Imagine if you will that you’re sitting in an airport waiting to go on vacation. Suddenly and without warning you hear a voice over the tannoy system informing you that every single plane scheduled that day had been grounded. As your mind begins to think of all the horrible things that could have caused the delay, you hear the voice again informing you that flights have been grounded not by a freak storm, crash or technical glitch, but by an escaped flying pig.

As unbelievable as it’s going to sound, this is genuinely something that once happened in London in the 1970s thanks to the band Pink Floyd and their gigantic pig shaped balloon.

In 1976, Pink Floyd recorded an album called Animals which drew inspiration from the 1945 novel Animal Farm, a thinly veiled allegory of Soviet communism that prominently features pigs as characters.

After the album was recorded, the band met with a design team called Hipgnosis to create the album’s cover. Despite being regarded by many as some of the best album designers of all time (working with and designing albums for the likes of AC/DC, ELO, Styx and Rainbow), all of Hipgnosis’ ideas fell flat with the band.

After some deliberation, bassist Roger Waters suggested to Aubrey Powell of Hipgnosis that they use Battersea Power Station as the backdrop for the cover. Waters later explained to Rolling Stone, “I’d always loved Battersea Power Station, just as a piece of architecture. And I thought it had some good symbolic connections with Pink Floyd as it was at that point. One, I thought it was a power station, that’s pretty obvious. And two, that it had four legs. If you inverted it, it was like a table. And there were four bits to it, representing the four members of the band…” (I’m getting a definite This is Spinal Tapvibe here… Just me?)

The band had recently commissioned a gigantic 40 ft. inflatable pig for their upcoming tour.  Putting two and two together, Powell stated in an interview that when the pair were discussing the power station idea, “Roger and I both looked up at the Station, and said, ‘let’s fly the pig between the chimneys’. Just like that.”

After applying for what we can only assume was an ungodly amount of permits to float a giant balloon shaped like a pig above an (at the time) operational major power station, the band with help from Powell picked out the best angle from which to shoot the cover. Other prep work included hiring an expert marksman who was given orders to shoot the pig down should it escape. The band then decided on a date on which to shoot the photo- December 2, 1976, a day which was supposed to be mostly clear with some cloud, which the band specifically wanted so that the sky didn’t look “boring”, or as boring as it could be with a giant floating pig in the middle of it.

However, on the day of the shoot, the pig wouldn’t inflate for reasons never explained in any interview we could find. This annoyed Powell to no end because, “that day there was the most incredible, Turner-esque sky. But for some reason, the pig wasn’t inflating. I shot the Station anyway, because the sky was so amazing.”

After trying and failing to inflate the pig for several hours, the band gave up and they agreed to come back the next day.

The group returned and, oddly, this time the pig inflated just fine. After painstakingly attaching the pig to Battersea’s southernmost chimney, disaster struck as the tether holding the balloon in place broke during a wind gust, causing the gigantic inflatable porcine to begin lazily drifting away.

The pig was loose.

So what happened to the sniper they hired for just such a bizarre event? Well, apparently the manager simply forgot to tell him or his gun that they required his services the next day. So he never showed up.

As the pig began to climb ever higher, rising to heights no pig, inflatable or otherwise, had ever hoped or dared to dream, a terrible realisation crept over those watching it sail toward the heavens- the pig was flying directly towards Heathrow airport. As panic began to set in, the band did what many would do in such a situation, according to Powell, “Pink Floyd left the site.”

Moments after the skyward swine escaped, Heathrow officials received several communiqués from pilots in passing planes matter-of-factly telling them that they’d just seen a giant pig float past their windows. After realising that the calls weren’t a joke, all flights from the airport were grounded.

As the pig danced around in the sky, police helicopters and eventually the RAF were called in to chase it down, but to no avail; by the time they arrived the pig was gone and, despite their sincerest efforts, they couldn’t find it.

With the pig off enjoying its freedom and the band having absconded the scene of the crime, this left Aubrey Powell to take the fall. After police arrived, according to Powell, he was promptly arrested and taken in for questioning.

Meanwhile the band, who’d managed to retain their freedom, set about trying to find the pig- giant inflatable pigs not being cheap, after all. Using their status as Pink Floyd, they were able to convince radio stations across the country to plead with listeners to keep their eyes peeled for a giant floating pig, providing a number they could call if they happened to see it.

Almost immediately this number was flooded with prank calls because, of course it was. However, at around 9:30 pm that evening, a phone call from an irate farmer in Kent (about 40 miles or 65 km away) came in, with the farmer sharply asking “Are you the guy looking for a pig?”

After having this fact affirmed, the farmer angrily told the group that such an object had landed on his farm and was currently scaring all his cows. After getting the man’s details, Powell, along with the police, went and collected the swine which was miraculously undamaged from its adventure.

Surprisingly, the police and officials at Battersea allowed the band to come back and re-shoot their album cover, with the proviso that they actually bring the sharpshooter along this time. Although Powell was able to get shots with the tethered pig, the sky that day was entirely clear and he ended up hating how they looked initially. However, he was able to get the shot he wanted by using a photo from the first day and superimposing the pig on top of it. Sans Photoshop, this did not look that great if you looked too closely at the picture.

As such, this all went against Waters’ original requirements that the “picture should be real”, rather than superimposing the pig, as Powell had at one point suggested before the whole debacle. This nevertheless all ended up working out for the band swimmingly. As Powell later noted, the escaped pig “was front-page news: Pink Floyd couldn’t have got better publicity if they tried.”

After its little adventure, the pig went on tour with the band later the following year.

Source…….www.today i foundout .com

Natarajan

💥ஒரு காலம் இருந்தது.

💥மனிதாபிமானத்தையும்
மனச்சாட்சியையும்
எம்மில் பெரும்பாண்மையினர்
நேசித்த ஒரு காலம் இருந்தது.

💥கடவுளுக்கு பணிந்த காலம்.
💥சத்தியத்தை மதித்த காலம்.
💥நம்பிக்கையை காப்பாற்றிய காலம்.
💥வாக்குறுதிகளை பறக்கவிடாத காலம்.
💥அகிம்சைக்கு அடிபணிந்த காலம்.
💥பெண்களை போற்றிய காலம்.
💥நீதியை நிலைநாட்டிய காலம்.
💥நியாயத்தை துணிந்து கேட்ட காலம்.
💥பணத்துக்கு மதிப்பிருந்த காலம்.
💥பாசத்துக்கு கட்டுப்பட்ட காலம்.

💥நாடகக்கலை வளர்ந்த காலம்.
💥நடிப்புக்கு இலக்கணமிருந்த காலம்.
💥பயபக்தி என்ற சொல்லையே வணங்கிய காலம்.
💥சுவாமிமாரை கடவுள்களாய் பார்த்த காலம்.
💥வானொலிப் பாடல்களில் சுகித்திருந்த காலம்.
💥பழஞ்சோற்று உருண்டையை ருசித்த காலம்.
💥பனம்பாயில் படுத்துறங்கிய காலம்.

💥ஆறுகளில் எப்போதும் நீர் இருந்த காலம்.
💥முழுநிலவை சனங்கள் ரசித்த காலம்.

💥பத்திரிகைகைள் உண்மைகளை மட்டுமே சொன்ன காலம்.
💥கட்சிகள் மக்களுக்காய் உழைத்த காலம்.
💥கோயில்கள் சேவை செய்த காலம்.
💥மழை தவறாமல் பொழிந்த காலம்.
💥மலிவு விலையில் எல்லாம் கிடைத்த காலம்.
💥ஊழல் என்ற சொல் அறியாத காலம்.
💥தண்ணீர் விற்கப்படாத காலம்.
💥வயல்களில் கட்டிடங்கள் எழுப்பப்படாத காலம்.
💥கடிதங்கள் மட்டுமே இருந்த காலம்.

💥மீதிப் பணத்திற்கு மிட்டாய்களைத் தராத காலம்.
💥ஆபாசங்களை நம்பியிராத நடிகைகளின் காலம்.
💥பாடகிகள் நிலைத்து நின்று பாடிய காலம்.
💥மருந்தில் பழுக்காத மாம்பழங்கள் கிடைத்த காலம்.
💥நகைக்கடன் கடைகள் அதிகமிராத காலம்.
💥இராப் பிச்சைக்காரர்கள் வீடுதேடி வந்த காலம்.
💥விபத்துக்கள் அரிதாக இருந்த காலம்.
💥வீட்டு வாசல்களில் குடிதண்ணீர் வைத்திருந்த காலம்.

💥எல்லோரையும் கள்வர்களாய் பார்க்காத காலம்.
💥மருந்துக் கடைகள் குறைவாய் இருந்த காலம்.
💥புற்றுநோய் அதிகம் உயிரெடுக்காத காலம்.
💥உடலுழைப்பு அதிகமாய் இருந்த காலம்.
💥மின்வெட்டு பற்றி யாருமறியாத காலம்.
💥வண்ணத்துப் பூச்சிகளை இலகுவாய் பிடித்த காலம்.
💥வழுக்கல் இளநீரை மிகமலிவாய் குடித்த காலம்.

💥சிட்டுக்குருவிகள் முத்தத்துக்கு வந்த காலம்.
💥வாகன நெரிசல் இல்லாத காலம்.
💥இலவசங்கள் ஏதும் தரப்படாத காலம்.
💥அர்த்தமுள்ள பாடல்கள் எழுதப்பட்ட காலம்.
💥வார்த்தைகள் விளங்கும் சங்கீதம் வாழ்ந்த காலம்.
💥கலப்பில்லாத அழகுத் தமிழ் பேசிய காலம்.
💥வேப்பமரங்களும்,குயில்களும் நிறைந்திருந்த காலம்.
💥எல்லோருக்கும் நேரமிருந்த காலம்.
💥ஊர்கூடி தேர் இழுத்த காலம்.

💥இனிமேல் யாருக்கும் கிடைக்கவே கிடைக்காத
ஒரு காலமிருந்தது
ஒரு காலமிருந்தது.

💥அது நாங்களெல்லோரும்
அன்பில் திளைத்திருந்த காலம்.

Source….. input from a friend of mine

Natarajan

APJ Maracayer, elder brother of APJ Abdul Kalam was like a father figure to Kalam and counselled him on several important decisions and was also his spiritual guide.

APJ Abdul Kalam had planned a “big surprise party” for his elder brother who would turn 100 this November by gathering all the family members at his native place Rameswaram, putting up banners saying ’100′ and playing Tamil songs but destiny had other ideas.
Sixteen years older, APJ Maracayer was like a father figure to Kalam and counselled him on several important decisions and was also his spiritual guide.

But as fate would have it, seven weeks after this planning session Kalam passed away on July 27 last year. Kalam’s aide Srijan Pal Singh presents a tribute to the late President on his first death anniversary in the form of a book “What Can I Give?: Life Lessons from My Teacher, A.P.J.

The book, published by Penguin Random House, brings alive rare personal and unheard-of anecdotes as well as unseen pictures from Kalam’s life. Taking Kalam’s vision ahead, Singh has decided to donate all the royalties from the book to the charitable cause of providing free education to underprivileged children through an initiative called The Kalam Library Project.

On the grand plans made by Kalam for his brother’s 100th birthday celebrations, Singh writes, “In 2015, in the month of May, Kalam’s brother dropped by for a visit. It was a special moment as Janaab A P J Maracayer was about to turn 99 in a few months. His birthday was on the 5th of November. The day his brother was leaving for Rameswaram, Kalam met him over dinner.

He said to me later, ‘You fellow, listen. My brother will turn 99 years old in November. Tell me, now by the end of this year, how many orbits will he have completed around the sun? “This was the question he always asked on people’s birthdays. A true rocket engineer, he loved equating years to the number of orbits the earth had made around the sun and the number of orbits the moon had made around the earth. I was familiar with this question by now.”

“Hundredth orbit!” Singh replied. ”Right. Now listen, you fellow. You see, next year, in November 2016, my brother will be a hundred years old. He has never celebrated his birthday in a big way. On his hundredth birthday, I want to throw him a big surprise party. He would love it, right?” Kalam asked.

Kalam wanted the party to happen at his native place. ”We can also gather all the family – the grandchildren, the great-grandchildren – everyone. There will be about 50 fellows like that,” Singh quotes Kalam as saying. Kalam entrusted Singh with making all the arrangements. Then Kalam was undecided on what gift he should give to his brother. For the next half an hour, both sat planning the details of the party.

