ஆழிப்  பேரலை  இங்கு பதித்த சுவடுகள் என்றும்
அழியாத வடுக்கள் அன்றோ ! ஆண்டு பன்னிரண்டு
ஆனாலும் மறக்க முடியுமா  அந்த நாளை இன்றும் ?
சுனாமியின் சுவடுகளில் கால் பதித்து  மரம் பல பலி
கொண்டு ஒரு நகரின் வாழ்வு  முடக்கி " வார்தா "
ஆடிய ஆட்டம் ஆழிப் பேரலையின் மற்றுமொரு
அவதாரமா ?  பஞ்ச பூதங்கள் வரிசை கட்டி கொஞ்சமும்
இரக்கம் இல்லாமல் ஒன்றன் பின் ஒன்றாக   அசுர ஆட்டம் போடுவது
ஏன்  இந்த இசை  விழா மாதத்தில் மீண்டும்  மீண்டும் ?
வசை பாடவில்லை நான் உங்களை பஞ்ச  பூதங்களே!
அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை எனக்கு உங்கள் மீது !
எங்களைக் காக்கும் தாய் அல்லவா நீங்க ...பிள்ளைகள்
எங்களை நீங்க தண்டித்தது போதும் ...உங்க அடிகளின்
வடுக்கள் கட்டாயம் தடுக்கும் எங்களை உங்கள் கண்டிப்பான
நெறி முறை  விதி முறை  மீறாமல் இனிமேல் ! நம்புங்க எங்க வாக்கை !
நம்பி எங்களை வழி நடத்துங்க ஒரு தடங்கல்  இல்லா
பாதையில் நாங்கள்   எங்கள் பாத  சுவடு பதிக்க

Natarajan

www.dinamani.com ---26th Dec2016

It was March 14, 1932 when George Eastman, famed inventor, philanthropist, and founder of Eastman Kodak, invited a few loyal friends over to witness the rewriting of his will. He had made the decision to give a good portion of his money and prized possessions, including his enormous mansion, to the city he called home for his whole life- Rochester. To this end, he bequeathed his house and a $2 million endowment (about $34 million today) to the University of Rochester. Eastman also donated a large sum of money to dental dispensaries across the city, attempting to ensure that no child in Rochester would go without proper dental work. Finally, he left $200,000 (about $3.4 million today) to his beloved niece, Ellen.

Cheerfully signing the will, he assured his friends this was just a matter of ensuring his wishes. Later, it was thought that he also wanted his friends to see him mentally alert so the credibility of the will wouldn’t be questioned. After all the t’s were crossed and i’s were dotted, he asked if everyone could excuse themselves for a moment. When they did, George took out paper and pen and wrote a note, which read,

To my friends,
My work is done.
Why wait?
GE

Then, he took a pistol out from his nightstand and shot himself in the heart, ending his life at the age of 74.

So who was this captain of industry and why did he, quite cheerfully, suddenly choose to take his own life?

George Eastman, and his company, turned photography from a complicated, expensive, unwieldy, and potentially dangerous hobby (due the chemicals needed to develop the film) into one that, quite literally, a child could do. He was not only a genius inventor, but a brilliant marketer.

His story begins as it ended, in Rochester. The Eastmans always put a priority on education. In fact, George Eastman Senior founded Eastman’s Commercial College in 1854, the same year George Junior was born. The family was middle-class and living pretty comfortably, but this was short-lived. In 1862, when George was only eight, his father passed away from a “brain disorder.” His mother, Maria, was a now a widow with three small children, one of them (George’s youngest sister Katy) suffered from polio and other illnesses. Life was hard for the Eastman family after George Senior’s death and self-reliance became a necessary trait.

At age of 14, George dropped out of high school to support his family. He worked at a local insurance company and as a clerk at Rochester Savings Bank. Then, in 1870, tragedy struck again when his sister, Katy, passed away from complications related to polio. She was buried next to her father.

