறிஞ்சிக்குளம் என்றும், மரங்கள் சூழ்ந்த குளங்களை மாங்குளம், இலுப்பைக் குளம், பலாக்குளம், விளாங்குளம், வாகைக்குளம் என்றும் அழைத்தனர். தெய்வத்தின் பெயர்களிலும் குளங்கள் அழைக்கப்பட்டன.

நீர்நிலைகள் மீது அக்கறையோடு மிகுந்த நேசமும் வைத்திருந்ததால்தான், அதை வெறும் குளம், குட்டை என்று அழைக்காமல் பாசத்தோடு பெயர் வைத்து அழைத்தனர். ஆனால், நவீன தொழில்நுட்பங்களில் முன்னேறிவிட்ட நாம், நமக்கு நினைவு தெரிந்து கடந்த 50 ஆண்டுகளில் ஒற்றைக் குளத்தை யாவது உருவாக்கி பெயர் சூட்டி யிருப்போமா?

ஆற்றின் கால்வாய்கள், வெள்ள நீர் வடிகால்களை எப்படி எல்லாம் சீரழித்தோம் என்று நேற்று பார்த்தோம். ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பே உருவாக்கப்பட்ட அந்த வடிகால் கள். அரிகேசரி ஆறு, வல்லபப் பேராறு, நாட்டாறு, பராக்கிரமப் பேராறு இவை எல்லாம் வைகை ஆற்றுக் கல்வெட்டுகளில் கண்டெடுக்கப்பட்ட பெயர்கள். ஆனால், இவை ஆறுகளின் பெயர்கள் அல்ல. வைகையில் இருந்து ஏரிகளுக்கு தண்ணீர் எடுத்துச் செல்லும் கால்வாய்களின் பெயர்கள். கால்வாய்களே ஆறுபோல பெரிய அளவில் வெட்டப்பட்டன என்பதை கல்வெட்டுக் குறிப்புகள் உணர்த்து கின்றன.

இவ்வாறாக மொத்தம் 3 வகை கால்வாய்கள் அமைக்கப்பட்டன. முதலாவது, வரத்துக் கால்வாய் (Supply Channel). இவற்றில் வரத்துக் கால்வாய்களின் தொழில்நுட்பம் அபாரமானது. ஆறுகளில் குறிப்பிட்ட வளைவுகளில் மட்டுமே வரத்துக் கால்வாய்களின் தலைப்பகுதி வெட்டப் பட்டன. அப்படி வெட்டும்போது ஆற்றில் இருந்து தண்ணீர் மட்டுமே கால்வாய்க்குள் செல்லும். மணல் புகாமல் தடுக்கப்பட்டது. தவிர, ஆற்றில் நீர்வரத்து குறையும் காலத்தில்கூட தடையின்றி கால்வாய்க்குள் தண்ணீர் சென்றது. இதற்கு இன்றும் உதாரணமாக இருக்கிறது வைகை ஆற்றில் இருந்து வட ஏரிக்கு தண்ணீர் எடுத்துச் செல்லும் கால்வாய்.

இரண்டாவது, மறுகால் அல்லது வெள்ள வடிகால் (Surplus Channel). வெள்ளக் காலங்களில் ஏரிகளின் உபரி நீரை கலிங்கல் வழியாக வெளியேற்றும் கால்வாய்தான் மறுகால்வாய். இவற்றின் கொள்ளளவும் ஏரியின் நீர்வரத்துக் கால்வாயின் கொள்ளளவும் சமமாக இருக்கும். நீர்வரத்தும் நீர் வெளியேற்றமும் சரிசமமாக அமைந்து வெள்ளப் பெருக்கை தடுக்க உதவிய தொழில்நுட்பம் இது.

மூன்றாவது, பாசனக் கால் அல்லது கழனிக்கால் (Distribution Channel). ஏரி மடையின் வெளிப்புறத்தில் அமைக்கப் பட்ட இந்த கால்வாய்கள் மூலம் பாசன நிலங்களுக்கு தண்ணீர் பிரித்து விநியோகிக்கப்பட்டது. நிலங்களின் அளவுக்கு ஏற்ப அமைக்கப்பட்ட இந்த கால்வாய்கள் கண்ணாறு, வதி, பிலாறு என்றெல்லாம் அழைக்கப்பட்டன. இவற்றின் தொழில்நுட்பத்தைக் கண்டு இன்றைய நவீன நீரியல் நிபுணர்களே வியக்கின்றனர்.

நெல் பயிரிடுவதற்கு மிருதுவான நிலம் தேவை. அதற்காக நிலத்தை மிருதுவாக்கவும், சமப்படுத்தவும் அதிக அளவில் நீர் தேக்கப்பட்டது. சில நாட்களுக்குப்பிறகு, அதை உழுது நீரை வடித்து விட்டு, நெற்பயிரை நடுவார்கள். இப்படி வடிக்கும்போது கிடைக்கும் உபரி நீரையும், கூடுதலாக கிடைக்கும் மழைநீரையும் வடிகால் வாய்க்கால் களில் சேகரித்து, அடுத்தடுத்த வயல் களுக்கு விடுவார்கள். இது மிகச் சிறந்த நீர் சிக்கன மேலாண்மை. இதற்கேற்ற மிக நுட்பமான நில மட்ட அளவுகளில் பாசனக் கால்வாய்கள் அமைக்கப்பட்டன.