“We thought of everything, from banners saying ’100′ to Tamil songs to be played in the party. We came up with many ideas for commemorating the occasion and finally decided to open a 100 libraries across rural India. A 100 libraries for a 100 years on earth. Kalam was very happy with the idea. We decided to begin working on it by July,” Singh writes. The Kalam Library Project was started in December 2015.

“By the time this book reaches you, we would have perhaps already completed the target of opening a hundred libraries.
And by reading this book, you are becoming a part of this project because the proceeds from this book will be used to open more and more such libraries,” Singh says.

Source…..Press Trust of India….27 july 2016

Natarajan

Described by the Mughal Emperor Babur as ‘Worth the value of one day’s food for all the people in the world‘, Kohinoor is one of the most coveted and valuable diamonds of all times. This dazzlingly beautiful rare jewel has been in the eye of the storm ever since it left the hands of its original owners, the Kakatiyas of Warangal. Never bought or sold, the fabled diamond changed many hands as it traveled through several dynasties that included the Khiljis, the Mughals, the Persians, the Afghans and the British before ending up at the Tower of London.

This is the intriguing story of its eventful journey.

Photo Source

The Kohinoor has a complex history that goes back to the 13th century. A large colourless diamond that weighed around 793 carats, Kohinoor originated in India’s Golconda mines when they were under the rule of the Kakatiya dynasty.

Legend has it that it was used as an eye of the deity in a Kakatiya temple in Warangal in 1310.

In the early 14th century, Alauddin Khilji, second ruler of the Khilji dynasty of the Delhi Sultanate, and his army began looting the kingdoms of southern India. During a raid on Warangal, Malik Kafur (Khilji’s general) acquired the priceless diamond for the Khilji dynasty. It was then passed on to the succeeding dynasties of the Delhi Sultanate.

In 1526, Babur handed a resounding defeat to Ibrahim Lodi at the Battle of Panipat. The victorious Babur received reports that the Fort of Agra housed an immense treasure, which included a diamond that defied all description. Enraptured by the jewel on its acquisition, Babur called it the ‘Diamond of Babur’ and even mentioned it in his memoir, the Baburnama.

After Babur’s death, the precious stone was inherited by his son Humayun from whom it passed on to successive generations of Mughal rulers, including Shah Jahan, who set the priceless gem in his legendary Peacock throne.

Later, when he was imprisoned in the Agra Fort by his son Aurangzeb, Shah Jahan used to see the reflection of the Taj Mahal in the glittering jewel, placed near a window.

It was in Aurangzeb’s reign that Tavernier, an enterprising French traveller and gem connoisseur, visited India in the search of rare and wonderful gems. Having been shown the diamond by Aurangzeb, Tavernier made the first sketch of Kohinoor in history.

Aurangzeb also entrusted the work of cutting and enhancing the diamond to Hortenso Borgia, a Venetian lapidary (gem artist) so clumsy that he reduced the weight of the stone from 793 carats to 186 carats. So enraged was Aurangzeb at the carelessness and stupidity of the lapidary, that not only did he refuse to compensate him for his labour, but he also confiscated all of Borgia’s worldly possessions.

During the rule of Aurangzeb’s grand son Muhammad Shah in 1739, Delhi was invaded by Nadir Shah, the Shah of Persia. His army looted all the jewels in the royal Mughal treasury, which also included the famous Peacock Throne, and Daria-i-noor, the sister diamond of the Kohinoor. However, the Kohinoor was nowhere to be seen. How Nadir Shah acquired the Kohinoor is a very interesting story.

Muhammad Shah used to carry the prized diamond with him hidden in the folds of his turban, a secret known only to a selected few, including a eunuch in the harem of the Emperor. Hoping to win the favor of the victorious Nadir Shah, the disloyal eunuch whispered the emperor’s secret into his ears. Devising a plan to deprive Muhammad Shah of his prized possession., Nadir Shah ordered a grand feast to coincide with the restoration of Muhammad Shah to his throne.

During the feast, Nadir Shah proposed an exchange of turbans as a gesture of eternal friendship and Muhammad Shah, unable to refuse the gesture, had to hand over his turban. After the ceremony, Nadir Shah returned to his private chambers where he eagerly unfolded the turban to find the diamond concealed within. Dazzled by its beauty, he exclaimed ‘Koh-i-noor‘, which in Persian means mountain of light. One of Nadir Shah’s consort, wonder struck by the Kohinoor, had said,

“If a strong man were to throw four stones, one north, one south, one east, one west, and a fifth stone up into the air, and if the space between them were to be filled with gold, all would not equal the value of the Kohinoor.”

Nadir Shah was assassinated soon after he returned to Persia and the diamond fell into the hands of Ahmad Shah Abdali, one of his ablest generals, who later became the Emir of Afghanistan.

A descendant of Abdali, Shah Shuja Durrani brought the Kohinoor back to India in 1813 and gave it to Ranjit Singh,the ruler of Lahore, in exchange for his help in winning back the throne of Afghanistan.

Ranjit Singh , the founder of the Sikh empire, had the prized jewel sewn into an armlet, which he wore on all the important state occasions. It remained with him for the next twenty years. Ranjit Singh had willed the diamond to the temple of Jagannath in Puri, in modern-day Odisha, but after his death in 1839, the East India Company did not comply with the terms of his will.

His son, Duleep Singh lost the second Anglo-Sikh War leading to the annexation of the Punjab by the British. Under the aegis of Lord Dalhousie, the Last Treaty of Lahore was signed, officially ceding the Kohinoor to Queen Victoria along with the Maharaja’s other assets. The treaty specified,

“The gem called Kohinoor which was taken from Shah Shuja-ul-Malik by Maharaja Ranjit Singh shall be surrendered by the Maharajah of Lahore to the Queen of England.”

On 6 April 1850, the Kohinoor left the shores of India on board of the HMS Medea. So shrouded in mystery was its departure that even the Captain of the ship did not know the priceless cargo his ship carried.

n a grand event organized in Hyde Park in London, the Kohinoor was formally handed over to Queen Victoria by the officials of the East India Company.

Disappointed by its Mughal-style cut, the Queen, along with Prince Albert and others in the court, decided to refashion the diamond to enhance its brilliance. The re-cutting of the Kohinoor, that took a mere 38 days and costed £8000, resulted in an oval brilliant that weighed 108.93 carat. Despite the efforts of the Dutch jeweler, Mr Cantor, the results reduced the diamond drastically in weight. In 1853, it was mounted on a magnificent tiara for the Queen that contained over two thousand diamonds.

Queen Victoria wore the diamond frequently afterwards and left it in her will that the Kohinoor should only be worn by a queen of the royal family. This was due to rumour of an ancient curse associated with the Kohinoor that said,

“He who owns this diamond will own the world, but will also know all its misfortunes. Only God, or a woman, can wear it with impunity.”

As a result, the diamond is worn only by the female members of the British Royal Family. Since getting into British hands, the Kohinoor was been worn by Queen Victoria, Queen Alexandra, Queen Mary and Queen Elizabeth.

It is now displayed along with the other British crown jewels in the Tower of London. Crystal replicas of the diamond set in the oldest crowns as well as the original bracelet given to Queen Victoria can also be seen at the Tower’s Jewel House.

During the Second World War, the Crown Jewels were moved from their home at the Tower of London to a secret location. The biography of the French army general, Jean de Lattre de Tassigny, by his widow Simonne says that George VI hid the Kohinoor at the bottom of a lake near Windsor Castle where it remained until after the war. The only people who knew of the hiding place were the king and his librarian, who apparently revealed the secret to the general and his wife on their visit to England in 1949.

The subject of bitter battles and court intrigues, today Kohinoor casts its brilliance on the millions of tourists who, for the most part, are unaware of its long history in shaping the destinies of men.

Source…..www.the betterindia.com

natarajan

Till recently, one of the most delightful moments on a train journey through the western suburbs of Mumbai, was passing through Vile Parle station and inhaling the delicious baking smells that used to waft in to the train. The aroma was that of the Parle G biscuits being baked at the Parle factory, located near the station. But, with the closure of the iconic 87 year old factory, came an end to a fragrant era. While, Parle G will continue manufacturing its much loved biscuits from its other factories across the country, the Parle factory at Vile Parle would be deeply missed.

Over the recent years, a number of iconic Indian establishments and brands have shut shop or stopped production across the country, due to legal issues, falling sales, competition, or not being able to stand up to the times. While modern businesses constantly fold up, and not much thought is given to them, these are icons that have served the country for decades, and have left behind nostalgic memories. We pay tribute to some of them:

HMT watches: Much before Titan, Swatch, Omega, Casio, and the rest of the popular watch brands told time, HMT adorned our wrists and dominated the watch market. The watch maker set up its first factory in Bangalore in 1961, in collaboration with Japan’s Citizen Watch Co, and the first batch of the Hand Wound Wrist Watches manufactured by HMT, was released by the then PM Jawaharlal Nehru. The watches continued to be an integral part of the average Indian attire in the 60’s, 70’s and 80’s until competition and technological changes led to the watch maker facing growing losses. HMT Watches finally chimed its last in May, this year as it shut down its last manufacturing unit in Tumakuru.

Gold Spot: When foreign brands such as Coca Cola and PepsiCo exited the Indian market in the late 1970s, because the Foreign Exchange Regulation Act (FERA) was making it difficult for them to continue in the country, Parle decided to launch its own line of soft drinks. Gold Spot, with the tag line ‘The Zing Thing’, was one of them. The drink, along with Limca and Thumbs Up, gained popularity in the country, and was much sought after by youngsters, and the older generation alike. With the re-entry of Coca Cola in the 1990’s, came the slow decline of the soft drinks. Parle sold its soft drinks to Coca-Cola in 1993, and, while the other two ( Limca and Thumbs Up) still remain in the market, the much loved Gold Spot was withdrawn to make space for Fanta.

Rhythm House: With the shutting of Mumbai’s Rhythm House came the end of a golden era for music lovers and city dwellers. The shop, which was established in 1948, offered its patrons a wide collection of Indian and western music, across all genres – filmy, non-filmy, classical and modern. Customers and passersby would walk in to browse through the albums of their favourite artists. And, if they could not find what they were looking for, it would be ordered for them. But, with the advent of technology, MP3s, downloadable music and Apple’s Music Store, the music shop started to feel the heat. After facing much losses and trying to stay afloat, it finally downed its shutters in March, 2016.

Ghantewala Sweets: A sweet shop that dated back to 1790, The Ghantewala Halwai had among its distinguished clientele emperors, Prime Ministers and Presidents, along with the common man. Set up by Lala Sukh Lal Jain, a small time sweet maker from Rajasthan, Ghantewala Sweets, in Delhi’s Chandni Chowk, the sweet shop earned its name from when Jain started off by selling the sweets on a brass plate, balanced on his head, ringing a brass bell. As his business grew, Jain built a shop, which continued growing in fame. Known for its Sohan Halwa, the shop has even played a role in BR Chopra’s 1954 film, Chandi Chowk, where a replica was created in Mumbai. However, legal and licensing problems, as well as the changing customer tastes, led to the closure of the sweet shop in July, last year.

Vijayanand Talkies: The historic cinema house where the Father of Indian cinema, Dadasaheb Phalke used to screen his motion pictures using a projector, finally downed its curtains in November, 2015. Vijayananad Talkies, located in Nashik, was one of the few remaining single screen cinemas of its generation, and had been conferred the ‘Oldest Exhibitor in India’ Award by the President in 2013 for being one of the longest operating cinema hall in the country. The historical Talkies had to shut shop due to non-renewal of its license by the government.

Ambassador cars: Once the car that India drove – from the politicians in their ostentatious white, beaconed cars, to the taxi drivers in their kaali peeli ones, the Ambassador was known for its sturdy body and powerful engine. The original made in India car was modeled on the Morris Oxford series III, and was in production from 1958. The once ubiquitous Ambassador had even been crowned the best taxi in the world by BBC’s Top Gear programme. The car zoomed in popularity through the 60’s and 70’s, until the Maruti Suzuki 800 brought its low cost car into the country. The opening up of the automobile sector and the entry of numerous other auto brands into the country led to its demise, with Hindustan Motors halting production in 2014.

AA Husain & Co: The go-to place for book lovers in Hyderabad, AA Husain & Co, which was started more than 65 years ago, shut shop in March, 2015. The much-loved book store, which saw the likes of painter MF Hussain, actors Dilip Kumar and Suresh Oberoi, and cricketer Sunil Gavaskar as its patrons, was closed down to make way for a mall which is being built on the Arasu Trust Complex, a Waqf property that housed the shop. The bookstore was started by Abid Asgar Husain, a surgeon of the 6^th Nizam, in the mid-1940s, as a store for imported products. It was converted into a bookstore in 1949 by Asif Husain Arastu, his son.