George, even at an early age, was meticulous, detailed, and controlling of every aspect of his own business. Starting when he got his first job at 14, he began keeping ledgers to detail his finances. Due to his careful planning and earning enough working at the bank, Eastman was able to afford certain luxuries. It was in one of these ledgers, under January 27, 1869 to be exact, that “photography” was first mentioned. As the months passed, besides helping to support his mother, George spent more and more money on “photos” or “photograph materials.”

In 1878, Eastman learned an important lesson – photography (at least at the time) was hard. The legend goes that he wanted to treat his mother to a vacation in Santa Domingo in the Dominican Republic (other sources say he was looking to buy land in the newly independent nation). Either way, to document his trip, he bought a photographic outfit. Cameras then are not what we think of cameras are today. An outfit included the camera (constructed from several parts that must be put together before taking pictures), a stand, a light, and wet glass plates (with chemicals) in order to preserve the picture. As Eastman later put it,

In those days, one did not ‘take’ a camera; one accompanied the outfit in which the camera was only a part. I bought an outfit and learned that it took not only a strong, but also a dauntless man to be an outdoor photographer.

Eastman, so fed up with everything he had to bring, not only didn’t take a camera, he didn’t take the trip at all. At this point, Eastman thought to himself that there had to be a better way.

For the next several years, while still working at the bank, Eastman developed a new kind of dry plate, one made out of gelatin (the same ingredient used in Jello, which would be invented twenty years later in a small town thirty miles from Rochester), not glass. Glass was heavy, fragile, and expensive. Gelatin was an improvement on all of these things. By 1880, he had patented a dry-plate coating machine made out of gelatin, making the process of preserving film negatives simpler, cheaper, and less dangerous.

While developing this process, he came across another innovation that would allow photography and, eventually, cameras to become something that wasn’t just for the professional. As described by Eastman,

I also made experiments by using paper as a temporary support and coating the Cellulose immediately upon the paper, and afterwards coating with the emulsion. I had no difficulty stripping the Cellulose from the paper, the cellulose adhered to the emulsion and separated from the paper.

He patented this film on March 4, 1884. That same year, Eastman and his associate William Walker developed a roll holder to hold the film. The invention of this revolutionary film wasn’t enough, though. What he really wanted to do was, “to popularize photography to an extent as yet scarcely dreamed of.”

In 1888, the name “Kodak” was thought up while playing with an anagram set with his mother. Eastman loved the word because it was simple, easy to pronounce and it started with a “K.” Said Eastman, “It became a question of trying out a great number of combinations of letters that made words starting and ending with ‘K.”

Kodak was officially incorporated as a company in 1890 and quickly rocketed to the top of the industry. Also that same year, Eastman introduced the first Kodak camera, equipped with his film. It cost $25 (about $640 today), but the most important thing was that the customer didn’t do the developing of film themselves- Kodak did. The customer would send the camera back (film and all) to the company for developing and processing. Their motto aptly illustrated this: “You press the button, we do the rest.”

He had now made it easy for anyone to take and have pictures developed. The next step was to change the camera from a luxury item or expensive hobby to something just about anyone could afford.

In 1900, the revolutionary Brownie camera, versions of which were so popular through the mid-20th century, was born. It cost only one dollar ($28 today) and was even marketed to children. For the next hundred years, George Eastman and Kodak would be synonymous with cameras and film.

For his entire 40+ years of heading up his own company, George Eastman was used to being in control. So, when he was diagnosed with a spinal condition in the late 1920s, forcing him to be confined to a wheelchair, it depressed him greatly. His mother, who lived with him until her death in 1907, was also in a wheelchair for the last years of her life. His baby sister was in a wheelchair until she died. He saw them suffer and Eastman did not want to go through the same long drawn out process. He also didn’t like that he felt this gave off an image of weakness. Eastman was used to being a man respected the world over, not an “invalid.” He mused greatly about death and illness, writing a friend,

God keep me from being like them (referring to family and friends who he had seen succumb to illness). Doesn’t it seem strange that the clearest minds I have ever known should be taken this way? That is the sad thing about illness.

So, by March 1932, he had enough. George Eastman wanted to go by his own hand, rather than the hand of illness and fate. So he tidied up all the loose ends of his life and, once complete, ended it immediately on his own terms.