இதற்கு உதாரணமாக திகழ்ந்தது சென்னானேரி. இது திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் பணகுடி – கள்ளப்பனை கிராமங்களுக்கு இடையே இருக்கிறது. ஓய்வுபெற்ற பொதுப்பணித் துறை பொறியியல் அறிஞர்கள் ச.மா.ரத்னவேல், கள்ளபிரான் ஆகியோர் இந்த ஏரியை நேரில் ஆய்வு செய்து, இதன் தொழில்நுட்பம் பற்றி ஏராளமான குறிப்புகளை எழுதியுள்ளனர்.

ஏரியின் பாசனப் பரப்புகள் மேற்கில் இருந்து கிழக்காக மிதமான சரிவுடனும், தெற்கில் இருந்து வடக்காக கூடுதல் சரிவுடனும் உள்ளன. கால்வாய்கள் வழியாக பாசன நிலங்களுக்கு தண்ணீர் விடப்பட்டபோது தண்ணீர் வேகமாக பாய்ந்து, வளமான மேல் பகுதி வண்டலை அரித்துச் செல்லாதபடி விடப் பட்டன. தெற்குப் பகுதியின் பிரதான கால்வாயில் இருந்து தண்ணீர் வயலுக்குச் செல்கிறது. வடக்குப் பகுதி யின் வாய்க்கால் உபரிநீரை வடிக்கிறது. இன்றைய நவீன பொறியாளர்களின் கற்பனைக்கு எட்டாத தொழில்நுட்பம் இது.

அமெரிக்க பொறியியல் வல்லுநர் கில்பர்ட் லாவேன் (Gilbert Lavine) தனது ‘Irrigation and Agricultural Development of Asia’ நூலில் மேற் கண்ட தொழில்நுட்பத்தை எப்படி சிலாகிக்கிறார் தெரியுமா?

‘‘மிதமான சாய்வு தளமாக உள்ள நிலப்பரப்பில் மேல் வரிசைப் பயிர்களுக்கு குறிப்பிட்ட அளவுக்கு முதலில் நீர் பாய்ச்சப்படுகிறது. பிறகு சுழற்சி முறையில், அடுத்த வரிசை களில் அமைந்த பாத்திகளுக்கு படிப் படியாக நீர் அளவைக் குறைத்து பாய்ச்சப்படுகிறது. மேல் பாத்திகளுக்கு ஊற்றப்படும் நீர், கீழ் பாத்திகளுக்கும் வழிந்தோ, கசிந்தோ வரும் என்பதால் நீர் அளவு குறைக்கப்படுகிறது. இதனால் எல்லா அடுக்குகளிலும் உள்ள பயிர்களுக்கும் போதுமான தண்ணீர் கிடைக்கிறது. எல்லா பாத்திகளுக்கும் சம அளவில் தண்ணீர் பாய்ச்சாமல் தண்ணீரை சிக்கனமாகவும் பயனுள்ள வகையிலும் பயன்படுத்த முடிகிறது. மிகவும் சிக்கனமான, பயனுள்ள இந்த நீர் மேலாண்மை வளரும் நாடுகளில்கூட புழக்கத்தில் இல்லை!’’ என்கிறார் அவர்.

ஒரு அமெரிக்கப் பொறியாளருக்கு தெரிந்த அருமை நமக்குத் தெரியாமல் போனதுதான் வேதனை.

இவ்வளவு சிறப்பு வாய்ந்த சென்னானேரியை பார்க்க பணகுடி கிராமத்துக்கு சென்றோம். ஏரியின் பெயரைச் சொல்லிக் கேட்டால் ஊரில் யாருக்கும் தெரியவில்லை. அப்படி ஒரு ஏரியே இல்லை என்றார்கள்.

கடைசியில், ஜெபக்குமார் என்ற பள்ளித் தலைமை ஆசிரியர், ‘‘சென்னா னேரி என்ற பெயரை எல்லாம் மக்கள் மறந்து பல ஆண்டுகள் ஆகிறது. பராமரிப்பும் இல்லாமல் பாழாகிக் கிடக்கிறது ஏரி’’ என்றார். நம்மை ஏரிக்கு அழைத்துச் சென்று காட்டினார்.

கடல்போல பரந்திருந்தது ஏரி. இப்போது பெய்த மழையில் ஏரி நிரம்பி இருந்தாலும் உள்ளே சீமைக் கருவேல மரங்கள் ஆக்கிரமித்திருந்தன.

வெளிநாட்டு பொறியாளர்களையும் வியக்கவைத்த தொழில்நுட்பக் கால்வாய்கள் மண்மூடிப் போய் அனாதையாய்க் கிடந்தன. மதகுகளும் பராமரிப்பின்றிக் கிடந்தன.

‘‘ஏரி முழுக்க தண்ணியிருந்தும், என்ன பிரயோசனம்.. பெருசா பாசனம் ஒண்ணும் இல்லீங்க’’ என்று அங்க லாய்த்தார் அங்கு வந்த உள்ளூர்க்காரர்.

எப்படி இருக்கும் பாசனம்? நாம்தான் கண் இருந்தும், பார்வையற்றவர்களாக அல்லவா இருக்கிறோம்!

Source….டி.எல்.சஞ்சீவிகுமார்….www.tamil.thehindu.com

Natarajan