Cafe Samovar: It was with tears that many of its loyal patrons bid the legendary cafe goodbye in March, last year. Surrounded by history and culture, the five-decade-old Cafe Samovar, situated in the Jehangir Art Gallery, with landmarks such as Chhatrapati Shivaji Museum, the Kala Ghoda square, David Sassoon Library and Lion Gate, within walking distance, was a popular haunt among city’s intellectuals, students and general public. Opened by Usha Khanna, the niece of noted Indian actor Balraj Sahni, the Cafe was especially known for its pudina chai and pakoda platter, and any food that came cold or was spilled, would be replaced free of cost. The Cafe had to down its shutters since the Jehangir Art Gallery has been looking to expand its space.

Source….www.in.news.yahoo.com

Natarajan

கி.பி. 1639 ல் இதே ஆகஸ்டு 22 ஆம் நாள் தான் பிரான்சிஸ் டே  மதராஸபட்டினத்தை விஜயநகர மன்னரின் ஆளுகையின் கீழிருந்த வந்தவாசி பகுதியின் பிரதிநிதி  தாமர்ல வேங்கடபதியிடம் இருந்து சொற்பத்  தொகைக்கு விலைக்கு வாங்கினார். சென்னைப்பட்டினம் விலைக்கு வாங்கப் பட்ட அந்த நாளை  ஒட்டி  அடிப்படையில் சென்னைவாசியான பத்திரிகையாளர் வின்சென்ட் டிசோசா மற்றும் வரலாற்று ஆசிரியர் எஸ்.முத்தையா இருவரது முயற்சியால் ‘சென்னை ஹெரிடேஜ் பவுண்டேஷன்’ மூலமாக 2004 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு 22 ஆம் நாள் ’சென்னை டே’ வாக அறிவிக்கப் பட்டு ஒவ்வொரு வருடமும் ’சென்னை டே’ கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது.

இந்த வருடமும் சென்னை மக்கள் ‘சென்னை டே’ வைத் தங்களுக்குப் பிடித்தமான விதவிதமான வகைகளில் கொண்டாடித் தீர்த்து விட்டார்கள். சென்னைக்குள் கொண்டாட சென்னையைக் கொண்டாட விஷயங்களா இல்லை?! ஒன்றா இரண்டா நினைத்து நினைத்து ரசிக்க எத்தனை எத்தனை விஷயங்கள்!

50 களின் பழைய ஓரணா நாணயங்கள் முதல் 60 களின் கிராமஃபோன் ரிகார்டுகள், பிரிட்டிஷ் காலத்தில் கட்டப்பட்டு இன்று வரை பயன்பாட்டில் இருக்கும் சென்னை கார்ப்பரேஷன் ரிப்பன் மாளிகை, இன்றும் பழமை விரும்பிகளின் புராதன சேகரிப்பில் பெருமிதம் காட்டும் கிரஹாம்பெல் காலத்திய கையால் சுழற்றப்படும் டயல் டெலிபோன்கள், காசிமேட்டின் கட்டுமரங்கள்,மோட்டார் போட்டுகள், சென்னை வாழ் மக்களின் சந்தோசம், துக்கம், வருத்தம், கொண்டாட்டம் அனைத்துக்கும் தோன்றாத்துணை நிற்கும் ஈடு இணையற்ற மெரினா பீச், சற்று முரட்டுத்தனமாக தோற்றமிருப்பினும் பெரும்பாலும் நட்பு முகம் காட்டும்  சென்னை ஆட்டோக்காரர்கள், ஒவ்வொரு நாளின் அதிகாலையிலும் சென்னைத் தெருக்களை நிரப்பி அவசர அவசரமாக சைக்கிளிலிருந்தவாறு  செய்தித்தாள்களை விசிறியடித்துச் செல்லும் பேப்பர் பையன்கள், சரவண பவன் சாம்பர் இட்லி, நெய் ரோஸ்ட்,  கிருஷ்ணா சுவீட்ஸ் மைசூர் பாகு அடடா  சொல்லித் தீராது இன்னுமிருக்கிறது!

மக்கள் கூடும் இடமெங்கும் குளுமையாய்  கடை விரிக்கும்  இளநீர் வியாபாரிகள், சுடச் சுட ஃபில்டர் காப்பி, இனிக்க இனிக்க கரும்பு ஜூஸ், நினைவுகளை கிளறிச் செல்லும் அண்ணா மேம்பாலம், ஜெமினி மேம்பாலம், சதா காதோடு உரசியவறு கதை பேசிக் கடக்கும் எலக்ட்ரிக் டிரெயின் சகட ஓசைகள், அத்தனைக்கும் அப்பால் என்றென்றைக்கும் சென்னைக்கு அதன் உயிர்ப்பான வண்ணம் அளிக்கத் தயங்காத குடிசை மாற்று வாரிய பகுதிகளின் குஷியான குழந்தைப் பட்டாளங்கள்.

இன்னும்…இன்னும் இன்னுமிருக்கிறதே சொல்ல… சென்னைச் சாலைகளின் மீன்பாடி வண்டிகள், இந்தியாவின் அத்தனை மாநிலங்களில் இருந்தும் இங்கே பிழைப்பிற்காக வந்தாலும் தமது மரபை விடாது தினுசு தினுசாக தலைப்பாகை கட்டிய பல இனத்து இளையவர்கள், முதியவர்கள், எப்போதும் ஜனங்களின் சல சலப்பில் திருவிழா மூடில் கல கலக்கும் தி.நகர் ரங்கநாதன் தெரு, வெளிநாட்டினரும் வந்து கைகளால் பிசைந்து அள்ளி உண்வருந்த விரும்பும் திருவல்லிகேணி காசி விநாயகா மெஸ், பூ கட்டும் வித்தை கற்க விரும்பும் மயிலை கபாலி கோயில், இன்றைக்கு இடிக்கப்பட்டு விட்டாலும் சென்னையின் அடையாளங்களில் ஒன்றாக எப்போதும் மக்களின் மனதில் மறவாது இடம் பிடிக்கும் கடற்கரை சீரணி அரங்கம். எல்.ஐ.சி கட்டிடம், சாந்தோம் சர்ச்… கடவுளே!

லிஸ்ட் இன்னும் முடிந்தபாடில்லை சென்னை என்றதும் பழமையும் புதுமையாக நம் மனம் நிறைக்கும் ஞாபகங்கள் தான் எத்தனை எத்தனை?! சென்னை வாழ் மக்களுக்கும் சரி இங்கே வந்து செல்லும் அயல் மாநிலத்து  அல்லது அயல் நாட்டு விருந்தினர்களுக்கும் சரி சென்னை எப்போதும்  தன் கலாச்சார அடையாளங்களை இழக்க விரும்பாத அதே சமயம் புதுமைகளையும் பெருமிதத்தோடு  அரவணைத்துக் கொள்ளும் நவ நாகரீக யுவதியாகவே காட்சியளிக்கிறது. இந்த நகரத்துக்குள் ஒரு முறையேனும்  வந்து போன ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் உள்ளன்போடு கூடிய தோழமையை, இதுவும் எனது சொந்த வீடென எண்ணிக் கொள்ளும் நெருக்கத்தை இந்த நகரம் தன் இரு கரங்களிலும் அள்ளி அள்ளி வழங்கி இருக்கிறது என்பதற்கு நீடித்த சாட்சியங்களாக நிற்பவை தான் மேலே சொல்லப்பட்ட அத்தனை அடையாளங்களும். அதனால் மட்டுமே கடும் போக்குவரத்து நெரிசல், சுழற்றி அடித்த சுனாமி, மீட்டெடுக்க முடியாத மழைக்கால கோர இழப்புகள் போன்ற சென்னையின் சில விரும்பத் தகாத அம்சங்களையும் கூட மக்கள் சகித்துக் கொள்ளப் பழகி விட்டனர். அந்தக் குறைகளும் நிவர்த்தி செய்யப்படுமானால் சென்னை எப்போதும் சிங்காரச் சென்னை தான். கபாலி ஸ்டைலில் சொல்ல வேண்டுமென்றால் “இது சென்னை டா! நம்ம சென்னை டா” .

சென்னையின் பல்வேறு வண்ணம் காண  கீழே உள்ள வீடியோ இணைப்புகளை கிளிக்குங்கள்…

சர்ஃப் எக்ஸெல் விளம்பரத்தில் வரும் பாட்டி சொல்வது போல குளிக்க, துவைக்க, சாப்பிட, சுத்தம் செய்ய என  எல்லா வேலைகளுக்கும் இந்தியர்களான  நாம் நமது கைகளையே பயன்படுத்துகிறோம், இது வெளிநாட்டினருக்கு எப்போதும் ஆச்சர்யம் தரும் விசயம். கீழே உள்ள வீடியோ இணைப்பில் சென்னை டே வை முன்னிட்டு திருவல்லிக்கேணி காசி விநாயகா மெஸ்ஸில்  வெளிநாட்டுக் குடும்பம் ஒன்று நமது இந்தியச் சாப்பாட்டை கைகளால்  பிசைந்து ரசித்து ருசித்து உண்பதைப் பாருங்கள்.

மயிலை கபாலி கோயிலில் பூ கட்ட கற்றுக் கொள்ளும் வெளிநாட்டுப் பெண்.

Source….By கார்த்திகா வாசுதேவன்  in  www.dinamani.com

Natarajan

அனுதினம்  பாரதத்தை  தனது  சுப்ரபாதத்தால் துயிலெழுப்பும் இசைக் குயில் எம். எஸ். சுப்புலட்சுமி அவர்களின் நூறாவது பிறந்த நாள் இன்று.

தமிழிசை,  பட்டிமன்றம்,  சொற்பொழிவு,  ஆன்மிக  இலக்கியம்  என்று பல்துறையில் முத்திரை பதித்திருக்கும்  முனைவர்  பேராசிரியை சரஸ்வதி ராமநாதன், “அம்மா’ என்று அவர் அழைக்கும்  இசை அரசி எம்.எஸ் முன்னிலையில் தமிழிசைப்  பாடல்கள் பாடி எம்.எஸ் அம்மாவின் பாராட்டுப் பெற்றவர்.  செட்டிநாட்டு வட்டாரங்களில்  கச்சேரி  செய்ய எம்.எஸ் வரும் போதெல்லாம்  முன் வரிசையில் இடம் பிடித்து, எம். எஸ். அவர்கள் பாடி, கேட்டு, அவரையே படித்து வளர்ந்தவர். சென்னை கம்பன் கழகத்தின் “கம்பன் அடிப்பொடி’ விருதினை   சரஸ்வதி  ராமநாதனுக்கு   வழங்க  பரிந்துரைத்ததே எம்.எஸ். அம்மாதான்  என்கிறார் முனைவர்  சரஸ்வதி ராமநாதன்.

எம். எஸ்  அம்மா  குறித்த  தகவல்களை  அவர்  பகிர்ந்து கொண்டதிலிருந்து;

“மதுரை  சண்முகவடிவு சுப்புலட்சுமி தான் எம். எஸ். சுப்புலட்சுமி  என்றாகியது.  அவரது அம்மா  சண்முகவடிவு  நன்றாக வீணை வாசிப்பார். ஒரு முறை  மதுரை சேதுபதி உயர்நிலைப்பள்ளி அரங்கில் சண்முகவடிவு அம்மாள் வீணை கச்சேரி நடந்து கொண்டிருந்தது. சண்முகவடிவு என்ன நினைத்தாரோ  வீணை வாசிப்பதை  நிறுத்திவிட்டு, “அம்மா  குஞ்சம்மா  இங்கே வா…” என்று மகள் சுப்புலட்சுமியை அழைத்தார். வெளியே  சுப்புலட்சுமி என்றாலும், வீட்டில் குஞ்சம்மாள் என்றுதான் அவரை அழைப்பார்கள்.  பத்து வயது சிறுமியான குஞ்சம்மாள் அம்மா மேடைக்கு அழைத்ததும் “குடு குடு’ என்று  மேடை ஏறி நிற்க.. “சபைக்கு நமஸ்காரம் செய்திட்டுப் பாடு” என்று சண்முகவடிவு சொல்ல… மேடைப் பயம்,  சபைக் கூச்சம் ஏதும் இன்றி இந்துஸ்தானி ராகத்தில் “ஆனந்த ஜா…’  என்ற மராட்டியப் பாடலை  அருமையாகப்  பாட….  கச்சேரிக்கு வந்திருந்த அனைவரும் கை  தட்டி ரசித்தார்கள்.  இதுதான் எம்.எஸ் அம்மாவின் முதல் மேடை  அனுபவம்.