Source…www.today i foundout.com

Natarajan

Today I found out about a man who fairly accurately estimated the circumference of the Earth well over 2,000 years ago: Eratosthenes of Cyrene.

Born around 276 B.C. in Cyrene, Libya, Eratosthenes soon became one of the most famous mathematicians of his time. He is best known for making the first recorded measurement of the Earth’s circumference, which was also remarkably accurate.  (And, yes, people at that point had known for some time that the world wasn’t flat, contrary to popular belief.)

Eratosthenes was able to accomplish this in part because of his education in Athens. There, he became known for his achievements in many different fields, including poetry, astronomy, and scientific writing. His activities became so talked about, in fact, that Ptolemy III of Egypt decided to invite him to Alexandria to tutor his son. Later, he would become the head librarian of the Library of Alexandria.

The mathematician must have been thrilled to have this opportunity. The Library of Alexandria was a hub of learning at the time, attracting scholars from across the known world. Eratosthenes was able to rub shoulders with the likes of Archimedes while continuing his own learning.

It was probably in the Library of Alexandria that he read about a curious event that took place in Syene (now Aswan, Egypt) at the summer solstice. Syene sat to the south of Alexandria. At high noon, the sun would shine directly overhead and there would be no shadows stemming from the columns. However, Eratosthenes realized that at the same moment in Alexandria, columns clearly did have shadows. Being a good mathematician, he decided to use this knowledge to do a few calculations to figure out the circumference of the Earth.

To do this, Eratosthenes measured the shadow of an obelisk on June 21 at noon. He discovered that the sun was about 7°14’ from being directly overhead. He realized that, because the Earth is curved, the greater the curve, the longer the shadows would be.

Based on his observations, he hypothesized that Syene must lie 7°14’ along a curve from Alexandria. Furthermore, he knew that a circle contained 360°, which meant that his calculation—7°14’—was roughly one fiftieth of a circle. Therefore, Eratosthenes thought, if he multiplied the distance between Syene and Alexandria by 50, he would have the circumference of the Earth.

The missing information was simply how far away Syene was from Alexandria. He measured the distance in stadia. There isn’t an exact modern day conversion to stadia, and it isn’t perfectly clear which version of the stadia Eratosthenes was using, but regardless, from what is known, his estimation was remarkably accurate.

There are two theories as to how Eratosthenes figured out the distance: first, that he hired a man to walk there and count the steps. Second, that he heard a camel could travel 100 stadia a day, and it took a camel about 50 days to travel to Syene. Whatever the case, he estimated the distance between Syene and Alexandria was 5,000 stadia. If that was the case, then using his formula, the earth was 250,000 stadiaaround.

Due to the uncertain distance that stadia represents (and particularly which stadia he was using), historians believe that Eratosthenes’ conclusion was between .5% and 17% off the mark. Even if the latter case was true, it was astoundingly accurate given the limited technology he was dealing with at the time. But many scholars think it likely that he was using the Egyptian stadia (157.5 m), being in Egypt at the time. This would make his estimate only about 1% too small.

There had been previous attempts at discovering the Earth’s circumference (which don’t count as “first recorded” because their methods didn’t survive, though we have references to them) which resulted in a 400,000 stadia figure, 150,000 more than Eratosthenes’—obviously far from accurate.

While finding the approximate circumference of the Earth was probably Eratosthenes’ largest contribution to scholarship at the time, it was by no means the only one. Eratosthenes is also credited with coming up with a way to map out the known world by drawing lines north-south and east-west—early latitude and longitude lines. However, these lines were irregular and often drawn through known places, meaning they weren’t entirely accurate. Nevertheless, it provided a precursor for maps we know today.

He is also remembered for the Sieve of Eratosthenes, a simple algorithm that makes it easy to find all prime numbers up to a certain limit. Though none of Eratosthenes’ personal work on the sieve survives, he was credited with the creation of the algorithm by Nicomedes in his Introduction to Arithmetic.