இன்னொரு  தருணத்தில்,  சண்முகவடிவு  மகள் எம்.எஸ்ஸுடன்  சென்னை சென்றிருந்தார். சண்முகவடிவு  வீணை  மீட்ட அதைப் பதிவு செய்து இசைத்தட்டாக  வெளியிட, ’டுவின்’  இசை நிறுவனம்  சென்னைக்கு அழைத்திருந்தது.  அங்கேயும்  அம்மா கேட்டுக் கொண்டதன் பேரில்  எம். எஸ். பாட…  இசை நிறுவனத்தார்  இப்படி  ஓர்  இனிமையான குரலா.. என்று ஸ்தம்பித்து நின்றனர்.  இசைப் பொக்கிஷத்தை   அடையாளம் கண்டு கொண்டு அதை அங்கீகரிக்கும் விதமாக,  உடனே,  “மரகதவடிவும் செங்கதிர்வேலும், விதிபோலும் இந்த…’  என்னும் இரண்டு பாடல்களை  எம். எஸ்ஸை  பாடச் சொல்லி  இசைத்தட்டாக  வெளியிட்ட பின்னர்தான் வேறு வேலை பார்த்தனர். இசைத்தட்டு  ஸ்டிக்கரில், பாடியிருப்பது  “மிஸ். சுப்புலட்சுமி, வயது பத்து’ என்று அச்சிட்டிருந்தனர்.

எம்.எஸ் அம்மாவின்  அதிகாரப்பூர்வ மேடைக் கச்சேரி  1935 -ஆம் ஆண்டில் நடந்தது. அப்போது அவருக்கு வயது பத்தொன்பது. மிருதங்க ஜாம்பவான் புதுக்கோட்டை  தட்க்ஷிணாமூர்த்தி பிள்ளையின் மணிவிழாவின் போது அம்மாவின் சங்கீதக் கச்சேரி அற்புதமாக  அரங்கேறியது.  அன்றைய மைசூர் சமஸ்தானத்தின்  அரச  சபையில்  திருக்கோகர்ணம்  ரங்கநாயகி  அம்மாள் மிருதங்கம் வாசிக்க  எம்.எஸ். பாட… தென்னகம் முழுவதையும்  அவரின் குயில் குரல் இனிமை, தென்றலாகத்  தழுவி சிலிர்க்க  வைத்தது.

தெய்வீக அழகும்,  சுருண்ட முடியும்,  பாடும் போது  பாவங்களை  முகத்தில் நர்த்தனம்  ஆடவிடும்  திறமையை  அம்மாவிடம் கண்ட  திரைப்பட இயக்குநர் கே. சுப்ரமணியம் அம்மாவை  தனது சொந்தப் படமான  “சேவாசதனம்’ படத்தில் கதாநாயகியாக்கினார். 1936-இல் அம்மாவின்  திரையுலகப் பிரவேசம்  நடந்தது. அப்போது  பாடல்கள்  சிறப்பாக அமைந்தால் படம் வெற்றி பெறும் என்ற நிலைமை.   “சேவாசதனம்’ பாடல்கள் பிரமாதமாக அமைந்திருந்ததால் படம்அமோக வெற்றி பெற்றது. “சேவாசதனம்’  படத்தில் எம்.எஸ். பாடிய “மா ரமணன்,  உமா ரமணன்’,  “சியாம சுந்தர கமலவதன’, “ஆதரவற்றவர்க்கெல்லாம்’ போன்ற  பாடல்களைப்  பாடாத,   முணுமுணுக்காத  ஆண் பெண்  அன்று தமிழகத்தில் இல்லை.  அந்த அளவுக்கு  அந்தப் பாடல்கள் ஹிட்டாகியிருந்தன. இந்தப் படம் மூலமாக  அறிமுகமான  தேச விடுதலை தியாகி டி.சதாசிவம் அவர்களை  எம். எஸ். அம்மா 1940 -இல்  திருமணம் செய்து கொண்டார்.

“சகுந்தலை’ படத்தைத் தயாரித்த  ராயல் டாக்கீஸ்  நிறுவனத்தினர் எம்.எஸ்ஸை தங்களது புதிய தயாரிப்பான  “சாவித்திரி’  பட  நாயகியாக  நடிக்க வைக்க விரும்பினர்.  திருமணத்துக்குப் பிறகு நடிப்பதில்லை என்று  எம். எஸ் வந்த வாய்ப்பை ஏற்க   மறுத்துவிட்டார்.  சில நாட்கள்  கழித்து, கல்கி  இதழைத் தொடங்குவதற்கு முதலீடு தேவைப்பட்டதால், “சாவித்திரி’ படத்தில் நடிக்கிறேன் என்று தகவல் அனுப்பினார்.

“நீங்கள்  நாயகியாக நடிக்க சம்மதிக்காததால் மராத்தி நடிகை  சாந்தா ஆப்தேயை  நாயகியாக  போட்டுவிட்டோம்.  நாரதர் வேடத்திற்கு  யாரையும் தேர்வு செய்யவில்லை.  படத்தில் நாரதருக்குத்தான் அதிக பாடல் காட்சிகள். நீங்கள்தான்  நாரதராக நடிக்க வேண்டும்’ என்று தயாரிப்பாளர் கேட்டுக் கொண்டார்.  கணவர் சதாசிவம்  “ம்ம்.. தாராளமாக நடி” என்று உற்சாகப்படுத்தினார்.  எம். எஸ்ஸும்  உடனே  சம்மதித்தார். இந்த செய்தி வெளியே தெரிந்ததும்,  பட வெளியீட்டாளர்கள்  படத்தை வெளியிடும் உரிமையைப் பெற  தயாரிப்பாளரை மொய்த்து  விட்டார்கள்.  பட உரிமையும் நல்ல விலைக்கு விற்பனையானது.

எம்.எஸ்ஸுக்கு  சம்பளமாக கிடைத்த நாற்பதாயிரத்தை  அப்படியே கல்கி இதழ் தொடங்க  தந்துவிட்டார்.

1946-ஆம் ஆண்டு  எம். எஸ் நடித்து  வெளியான “மீரா’ திரைப்படம் தமிழகத்தைக் கொள்ளைக் கொண்டது. கல்கி  எழுதிய “காற்றினிலே வரும் கீதம்’, “கிரிதர கோபாலா’ போன்ற  பாடல்கள்  தமிழக மக்களின்  செவிகளில் தேனைச் சொரிந்தன.  அந்த கானங்களின்  இனிமையில் தமிழகம் மயங்கிப் போனது. தமிழில்  வெற்றி கண்ட  “மீரா’  ஹிந்தியிலும்  “மீரா’வாகவே  தயாராகி  அகில இந்திய சாதனைப்  படமானது. பிரதமர் ஜவஹர்லால் நேரு, எம். எஸ். அவர்களை ’இசை அரசி’ என்று அழைக்க வைத்தது மட்டுமல்லாமல், இந்த இசை அரசிக்கு முன் நான் வெறும் பிரதமர் மட்டுமே.. என்று  நெகிழ்ந்து பாராட்டி, எம். எஸ். அவர்களின் குடும்ப நண்பர் ஆனார் நேரு.

சபர்மதி ஆசிரமத்தில் அண்ணலின் முன்னிலையில்  அம்மா  பல முறை பாடியுள்ளார்.  நாடு விடுதலையான 1947- ஆம் ஆண்டு  வந்த  காந்தி பிறந்த நாளான அக்டோபர் 2 -இல் எம். எஸ். பாட வேண்டும்  என்று காந்தி விரும்ப.. தான் பாடிய பாடலை  ஒலி நாடாவில்  பதிவு செய்து அம்மா அனுப்பி வைத்தார். பிரபல  காந்தி அஞ்சலி பாடல்களான  எம். எஸ். பாடிய   “வைஷ்ணவ ஜனதோ’, “ரகுபதி ராகவ ராஜாராம்’ பாடல்கள்  அண்ணல் காந்தியை வென்ற பாடல்கள். காந்தியின்  மறைவிற்குப் பிறகு அவருக்கு அஞ்சலி செலுத்தும் பாடல்களாகிவிட்டன.

Source…By – பிஸ்மி பரிணாமன்  in http://www.dinamani.com

Natarajan

Today I found out that a 17 year old girl survived a 2 mile fall from a plane without a parachute, then trekked alone 10 days through the Peruvian rainforest.

On Christmas Eve, 1971, just a few hours after attending her high school graduation, 17 year old Juliane Koepcke and her mother, Maria, got on a flight from Lima, Peru to Pucallpa. The two were headed out to join Juliane’s father, Hans-Wilhelm, a famous German zoologist who was working at a remote research station in the rainforest.

Approximately 30 minutes into the flight, the plane entered very thick, black clouds. “The clouds became darker and darker and the flight became more turbulent. Then we were in the midst of pitch-black clouds and a proper storm with thunder and lightning,” said Koepcke. “It was pitch-black all around us and there was constant lightning. Then I saw a glistening light on the right wing… The motor was hit by lightning. ”

While planes get struck by lightning all the time with no real problems ensuing, this time there was a big problem.  Directly after the wing was struck, the aircraft was ripped apart, largely thanks to the fact that the Electra aircraft they were on wasn’t built for flying in heavy turbulence to begin with, due to its very rigid wings. Contrary to what is often reported, Koepcke states the wing “definitely didn’t explode.”  Rather, the plane was simply ripped apart in the air after the wing fell off.

The last words Koepcke ever heard from her mother were when the lightning struck the wing, “it’s all over”… LIES!!!  Well, at least for her daughter (and technically not the immediate end for her mother either, as you’ll soon see). Still strapped to her seat, Juliane Koepcke was ejected from the aircraft and fell approximately 2 miles into the dense Peruvian rainforest.

I heard the incredibly loud motor and people screaming and then the plane fell extremely steeply. And then it was calm—incredibly calm compared with the noise before that. I could only hear the wind in my ears. I was still attached to my seat. My mother and the man sitting by the aisle had both been propelled out of their seats. I was free-falling, that’s what I registered for sure. I was in a tailspin. I saw the forest beneath me—like ‘green cauliflower, like broccoli,’ is how I described it later on. Then I lost consciousness and regained it only way later, the next day.

Koepcke became the sole survivor of Lansa flight 508, all 91 other passengers and crew died. It isn’t known what exact factors played into Juliane’s surviving the fall. Some have speculated that her fall was slowed by the row of seats she was strapped to rotating like a helicopter, and then helped cushion her landing thanks to striking the dense forest on her way down.  The actual cushion of her seat itself also likely played a small role.

Whatever the case, over the next 19 hours or so, Koepcke lapsed in and out of consciousness and at some point unknown to her, she managed to unstrap herself from her seat and crawl under it, she thinks as a response to rain.  Finally, at 9am, she became lucid and in somewhat of a daze took stock of her situation. She was lying on the ground, dressed in only a sleeveless mini-dress and was missing one of her sandals and glasses.  While she didn’t realize all her injuries at the time, she had survived the fall with a broken collar bone; a torn ACL; one of her eyes swollen shut; her capillaries in her eyes had popped (due to rapid decompression from the plane); a strained vertebrae in her neck; a partially fractured shin; and several deep cuts on her arms and legs.

It took her half the day just to be able to stand without getting too dizzy, but eventually she managed it and at first set out to find her mother, searching for a full day before giving up. During her search for her mother, though, she did find a bag of candy, which was her only food she had during her journey, and more importantly, a stream.  Her father had once given her the very good advice that if she were ever lost in the rainforest and came across a stream or river, she should follow it downstream; because people tend to live on or near water, following a river long enough, should get you to civilization eventually.

She then set out.  She knew from experience that snakes particularly liked to lay camouflaged under dry leaves, so when she wasn’t walking in the water, she used her one shoe, thrown before her, to test the ground for snakes and the like (she couldn’t see very well due to missing her glasses).  Luckily, she never encountered any, that she saw at least. She walked as much as possible in the river as it was an easier way to go, rather than through the dense foliage. Of course, this came with hazards of its own.

Within a couple days, she started hearing King vultures around her, the sound of which she recognized from living at her parent’s research station a year and a half before, only about 30 miles from where the plane crashed.  Because King vultures usually only land when there is carrion around, she figured there must be dead bodies about that they were feeding on, but at first didn’t encounter any.  On the fourth day, she finally spotted some; three other passengers still strapped to their seats and rammed several feet, headfirst into the ground.

I couldn’t really see that much, only people’s feet pointing up. I poked their feet with a stick. I couldn’t touch the dead bodies. I couldn’t smell anything and they hadn’t been eaten yet or started to decay. I mean, sure, decay must have started, but I couldn’t notice it. I could tell it was a woman because she had polished toenails and the others must have been two men, judging by their pants and shoes. I moved on after a while, but in the first moment after finding them, it was like I was paralyzed.

During her trek, several of her wounds became infected and a large cut on her right arm was infested with maggots.  This is something she’d seen happen to her dog before, with near disastrous results for the dog.  Try as she might, though, she couldn’t manage to get the maggots out as they were too deep in the wound.  “I had this ring that was open on one side that you could squeeze together, and I tried with that. It didn’t work because the hole was so deep. So I tried with a stick, but that didn’t work either.”

On the tenth day she came across a boat, which in her delirious state at this point, she thought was a mirage until she finally came up to it and touched it. Next to the boat was a path, which she crawled up (at this point being extremely weak, making walking up the path somewhat difficult).  At the end of the path was a small hut that was being used by lumbermen. Empty at the time, she found an outboard motor and some diesel fuel in a barrel.

She used a tube to suck out some of the fuel from the barrel and put that on her wound that was maggot infested, something her father had done to her dog, though with kerosene.  Albeit extremely painful, this worked and most of the maggots, while initially trying to burrow deeper into her arm, eventually came to the surface and she was able pick them out.

She then tried to sleep in the hut, but found the ground to be much too hard, so she went back down to the river side and laid in the sand.  The next day, she woke up and, hearing frogs all around her, tried to catch some to eat.  Luckily for her she was unable to as they were poisonous dart frogs.  At this point, she was debating whether to take the boat or not, something she didn’t want to do as it was stealing, but ultimately decided to spend the night at the hut.

She ended up not having to do so alone, though, because she soon heard voices, “like hearing angels’ voices”.  Three people came out of the forest and spotted her. At first they thought she was a “Yemanjá”, a type of blond, pale skinned water spirit. “When they saw me, they were pretty freaked out.” However, she explained what had happened and how she got there, and they had heard of the plane crash, so accepted her tale.  They then fed her and cared for her wounds as best they could and took her downstream on about a seven hour boat ride to a lumber station/village. (who says the deforestation of the rainforest is all bad?  That’s one life that would have ended had there been no lumbermen about)

Once there, a local pilot knew of some missionaries nearby running a hospital in Pucuallpa.  The pilot took her on what must have been a freaky, for Juliane, 15 minute flight to the hospital and the day after her rescue, she was reunited with her father.  She then helped the search parties locate the crash site. On January 12th, they finally discovered her mother’s body. Like Juliane, her mother apparently survived the fall. However, her injuries prevented her from moving and she ended up dying several days later.

Now known as Juliane Diller, she has a PhD in Zoology and is a librarian at the Bacarian State Zoological Collection in Munich. Her autobiography “When I Fell From The Sky” (“Als ich vom Himmel fiel”) was released on March 10, 2011 and she received the Corine Literature Prize for her publication in 2011.

Bonus Facts:

• According to the Guardian newspaper, there have been well over 20 documented cases of single survivors of civilian air crashes. The military also has many documented cases of similar events. According to David Learmount, an air safety expert, young, fit male passengers who sit in rear seats (note: Juliane and her mother were sitting in the second to last row of seats) and are frequent travelers are statistically more likely to survive an accident. When asked about why being a frequent traveler helps, Learmount states, it is likely because they “know where the exits are”.
• The average number of deaths per year for commercial air carriers is just 138. That means you have a 1 in 2 million chance of being killed if you chose to fly, or 1 in 11 million for the average American.
• The chance of being killed in a car crash is 1 in 7,700. The chance of being killed in a motorcycle accident is 1 in 91,500. If you think that these numbers make it sound like motorcycles are a safer way to travel, you have to consider that more people are likely travel in a car versus a motorcycle. To illustrate, the number of deaths per 100 million vehicle miles is 1.3 for a car, and 31.3 for a motorcycle. Wear your helmets kids!
• You are statistically more likely to die in a railroad accident than a bicycle accident. On average, 931 people die each year in railroad accidents and 695 die in bicycle accidents. The odds are 1 in 306,000 for railroads and 1 in 410,000 for bicycles.
• The two riskiest portions of a flight are during takeoff and landing; 75% of all crashes occur during these two phases of the flight. This is mainly due to the fact that takeoff demands the most from an airplane and landing demands the most from the cockpit crew. Save your prayers for just before these points during your travel.
• If these numbers are beginning to scare you, don’t worry. Over the past 30 years, there has been a 10 fold increase in the number of miles flown before a fatal accident. Also, consider that from 1983 to 2000 there were just 568 commercial plane crashes in the world. 53,487 people were involved in those crashes and 51,207 survived to tell the tale.
• Professor Ed Galea, of the University of Greenwich, is a world expert in aviation safety. His tips for helping you survive a plane crash are as follows:
  1. Do not push the button on your safety belt to try and undo it. You have to pull it. Most people in a panic will tend to push the belts button as if they were traveling in a car.
  2. Adopt the brace position (head in your lap). This will prevent you from flying forward and striking the seat in front of you.
  3. Count the seat rows between you and the exit when you get on a plane. Most crashes end up with a fire and resulting smoke. The smoke may make it difficult or impossible to see and should you take a deep breath, may kill you. By feeling, and counting the seat-backs you will know which row is the exit and be able to get there quickly.
  4. Make a plan prior to take-off, every time you fly. This should include: where the flight attendants are that can help you escape, the number of rows and locations of all the exits nearest you, and have a plan of how to get to each one.
  5. Do not inflate your life jacket inside the aircraft. This will increase your body size and make it more difficult to escape.

Source…..www.today i foundout.com

Natarajan

It was the summer of 1990. As Indian Railway (Traffic) Service probationers, my friend and I travelled by train from Lucknow to Delhi. Two MPs were also travelling in the same bogie. That was fine, but the behaviour of some 12 people who were travelling with them without reservation was terrifying. They forced us to vacate our reserved berths and sit on the luggage, and passed obscene and abusive comments. We cowered in fright and squirmed with rage. It was a harrowing night in the company of an unruly battalion; we were on edge, on the thin line between honour and dishonour. All other passengers seemed to have vanished, along with the Travelling Ticket Examiner.

We reached Delhi the next morning without being physically harmed by the goons, though we were emotionally wrecked. My friend was so traumatised she decided to skip the next phase of training in Ahmedabad and stayed back in Delhi. I decided to carry on since another batchmate was joining me. (She is Utpalparna Hazarika, now Executive Director, Railway Board.) We boarded an overnight train to Gujarat’s capital, this time without reservations as there wasn’t enough time to arrange for them. We had been wait-listed.

We met the TTE of the first class bogie, and told him how we had to get to Ahmedabad. The train was heavily booked, but he politely led us to a coupe to sit as he tried to help us. I looked at the two potential co-travellers, two politicians, as could be discerned from their white khadi attire, and panicked. “They’re decent people, regular travellers on this route, nothing to worry,” the TTE assured us. One of them was in his mid-forties with a normal, affectionate face, and the other in his late-thirties with a warm but somewhat impervious expression. They readily made space for us by almost squeezing themselves to one corner.

They introduced themselves: two BJP leaders from Gujarat. The names were told but quickly forgotten as names of co-passengers were inconsequential at that moment. We also introduced ourselves, two Railway service probationers from Assam. The conversation turned to different topics, particularly in the areas of History and the Polity. My friend, a post-graduate in History from Delhi University and very intelligent, took part. I too chipped in. The discussion veered around to the formation of the Hindu Mahasabha and the Muslim League.

The senior one was an enthusiastic participant. The younger one mostly remained quiet, but his body language conveyed his total mental involvement in what was being discussed, though he hardly contributed. Then I mentioned Syama Prasad Mookerjee’s death, why it was still considered a mystery by many. He suddenly asked: “How do you know about Syama Prasad Mookerjee?” I had to tell him that when my father was a post-graduate student in Calcutta University, as its Vice-Chancellor he had arranged a scholarship for the young man from Assam. My father often reminisced about that and regretted his untimely death [in June 1953 at the age of 51].

The younger man then almost looked away and spoke in a hushed tone almost to himself: “It’s good they know so many things …”

Suddenly the senior man proposed: “Why don’t you join our party in Gujarat?” We both laughed it off, saying we were not from Gujarat. The younger man then forcefully interjected: “So what? We don’t have any problem on that. We welcome talent in our State.” I could see a sudden spark in his calm demeanour.

The food arrived, four vegetarian thalis. We ate in silence. When the pantry-car manager came to take the payment, the younger man paid for all of us. I muttered a feeble ‘thank you’, but he almost dismissed that as something utterly trivial. I observed at that moment that he had a different kind of glow in his eyes, which one could hardly miss. He rarely spoke, mostly listened.

The TTE then came and informed us the train was packed and he couldn’t arrange berths for us. Both men immediately stood up and said: “It’s okay, we’ll manage.” They swiftly spread a cloth on the floor and went to sleep, while we occupied the berths.

What a contrast! The previous night we had felt very insecure travelling with a bunch of politicians, and here we were travelling with two politicians in a coupe, with no fear.

The next morning, when the train neared Ahmedabad, both of them asked us about our lodging arrangements in the city. The senior one told us that in case of any problem, the doors of his house were open for us. There was some kind of genuine concern in the voice or the facial contours of the otherwise apparently inscrutable younger one, and he told us: “I’m like a nomad, I don’t have a proper home to invite you but you can accept his offer of safe shelter in this new place.”

We thanked them for that invitation and assured them that accommodation was not going to be a problem for us.

Before the train came to a stop, I pulled out my diary and asked them for their names again. I didn’t want to forget the names of two large-hearted fellow passengers who almost forced me to revise my opinion about politicians in general. I scribbled down the names quickly as the train was about to stop:Shankersinh Vaghela and Narendra Modi.

I wrote on this episode in an Assamese newspaper in 1995. It was a tribute to two unknown politicians from Gujarat for giving up their comfort ungrudgingly for the sake of two bens from Assam. When I wrote that, I didn’t have the faintest idea that these two people were going to become so prominent, or that I would hear more about them later. When Mr. Vaghela became Chief Minister of Gujarat in 1996, I was glad. When Mr. Modi took office as Chief Minister in 2001, I felt elated. (A few months later, another Assamese daily reproduced my 1995 piece.) And now, he is the Prime Minister of India.

Every time I see him on TV, I remember that warm meal, that gentle courtesy, caring and sense of security that we got that night far from home in a train, and bow my head.

(The author is General Manager of the Centre for Railway Information System, Indian Railways, New Delhi. leenasarma@rediffmail.com)

இந்த ஆண்டு (2016) டிரான்ஸ் சைபீரியன் ரயில்வே பயன்பாட்டுக்கு வந்த நூறாவது ஆண்டாகும். இந்தியாவிற்குக் கடல் வழி கண்டறிந்தது, அமெரிக்காவைக் கண்டறிந்தது, சூயல் கால்வாய் வெட்டப்பட்டது போலவே டிரான்ஸ் சைபீரியன் ரயில்வே உருவாக்கப்பட்டதும் மிக முக்கியமான நிகழ்வாகும்!

இந்த ரயில்வே லைன் “ரஷ்யாவின் இரும்பு பெல்ட்’ (IRON BELT OF RUSSIA) என்று அழைக்கப்படுகிறது. ரஷ்யாவை ஆண்ட ஜார்ஜ் மன்னர் இரண்டாம் நிகோலஸ் (TSAR NICHOLAS-II) ரஷ்யாவின் மேற்கு எல்லையிலிருந்து கிழக்குக் கோடி வரை ஜார் மன்னர்கள் வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள் மட்டுமே பிரத்யேகமாகப் பயணிக்க “ஜார் டிரெயின் சேவை’ ஒன்றைத் துவக்க விரும்பினார். ஏனெனில் பெரும்பாலான ரஷ்யர்கள் தங்கள் நாட்டின் கிழக்கு எல்லைக்கு வந்ததே இல்லை! கிழக்கில் வசிப்போர் மேற்கு எல்லைக்கு வந்ததே இல்லை!
காரணம்…,அதன் நீண்ட தொலைவுதான்!
அதையும்விட மிக முக்கிய காரணம் ஒன்று இருந்தது! ஜப்பான், சீனா, இங்கிலாந்து போன்ற நாடுகள் ஆசியாவை ஒட்டி இருந்த ரஷ்யப் பகுதியை ஆக்கிரமிக்க விரும்பின! எனவே ரஷ்யா ரயில்வே லைன் அமைக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது! எனவே ரஷ்யப் புவியியல் கூறுகள் அனைத்தும் சர்வே செய்யப்பட்டன.