Not only that, but Eratosthenes estimated the distance to both the sun and the moon, and measured the tilt of the Earth’s axis all with amazing accuracy.

He also wrote the poem Hermes, correctly sketched the route of the Nile, and even gave a more-or-less accurate account of why the Nile flooded, something that had baffled scholars for centuries. He worked on a calendar that included leap years and he also estimated and corrected the dates of various historical events beginning with the Siege of Troy.

Despite these accomplishments and many more like them, Eratosthenes was often nicknamed “Beta.” Beta is the second letter in the Greek alphabet and referred to Eratosthenes being second-best in everything he did.

Eratosthenes died around 194 B.C. and is thought to have starved himself to death. It is believed that he started going blind in his later years and, unable to continue his work, he simply stopped eating.

Bonus Fact:

• A man named Posidonius copied Eratosthenes’ basic method about a century later, using the star Canopus, Rhodes, and Alexandria as starting points. However, he didn’t measure the distance between Rhodes and Alexandria correctly, resulting in a circumference that was smaller than Eratosthenes’ estimation. It was this circumference that was recorded by Ptolemy in his geography treatise and later used by explorers looking for a quicker way to the Indies.

Source…www.todayifoundout.com

Natarajan

Many people will have a heavy heart having heard the sad news that comedy legend, Jerry Lewis, has passed away at the age of 91. Although he fell in and out of favor with his adoring public throughout his career, there’s no denying that he was both immensely talented and incredibly generous – he ran a Labor Day telethon each year from 1966 to 2010 in order to raise money for the Muscular Dystrophy Association, raising some $2.5 billion in the process. Enjoy 12 of the most famous sketches and songs from his career below:

Source….www.ba-bamail.com

natarajan

Onam is one the most anticipated festivals celebrated with much fanfare and merriment by the people in Kerala, irrespective of one’s caste or creed.

Usually coinciding with crop harvests in the region, the story behind how the festival came into being goes all the way back to Vedic and Puranic ages.

The mythical King Mahabali, considered to be one of the greatest kings to have ever ruled Kerala, is believed to ascend to Earth from the netherworld to meet his subjects once every year.

It is his homecoming that is celebrated as the festival of Onam, as we know it today.

The king remains quite popular in Kerala even to this day, as testified by the folk song, Maaveli Naadu Vannidum Kaalam (When Maveli, our King, ruled the land), that speaks of his reign being one where all were equal.

According to the traditional legend, the king’s growing popularity amidst the common people became a rising concern for the jealous gods, Indra in particular.

According to Hindu beliefs, when a king or an emperor has a considerable number of fair and just deeds to his credit, he has the power to dethrone even Indra, who is the god of the gods.

Threatened by Mahabali’s rising greatness, they decided to hatch a scheme against the king and rope in the supreme god Vishnu.

Taking the form of a poor Brahmin monk named Vamana, Vishnu approached the king and asked to be granted a boon. Mahabali, who was known for his altruistic qualities, readily agreed to the monk’s request. 

நவராத்திரி கொலு

(Thanks to the Original Uploader. சம்பவத்தின் கடைசிப் பகுதியை படித்து அழாதவர்கள் இருக்க முடியாது)

காவேரிக் கரையில் உள்ள மண், மக்கள், ஆடு மாடு அத்தனையுமே செழிப்புதான் !

கும்பகோணம், திருச்சி அதைச் சுற்றிய க்ராமங்கள்…..பசுமையை வாரித் தெளித்திருக்கும்.

இந்த மாதிரி ஒரு அழகான, ப சுமையான க்ராமம்தான் களத்தூர் !

அந்த ஊரில் உள்ள துர்க்கா பரமேஶ்வரியின் கோவில் மிகவும் அழகானது. சிறிய கோவில் என்றாலும், பூஜைக்கு குறைவில்லாமல் இருந்தது.