பிறகு 9-7-1891 ஆம் ஆண்டு ரயில்வே லைன் அமைக்கும் பணி துவங்கப்பட்டது! மாஸ்கோவிலுள்ள செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க் ரயில் நிலையத்தில் ஆரம்பித்து மேற்கிலிருந்து கிழக்கில் ஒரு கட்டுமானமும், “விளாடிவாஸ்டாக்’கில் இருந்து “கிழக்கிலிருந்து மேற்கு’ நோக்கி ஒரு கட்டுமானமும் ஒரே நேரத்தில் தொடங்கப்பட்டன.

ஜார் அரசர் இரண்டாம் நிகோலஸ் அமெரிக்க, மற்றும் இத்தாலி பொறியியல் வல்லுனர்களின் உதவியைக் கோரினார். எண்ணிலடங்கா சிறைக்கைதிகள், மற்றும் உள்ளூர் மக்கள் இம்மாபெரும் பணியில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். உலகின் மிகப் பெரிய நன்னீர் ஏரியான “பைகால்’ ஏரியைத் தாண்டி இருப்புப் பாதை அமைப்பது மிகப் பெரும் சவாலாக இருந்தது! ஏனெனில் இது 636 கிலோ மீட்டர் நீளமும் கி.மீ 744மீ ஆழமும் கொண்ட மிகப் பெரிய ஏரியாகும். இந்த ஏரியைச் சுற்றி இருப்புப்பாதை அமைத்தல் என்பது மிகவும் கடினமாகும். எனவே அதிகாரிகள் மற்றொரு யோசனையை செயல்படுத்தினர். ஃபெர்ரீஸ் (FERRIES) எனப்படும் பனியில் செல்லும் படகில் ரயில் பெட்டிகளுடன் மக்களையும் ஏற்றிக் கொண்டு ஏரியின் இக்கரையிலிருந்து அக்கரைக்குச் செல்வதுதான் அது! கடினமான பனிக்கட்டிகளைக் கூட உடைத்துச் செல்லும் இத்தகைய படகுகள் கடும்பனிக்காலத்தில் (PERMA FROST) காலத்தில் உறைந்து போயின.

எனவே வடகிழக்குச் சைனாவின் மன்சூரியாவில் இருந்து விளாடிவாஸ்டாக்கை அடையும் மற்றொரு வழியைத் தேர்ந்தெடுத்தனர். மன்சூரியாவில் உள்ள “ஹார்பின்’ என்ற நகரத்தின் வழியாக இந்த ரயில் சேவை தொடரப்பட்டது. இந்த ரயில் சேவையின் கட்டுமானம் 1901ஆம் ஆண்டு நிறைவுற்றது.

1904ஆம் ஆண்டு ரஷ்ய ஜப்பானியப் போர் துவங்கும் வரை அனைத்தும் சுமுகமாய் இருந்தன. போர் தொடங்கிய அடுத்த நிமிடமே மன்சூரிய இருப்புப் பாதையின் தடம் ஜப்பானியர்களால் சேதப்படுத்தப்படும் என்பதை ரஷ்ய அரசு தெரிந்து கொண்டது.

எனவே பைகால் ஏரியைச் சுற்றி இருப்புப்பாதை அமைக்கும் பணி தீவிரப்படுத்தப்பட்டது. உலகக் கட்டுமான வரலாற்றிலேயே சீனப் பெருஞ்சுவருக்கு அடுத்தபடியாக அதிக மக்களை பலியாகக் கொண்டது இந்தப் பணியாகத்தான் இருக்கும்! இந்தக் கட்டுமானத்தில் எத்தனை பேர் பங்கு கொண்டனர் என்பதும் எத்தனை பேர் பலியாயினர் என்பதும் பதிவு செய்யப்படவில்லை! காரணம்…,அத்தனை பேரும் சிறைக்கைதிகள்…,மற்றும் நாடு கடத்தப்பட்டோர் என்பதுதான்!

அட்டைப் பூச்சிகள், கொசுக்கள், வனவிலங்குகள், கடும் குளிர் ஆகிய அனைத்தையும் எதிர் கொண்டு அவர்கள் 33 குகை வழிகளையும் (TUNNELS) 200 பாலங்களையும் அமைத்தனர். இந்த வழித்தடப் பணிகள் 1905ஆம் ஆண்டு நிறைவு பெற்றன. இன்றும் கூட மனிதக் கட்டுமானத்தில் பைகால் ஏரியைச் சுற்றுயுள்ள இந்த வழித்தடம் மிகவும் சிக்கல் நிறைந்ததாகும்! (MOST COMPLICATED DUE TO INHOSPITABLE TERRAIN) ரஷ்யப் பொறியியல் வல்லுனர்களுக்கு அடுத்த சவால் “ஆமுர்’ நதி (AMUR RIVER) வடிவில் வந்தது. அந்நதியின் மேல் பாலம் அமைக்கும் பணி 1908ஆம் ஆண்டு துவக்கப்பட்டது. இதன் உயரம் 79அடிகள் ஆகும்! மொத்தம் நீளம் 4709 அடிகள். எத்தனையோ இடர்பாடுகளையும், உயிர் பலிகளையும் தாண்டி 1916ஆம் ஆண்டு இப்பணி முழுமையடைந்தது!

1916ஆம் ஆண்டு ஆக்டோபர் 5ஆம் நாள் ஜார் மன்னர் இரண்டாம் நிக்கோலஸ் இந்த வழித்தடத்தை முறைப்படி திறந்து வைத்தார். இதில் ஒரு வேடிக்கை என்ன தெரியுமா?

ரஷ்யா கம்யூனிஸ்டுகள் வசம் வந்த பிறகு இதே வழித்தடத்திலேயே, இதே சைபீரியன் ரயிலிலேயே அவர் கைது செய்யப்பட்டு வீட்டுக் காவலில் வைக்க அழைத்துச் செல்லப்பட்டார்!

டிரான்ஸ் சைபீரியன் ரயில் இறுதியாக நிற்கும் இடம் “விளாடிவாஸ்டாக்’ ஆகும்! ரஷ்யாவின் மிகப் பெரிய துறைமுகமும் இதுவே!
இந்த ரயில்கள் 485 பாலங்களையும், 33 குகைப்பாதைகளையும் கடந்து செல்கின்றன! ஆசியாவையும் ஐரோப்பாவையும் தரை வழியாக இணைக்கும் ஒரே கருவி டிரான்ஸ் சைபீரியன் ரயில்வே ஆகும்.
மாஸ்கோவில் தொடங்கி விளாடிவாஸ்டாக் வரை உள்ள மொத்த தூரம் 9288 கிலோ மீட்டர்கள் ஆகும்! மொத்தப் பயண நாட்கள் 7 ஆகும்!
இந்த ரயில் கடந்து செல்லும் ஆமுர் நதிப் பாலம் உலகிலேயே இரண்டாவது நீளமான பாலம் ஆகும்! முதலாம் இடத்தைப் பெறுவது மிசிசிபி நதியின் மீது கட்டப்பட்டுள்ளது.
இதன் வழியில் உலகின் மிக நீளமான குகைப் பாதை ஒன்று உள்ளது. இதன் நீளம் 2.3கி.மீ ஆகும் மற்ற 32 குகைப்பாதைகளைவிட இதுவே மிக நீளமானதாகும்.

Source………www.dinamani.com

Natarajan

இது என்ன அநியாயம்? சமையல் கலையைப் புத்தகத்திலிருந்து தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமா? சமையல், பெண்களின் இயல்பான குணங்களில் ஒன்று என்றுதானே நினைத்திருந்தோம். சமையல் தெரியாத பெண்களும் இருக்கிறார்களா என்று அதிர்ந்துபோனார்கள் அன்றைய மக்கள். 70 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சொப்பு வைத்து விளையாடும் பருவத்திலேயே சிறுமிகள், சமையலைக் கற்க ஆரம்பித்துவிடுவார்கள். அப்படிச் சமையலைக் கற்றவரில் ஒருவர்தான் மீனாட்சி அம்மாள்.

19 வயதில் திருமணம். 22 வயதில் கணவரை இழந்தார். தனியாளாகக் கைக்குழந்தை, மச்சினர், மாமியார் என்று குடும்பத்தைப் பராமரித்துவந்தவர், சமையலிலும் பிரமாதப் படுத்தினார். மீனாட்சி அம்மாளின் கைப்பக்குவத்துக்கு மிகப் பெரிய ரசிகர் வட்டம் இருந்தது. இந்தியாவின் வெவ்வேறு பாகங்களில் பரவியிருந்த அவரது உறவினர்கள், மீனாட்சி அம்மாளிடம் சமையல் குறிப்புகளைக் கேட்டுக் கொண்டே இருப்பார்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் சளைக்காமல் எழுதிக் கொடுத்துக்கொண்டே இருப்பார்.

இவரது உறவினர் கே.வி.கிருஷ்ண சாமி ஐயர், இப்படி ஒவ்வொருவருக்கும் சமையல் குறிப்பு எழுதிக் கொடுப்பதற்குப் பதில், ஒரு புத்தகமாகக் கொண்டு வந்தால் எல்லோருக்கும் பயன்படுமே என்று ஆலோசனை வழங்கினார். மீனாட்சி அம்மாளும் புத்தகம் எழுதினார். சமையல் புத்தகம் என்றதும் பலரும் இதை யார் வாங்கப்போகிறார்கள் என்று கிண்டல் செய்தார்கள். பதிப்பகங்கள் எதுவும் புத்தகம் வெளியிட முன்வரவில்லை. தானே புத்தகத்தைக் கொண்டுவர முடிவு செய்தார் மீனாட்சி அம்மாள். தன் நகைகளை விற்றார். தானே புத்தகத்தைப் பதிப்பித்தார்.

1951-ம் ஆண்டு தமிழின் முன்னோடி சமையல் புத்தகம், ‘சமைத்துப் பார்’ வெளிவந்தது. புத்தகத்துக்கு இவ்வளவு வரவேற்பு இருக்கும் என்று மீனாட்சி அம்மாளே எதிர்பார்க்கவில்லை. புத்தகம் குறித்துப் பலரும் சிலாகித்துப் பேச ஆரம்பித்தனர். விற்பனை பெருகியது. திருமணமாகி வெளிநாடு செல்லும் பெண்கள், விசாவை மறந்தாலும் மீனாட்சி அம்மாள் புத்தகத்தை மறக்கவில்லை. ஐந்தே ஆண்டுகளில் தன் புத்தக வருமானத்தை வைத்து, மயிலாப்பூரில் ஒரு வீட்டை வாங்கினார் மீனாட்சி அம்மாள்.

மிளகாய்த் தூள், சாம்பார்ப் பொடி என்று சொன்னால் ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு பக்குவத்தில் வைத்திருப்பார்கள். அவற்றால் மீனாட்சி அம்மாளின் சுவையைக் கொடுக்க முடியாது. அதனால் பொடி வகைகள் எல்லாவற்றையும் சேர்த்து அடுத்த புத்தகத்தைக் கொண்டுவந்தார். அதற்கும் அமோக வரவேற்பு! விழாக்கள், திருமணம் போன்றவற்றுக்கு எப்படித் தயாராவது, பண்டிகைக் கால உணவுகள் போன்ற பல விஷயங்களை வைத்து, அவர் மறைவுக்குப் பின்பு மூன்றாவது புத்தகம் வெளிவந்தது.

அதற்குப் பிறகு சமையல் புத்தகங்களைப் பலரும் எழுத ஆரம்பித்தனர். விதவிதமான சமையல் புத்தகங்கள் வெளிவந்தன. சைவச் சமையல், அசைவச் சமையல், வட்டாரச் சமையல், கிராமத்துச் சமையல், மாநிலச் சமையல், அயல்நாட்டுச் சமையல், மைக்ரோவேவ் சமையல், சிறுதானியச் சமையல் என்றெல்லாம் தினுசு தினுசாக உணவு வகைகள் உருவாகிக்கொண்டும், புத்தகங்கள் வெளிவந்துகொண்டும் இருக்கின்றன.

இன்றளவும் ‘சமையல் புத்தகமா?’ என்று இளக்காரமாகப் பார்க்கப்பட்டாலும் விற்பனையில் முதலிடம் சமையல் புத்தகங்களுக்குத்தான். சமையல் குறிப்புகளை இணைப்புப் புத்தகங்களாக வழங்கும்போது பத்திரிகைகளின் விற்பனை கணிசமாக அதிகரிப்பதால் சமையலுக்குத் தொடர்ந்து முக்கியத்துவம் அளித்துவருகிறார்கள். தொலைக்காட்சி, யூ டியூப், ஃபேஸ்புக் என்று சமையல் கலை அடுத்தடுத்த பரிணாமங்களை அடைந்துவருகிறது. அதே போல மீனாட்சி அம்மாளின் புத்தகங்களும் மாற்றத்தை ஏற்று, நவீனமாகிக்கொண்டே வருகின்றன.

மீனாட்சி அம்மாள் காலத்தில் கூட்டுக் குடித்தனமாக இருந்தனர். ஒரு வீட்டில் ஏராளமானவர்கள் இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு ஏற்ப அளவுகளை அவர் கொடுத்திருக்கிறார். கொட்டைப் பாக்கு அளவு புளி, குழிக் கரண்டி எண்ணெய், ஓர் ஆழாக்கு அரிசி போன்ற பதங்கள் எல்லாம் இப்போது வழக்கில் இல்லை. நான்கு பேர் கொண்ட குடும்பத்துக்கான அளவுகள், தற்காலத்தில் இருக்கும் சொற்களைப் பயன்படுத்தி, புத்தகங்களை நவீனப்படுத்தி, கொண்டுவந்திருக்கிறார் அவரது பேத்தி ப்ரியா ராம்குமார்.

“சமைத்துப் பார் ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்து 48 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. தமிழ், ஆங்கிலம் தவிர, மலையாளம், இந்தி, கன்னடம், தெலுங்கு மொழிகளிலும் புத்தகங்கள் கொண்டுவந்தோம். நாங்கள் விளம்பரம் எதுவும் செய்வதில்லை. வாங்கிப் பயன்படுத்தியவர்களின் வாய்மொழி மூலமாகவே 65 ஆண்டுகளாக விற்பனையில் முன்னிலையில் இருக்கின்றன. இதுவரை 45 பதிப்புகளைக் கண்டுவிட்டன. அடுத்து மின்புத்தகங்களாகக் கொண்டுவரும் திட்டத்தில் இருக்கிறோம்” என்கிறார் ப்ரியா ராம்குமார்.

“சித்திரம், சிற்பம், சங்கீதம் போல சமையலும் உயரிய கலை. பல வண்ணங்களைக் குழைத்து, அற்புதமான சித்திரத்தைத் தீட்டுவது போல பல பொருட்களைச் சேர்த்து, பக்குவப்படுத்தி, ஒப்பற்ற உணவுப் பண்டத்தை உருவாக்குகிறார்கள் சமையல் கலை வல்லுனர்கள்” என்று சொன்ன மீனாட்சி அம்மாள், சமையல் கலைஞராகவும் எழுத்தாளராகவும் பதிப்பாளராwகவும் வெற்றி பெற்று, பிறருக்கும் வழிகாட்டியிருக்கிறார்.

மனிதர்களுக்குப் பசியும் ருசிக்கான தேடுதலும் இருக்கும் வரை சமையல் கலைக்கான தேவையும் இருந்துகொண்டே இருக்கும். காலத்துக்கு ஏற்ப மாறிக் கொண்டுவரும் மீனாட்சி அம்மாளின் புத்தகங்கள், இன்னும் பல தலைமுறை களுக்குச் சமையல் கலையைச் சொல்லிக் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கும்!

Source….S.Sujatha…in http://www.tamil.thehindu.com

Natarajan

Source..    Valaiyapettai R. Krishnan in http://www.vikatan.com

Natarajan
உலகம் முழுவதும் உள்ள தமிழ் அறிந்த பெரும்பாலான இந்து மக்கள் இல்லங்களிலும், திருக்கோயில்களிலும் தினமும் ஒலிக்கும் திருமுருகனின் தெய்வீகத் தமிழ்ப்பாடல் அது. படிப்போரையும், கேட்போரையும் பரவசப்படுத்தி, மன நிம்மதி தரும் மந்திர மறை நூல்! அது என்னவென்று உங்களுக்குப் புரிந்திருக்குமே!

சஷ்டியை நோக்கச் சரவண பவனார்
சிஷ்டருக்கு உதவும் செங்கதிர் வேலோன்
பாதம் இரண்டில் பன்மணிச் சதங்கை
கீதம் பாடக் கிண்கிணி ஆட…

என்று தொடங்கி கேட்கும் இடங்களிலெல்லாம் நம்மைத் திரும்ப உச்சரிக்கவைக்கும்; உள்ளத்திலும் உடலிலும் அதிர்வு தரும் ஆற்றல் மிக்க அழகு முருகனின் அருந்தமிழ்ப் பாமாலை. அதுதான் அனைவரும் அறிந்த கந்தர் சஷ்டி கவசம். இதனைப் பாடியவர் தேவராய சுவாமிகள் என்னும் அருளாளர். அவர் இக்கவசத்தைப் பாடிய பின்னணி மிகவும் சுவாரஸ்யமானது.

ஒருமுறை, பழநி தண்டாயுதபாணி திருக்கோயிலுக்குச் சென்றார் தேவராயர். மலையைச் சுற்றி கிரிவலம் வந்தார். அங்குள்ள மண்டபங்களில் உடல்நோயால் பீடிக்கப்பட்டவர்கள். மனநோயால் வருந்துவோர், வறுமையால் வாட்டமுற் றோர் எனப் பலர் அழுவதும் அரற்றுவதும் கண்டு மனம் வருந்தினார். அவர்கள் அனைவரும் நலம்பெற ஞானபண்டிதன் வழிகாட்ட வேண்டும் என்று மனத்தில் உறுதிகொண்டார். பழநியாண்டவர் கோயில் மண்டபத்தில் துயில் கொண்டார். அன்றிரவு அவரது கனவில் பழநியப்பரமன் பிரசன்னமானார்.

‘உன் எண்ணம் ஈடேற அருளினோம்.பிணிகள் முதலான அனைத்து உபாதைகளும் நீங்கும். அதற்கு வழி உன்னிடம் உள்ளது. உலகிலுள்ளோர் அனைவரும் மந்திரமாக ஓதி இன்புற்று வாழ்வுறும் வகையில் செந்தமிழில் பாடு!’’ என்று ஆசியளித்து கந்தவேள் மறைந்தார்.

உடனே பரவசத்துடன் எழுந்தார் தேவராயர். ‘‘அரஹரா போற்றி! அடியார்க்கு எளியாய் போற்றி! சண்முகா போற்றி! சரவணபவனே போற்றி!’’ என்று ஆடிப்பாடி மகிழ்ந்தார். மயில்மேல் வலம் வரும் அயில் வேலனைப் போற்றுவோர்பால் மறலியும் அணுகமாட்டான் என்று முருகன் திருவருளை வியந்து போற்றி பாமாலை சூட்டியருளினார். அதுதான் 238 அடிகளைக் கொண்ட கந்தர் சஷ்டி கவசம் என்னும் புகழ்பெற்ற தோத்திரம்.

பாலதேவராய சுவாமிகள்

கந்தர் சஷ்டி கவசம் பாடிய தேவராய சுவாமிகள் தொண்டை மண்டலத்து வல்லூர் என்ற ஊரைச் சேர்ந்தவர், அவருடைய தந்தையார் வீரசாமிப்பிள்ளை என்றும், அவர் கணக்கர் வேலை பார்த்தவர் என்றும் 19-ஆம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்தவர் என்றும் சில நூல்களில் குறிப்புகள் உள்ளன.

வீராசாமிக்கு நீண்ட நாட்களாகக் குழந்தை செல்வம் இல்லாமல் முருகன் திருவருளால் தேவராயர் பிறந்தார். நன்கு கல்வி கற்று வியாபார நிமித்தமாக பெங்களூரு சென்று அங்கு தமது வணிகத் தொழிலை மேற்கொண்டார். திருவாவடுதுறை ஆதினத்தில் பெரும் புலவராகத் திகழ்ந்த திரிசிரபுரம் மகாவித்வான் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையவர்கள் பெங்களூர் வந்தபோது தேவராயர் அவரைத் தமது இல்லத்துக்கு அழைத்து உபசரித்து மகிழ்ந்தார்.

பிள்ளையவர்களிடம் தமிழ் இலக்கிய அறிவை வளர்த்துக் கொண்டார். தாம் இயற்றிய கவிதைகளை மகாவித்வானிடம் காட்டி பிழை திருத்தம் செய்துகொள்வாராம். தணிகாசல மாலை, பஞ்சாக்ர தேசிகர் பதிகம், சேட மலை மாலை முதலிய நூல்களை தேவராயர் இயற்றியதாகக் குறிப்பிடுகின்றனர். ஆனால் டாக்டர் உ.வே.சாமிநாதய்யர் அவர்கள் எழுதியுள்ள மகாவித்வான் மீனாட்சி சுந்தரம் பிள்ளையவர்கள் வரலாற்றில் தேவராயர் அவரது மாணவர் என்பதற்கான குறிப்பு எதுவும் காணப்பெறவில்லை.

சஷ்டிக்கவசம் பாடப்பட்டது எந்த ஊரில்?

தேவராய சுவாமிகள் திருப்பரங்குன்றம், திருச்செந்தூர், பழநி, திருவேரகம், குன்று தோறாடல், பழமுதிர்ச்சோலை ஆகிய ஆறு பதிகளுக்கும் தனித்தனியே ஆறு கவசம் பாடியுள்ளார் என அறிய முடிகிறது. தற்போது அனைவரும் பாராயணம் செய்யும் கவசம் திருச்செந்தூரில் பாடப்பட்டது என்று கூறிகிறார்கள். ஆயினும் இக்கவசத்தின் நிறைவுப் பகுதியில் ‘பழநிமலையின் மீது’ கோயில் கொண்டு எழுந்தருளியிருக்கும் சிறு  குழந்தை வடிவாகிய முருகப் பெருமானது செம்மையான திருப்பாதங்களைப் போற்றுகின்றேன்’ (பழநிக் குன்றினில் இருக்கும் சின்னக் குழந்தை சேவடி போற்றி (225, 226) என்று பாடியுள்ளார். எனவே இக்கவசம் பழநியில் பாடப்பெற்றது என்பதற்கு மேலே குறிப்பிட்டுள்ள வரலாற்றையும், இவ்வரிகளையும் ஆதாரமாகக் கொள்ளலாம்.

மேலும் ‘எல்லாப் பிணியும் எந்தனைக் கண்டால் நில்லாதோட நீ எனக்கு அருள்வாய் (156, 157) மைந்தன் என்மீது உன் மனமகிழ்ந்து அருளித் தஞ்சமென்று அடியார் தழைத்திட அருள்செய்! (198, 199) எனைத்தடுத்து ஆட்கொள் எந்தனது உள்ளம் மேவிய வடிவுறும் ‘வேலவா போற்றி’ (227,228) என்ற வரிகள் மூலம் பழநிப் பரமன் ஆட்கொண்டு இக்கவசம் பாட வைத்ததை உறுதியாகக் கூறலாம். இப்பாமாலையை சிரகிரி எனப்படும் சென்னிமலையில் அரங்கேற்றியதாகச் சிலர் கூறுவர். ஆனால் அதற்கு ஆதாரம் எதுவும் காணப்பெறவில்லை.

கவலைகள் தீர்க்கும் கந்தசஷ்டி கவசம்

இதனைச் சிந்தை கலங்காது தியானிப்பவர்கள் ஒருநாள் முப்பத்தாறு முறை ஓதி ஜபம் செய்து திருநீறணிய எல்லா நோயும் நீங்கும்; நவக்கிரகங்கள் மகிழ்ந்து நன்மை செய்வர்; என்றும் இன்பமுடன் வாழ்வர் என்று அறுதியிட்டுக் கூறுகிறார் தேவராயர்.
‘சரவணபவ’ எனும் திருநாமம் இந்த கந்தர்சஷ்டி கவசத்தின் மூல மந்திரமாகும். இந்நூலின் முதல், இடை, கடை (1, 16, 162, 237) பகுதிகளில் இந்த மூலமந்திரத்தைப் பொருத்தி இதனைப் பாடியுள்ளார் என்று கருத முடிகிறது. முருகனடியார்கள் அனைவரும் விரும்பிப் படிக்க வேண்டும் என்பதற்காக வள்ளியம்மையாரின் குழந்தையாகிய தேவராயன் இயற்றியதாகக் (கந்தர் சஷ்டி கவசம் விரும்பிய பாலன் தேவராயன் பகர்ந்ததை) குறிப்பிடுகிறார். கவசத்தின் ஒவ்வோர் அடியும் கந்தசுவாமியின் திருக்கையிலுள்ள வேலைப் போன்றது.
ஞானாசாரியார் ஒருவரின் மூலம் அந்த அடிகளின் உண்மைப் பொருள்களைத் தெளிவாக உணரலாம். உடல், உள்ளம், உயிர் அனைத்துக்கும் வேலே கவசமாக உள்ளது. கந்தர் சஷ்டி கவசம் மந்திர மறை நூல் என்பது, பாராயணம் செய்து பலன் அடைந்தவர்களது அனுபவ உண்மையாகும்.

நவம்பர் 8, 2016

இரவு. டி.வி. சீரியலில், ஏதோ காரணத்துக்காக கதையில் வரும் 15 கேரக்டர்களும், ஒரே சமயத்தில் ‘க்ளோஸ் அப்’பில் அதிர்ச்சியடைந்து கொண்டிருந்தனர். அப்போது திடீரென்று ஃப்ளாஷ் நியூஸில் ஓடிய ‘ஐநூறு, ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது’ என்ற செய்தியைப் பார்த்து இல்லத்தரசிகள், சீரியல் கேரக்டர்களை விட நூறு மடங்கு அதிர்ந்துபோனார்கள். ஏனெனில் அவர்களிடம் கொஞ்சம் பணம் இருந்தது. அது அவர்களின் கணவர்களால் வரி செலுத்தப்பட்ட பணம்தான். ஆனால் கணவர்களுக்குத் தெரியாத கறுப்புப் பணம்!

நான் இந்தச் செய்தியைப் பார்த்தபோது, ஒரு நல்ல நோக்கத்துடன் கொண்டுவரப்படும் திட்டம் என்ற முறையில் எனக்கு சந்தோஷம்தான். ஆனாலும் உள்ளுக்குள் ஒரு சின்னக் கவலை. என் கையில் சில்லறையாக நூற்றைம்பது ரூபாய்தான் இருந்தது. ஆனால், என் மனைவி மட்டும் இது குறித்து எந்தக் கவலையும் படாமலிருப்பதைப் பார்த்து உஷாரானேன்.

நிச்சயமாக இவள் கையில் ஏதோ பணம் இருக்கிறது. “உன்கிட்ட ஏதும் பணம் இருக்கா?” என்றேன் பணிவாக. “ம்… ஆயிரம் ரூபாய் இருக்கு…” என்ற என் மனைவி, பயன்படுத்தாமல் இருக்கும் ஒரு தண்ணீர் ஜக்கின் மூடியைத் திறந்து காண்பித்தாள். உள்ளே நூறு ரூபாய் நோட்டுகளில், நீண்ட நாட்கள் கழித்து வெளிச்சத்தைப் பார்த்த மகிழ்ச்சியில் மகாத்மா காந்தி என்னைப் பார்த்துச் சிரித்தார்.

இதுபோல் அன்றிரவு நாடு முழுவதும், லட்சக் கணக்கான அஞ்சறைப் பெட்டிகள், உண்டியல்கள், பிளாஸ்டிக் டப்பாக்கள், உளுத்தம்பருப்பு டின்கள் திறக்கப்பட்டன. தங்களுக்குத் தெரியாமல் மனைவிகள் பணம் சேர்த்து வைத்ததற்காகக் கோபப்படுவதா, இல்லை, இக்கட்டான தருணத்தில் சில்லறை நோட்டுகள் தந்து கைகொடுப்பதற்காகச் சந்தோஷப்படுவதா என்று புரியாமல் கணவர்கள் மண்டையைப் பிய்த்துக்கொண்டார்கள். ஒரு பெண்மணி பல்லாண்டுகளாகச் சேமித்து வைத்திருந்த தன் உண்டியலை உடைத்து எண்ணி, அதில் இருபதாயிரம் ரூபாய் இருப்பதைப் பார்த்து அவரே பதறிவிட்டார்.

பணிக்குச் செல்லாத இல்லத்தரசிகள் சேமித்து வைத்திருக்கும் பணத்தை நீங்கள் பார்த்திருக்கிறீர்களா? பெரும்பாலும் அவை ஒவ்வொரு நோட்டாக, தனித்தனியாக நான்காக மடித்து வைக்கப்பட்டிருக்கும். அவை நெடுநாட்களாக மடிக்கப்பட்ட நிலையிலேயே இருப்பதால், அதனைப் பிரித்தாலும், நோட்டின் மடிப்புகள் தெளிவாகத் தெரியும்.

மேலும் இல்லத்தரசிகளின் பணத்துக்கு ஒரு தனி வாசனையும் உண்டு. அஞ்சறைப் பெட்டியில் வைத்திருந்த பணத்தில் மசாலா வாசனை. கோதுமை மாவு டப்பாவில் வைத்திருந்த பணத்தில் கோதுமை மாவு வாசனை. சர்ஃப் டப்பாவில் இருந்த பணத்தில் சோப்புப் பவுடர் வாசனை. இந்த வாசனை நோட்டுகளை நான் பல முறை பார்த்திருக்கிறேன்.

நான் சென்னைக்கு வேலைக்கு வந்த புதிதில், எனது மாமா வீட்டில் தங்கியிருந்தேன். ஏறத்தாழ எட்டு வருட காலம் படுத்த படுக்கையாக இருந்த என் பாட்டியை என் மாமாவும், அத்தையும் நன்கு பராமரித்துவந்தார்கள். ஒரு நாள் வீட்டில் யாருமில்லாத நேரத்தில் பாட்டி, “டேய்… கதவைச் சாத்திட்டு வா…” என்று கூற, நான் கதவைச் சாத்திவிட்டு வந்தேன். அவர் தனது கட்டிலில் விரிக்கப்பட்டிருந்த மெத்தையின் தலைமாட்டைத் தூக்கினார், அங்கு நான்காக மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த, ஏராளமான பத்து ரூபாய் நோட்டுகளை வெளியே எடுத்தார். பின்னர் தலையணைக்குக் கீழ், மருந்து டப்பாவிலிருந்து என்று வரிசையாக அவர் பத்து ரூபாய் நோட்டுகளாக எடுக்க, நான் அதிர்ந்துபோனேன். என்னிடம் ரகசியம் பேசுவது போல், “எவ்வளவு இருக்குன்னு எண்ணு” என்றார். நான் எண்ணிவிட்டு, “ரெண்டாயிரத்து நானூறு ரூபாய்…” என்றபடி பணத்தை முகர்ந்து பார்த்தேன். அதில் ஜெலுஸில், தைலம், மாத்திரைகள் என்று எல்லாம் கலந்த மருந்து வாசனை அடித்தது.

என் மாமா பல ஆண்டுகளாக இளநீர் வாங்குவதற்காக, லிம்கா வாங்குவதற்காக என் பாட்டிக்குக் கொடுக்கும் காசிலிருந்து சேர்த்த பணம் அது. நான், “உங்களால நடக்கவே முடியாது. இந்த வயசுல பணத்தைச் சேர்த்து என்ன பண்ணுவீங்க?” என்று கேட்டபோது, அதற்கு அவரிடம் பதில் இல்லை. வெளியே கத்திக்கொண்டிருந்த காகத்தை ஜன்னல் வழியாக நீண்ட நேரம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தவர், “தெரியல… இப்படியே சேர்த்துப் பழக்கமாயிடுச்சு…” என்று பணத்தை வாங்கி மீண்டும் மெத்தைக்குக் கீழ் வைத்துக்கொண்டார். இனி அந்தப் பணத்தை அவர் செலவழிக்க வழியே இல்லை என்ற நிலையிலும், அவர் சேமித்துக்கொண்டே இருந்தார். அவர் இறந்த பிறகு, அவருடைய பீரோவிலும், பெட்டியிலும் ஆங்காங்கே செருகி வைத்திருந்த பணத்தை எண்ணியபோது எட்டாயிரம் ரூபாய் இருந்தது. எல்லாம் நான்காக மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த தனித் தனி நோட்டுகள்.

பல ஆண்டுகள் கழித்து, அதே போன்ற நோட்டுகளை மீண்டும் பார்த்தேன். கடந்த ஆண்டு என் அம்மா சென்னை வந்து விட்டு ஊருக்குத் திரும்பினார். எக்மோரில் ரயில் ஏற்றிவிடுவதற்காகச் சென்றிருந்தேன். ரயில் கிளம்பும் நேரத்தில் பேச்சுவாக்கில், “நாளைக்கு என் பிறந்த நாள்” என்றேன். “ஆமாம்டா… நான் மறந்தே போயிட்டேன்” என்று ஒரு வினாடி யோசித்துவிட்டு, தனது பர்ஸை எடுத்தார். கார்டு விசில் ஊதும் சத்தம் கேட்டது. “அம்மா… நான் கிளம்புறேன்…” என்று கூற, “இருடா” என்ற அம்மா பர்ஸில் துளாவி நான்கு, நான்காக மடித்து வைக்கப்பட்டிருந்த நூறு ரூபாய் நோட்டுகளை எண்ணி வெளியே எடுத்தார், “இதுல எதாச்சும் ட்ரெஸ் வாங்கிக்கோ…” என்று பணத்தை நீட்டினார். “என்கிட்ட பணம் இருக்கும்மா” என்றபோது ரயில் நகர ஆரம்பித்தது. “உன்கிட்ட இல்லன்னா கொடுக்குறேன்? வாங்கிக்க” என்று என் கையில் பணத்தைத் திணித்தார்.

ஆயிரக்கணக்கில் சம்பளம் வாங்கும் மகனின் பிறந்த நாளுக்கு, எந்த வேலையிலும் இல்லாத, ஒரு அறுபத்தைந்து வயதுத் தாய் கொடுத்த காசு அது. எனது கல்லூரிக் காலத்தில், அம்மா என் மீது கோபமாக இருக்கும்போதெல்லாம், “தாயே… இந்தப் பாவிய மன்னிச்சுடு” என்று அவர் காலில் சாஷ்டாங்கமாக விழுந்து கும்பிட, அவர் சிரித்துவிடுவார். அதன் பிறகு நெடுநாள் கழித்து அன்று ஓடும் ரயிலில், நான்கு பேர் வேடிக்கை பார்க்க, மெல்லக் குனிந்து என் அம்மாவின் காலைத் தொட்டு வணங்கிவிட்டு வேகமாக ரயிலிலிருந்து இறங்கினேன். ரயில் என்னைக் கடந்து சென்றதும், அந்த நோட்டுகளைப் பல வினாடிகள் பார்த்தேன். நீண்ட காலமாக மடித்து வைக்கப்பட்டு, மொடமொடப்பாக இருந்த நூறு ரூபாய் நோட்டுகளை எண்ணினேன். ஆயிரம் ரூபாய் இருந்தது. முகர்ந்து பார்த்தேன். அதில் அந்துருண்டை வாசனை வந்தது. அம்மா அதை பீரோவில் வைத்திருந்திருப்பார்.

அதன் பிறகு எத்தனையோ மாதங்கள் ஓடிவிட்டன. இருந்தாலும் எழும்பூர் ரயில் நிலையத்தில், அந்துருண்டை வாசனை அடிக்கும் அந்தப் பழைய நூறு ரூபாய் நோட்டுகளுடன், நான்காம் நம்பர் பிளாட்ஃபார்மில் நின்ற அந்த இரவை இன்னும் என்னால் மறக்கவே முடியவில்லை. இன்று உங்கள் கையில் கிடைக்கும் ஒரு மடிப்புக் கலையாத நோட்டில், ஏலக்காய் வாசனையோ, மஞ்சள் தூள் வாசனையோ, தைல வாசனையோ அடித்தால், அது ஒரு தாய்க் காசின் வாசனை. அது உங்கள் தாயின் காசாகக்கூட இருக்கலாம்!

(

ஜி.ஆர். சுரேந்தர்நாத்

கட்டுரையாளர், எழுத்தாளர்.
தொடர்புக்கு: grsnath71@gmail.com

http://www.tamil.thehindu.com

Natarajan