அந்தக் கோவிலின் தர்மகர்த்தா அம்பாளின் கைங்கர்யமே வாழ்வாகக் கொண்டவர். மிக மிக நல்ல மனுஷ்யன். நவராத்ரி வந்துவிட்டால், கோவிலா, வீடா என்று போட்டி போட்டுக் கொண்டு அம்பாளுக்கு ஒன்பது நாளும் அலங்காரம், நைவேத்யம், என்று ஏகமாக செலவழித்து அப்படிக் கொண்டாடுவார்.

அண்டா அண்டாவாக சுண்டலும், இனிப்பும் ஒரு பக்கம் தயாராகி, நைவேத்யமாகி, ப்ரஸாதமாகி அக்கம்பக்கம் இருக்கும் க்ராமங்களில் இருந்தெல்லாம் பசியோடு வருபவர்களுடைய குக்ஷியில் போய்ச் சேரும்.

தர்மகர்த்தாவுக்கு மொத்தம் எட்டு குழந்தைகள். ஐந்து பிள்ளைகள்; மூணு பெண்கள். ஒருத்தருக்கும் கல்யாணம் ஆகவில்லை. கடைக்குட்டியான ரமணி ரொம்பச் சின்னப் பையன். நாம் எல்லாருமே பிறக்கும் போதே, பிடரியில் மஹிஷவாஹனனை உட்கார வைத்துக் கொண்டுதானே பிறக்கிறோம்?
அந்த ஜன்மத்தில் வந்த பந்தபாஶங்களை அறுத்து, இருப்போர், போனவர் எல்லாரையும் நிலைகுலையச் செய்து, அடுத்த பிறவியில் தள்ளும், பாஶக் கயிற்றை, எந்த க்ஷணத்தில் நம் கழுத்தில் இறுக்குவான் என்பதே தெரியாதே !

மஹிஷாஸுர மர்த்தினியான லலிதாம்பிகையின் அம்புஜ ஶரணங்களை கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டால், அவளுடைய இடது கரத்தில் உள்ள பாஶமானது, மஹிஷவாஹனனின் பாஶக் கயிற்றிலிருந்து நம்மைக் காப்பாற்றி, பிறவா பெருநிலையை அனாயாஸமாக அளித்துவிடுமே !

தர்மகர்த்தா இப்படித்தான் ‘பட்’டென்று ஒரு க்ஷணத்தில் காலமாகிவிட்டார் ! கட்டாயம் துர்க்கையின் மலரடியில் புஷ்பமாகப் போய்ச் சேர்ந்திருப்பார். பாவம். குடும்பமே நிலைகுலைந்தது ! ஆனால், அவர் மனைவி, எட்டு குழந்தைகளை தன் பொறுப்பில், அந்த அம்பாளே விட்டிருப்பதாக நினைத்தாள்.

தர்மகர்த்தா உயிரோடு இருக்கும்போது, “ஒங்காத்துப் பொண்ணுதான் எங்காத்து நாட்டுப்பொண்” என்று பேசியவர்கள், அவர் போனதும், வசனமும் அவரோடு போச்சு ! என்பதாக காணாமல் போனார்கள்.
கொஞ்சமும் மனஸை தளரவிடாமல், வீட்டிலிருந்த அண்டான், குண்டான் கொஞ்ச நஞ்சமிருந்த தங்கம், வெள்ளி, பித்தளை ஸாமான்களை விற்றுக் காஸாக்கி, தன்னுடைய ஶக்திக்கு ஏற்றவாறு மூன்று பெண்களுக்கும் எளியமுறையில் கல்யாணம் செய்து வைத்தாள். பையன்கள் நாலு பேரையும் காலேஜ் வரை படிக்க வைத்தாள்.

பையன்களில் மூத்தவன் காலேஜ் முடித்ததும், “அம்மா! இனிமே நீயும், தம்பிகளும் என்னோட பொறுப்பு !…” என்று சொல்லுவதாக
கனவெல்லாம் கண்டாள். அது கனவில்தான் முடிந்தது !

படிப்பை முடிக்கும் வரை பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு, அந்த குச்சு வீட்டில், அம்மாவின் ஏழ்மைக் கைகள், அன்போடு போட்ட மோர் ஸாதத்தை, அதிலுள்ள அன்பின் ருசி அறியாமல், வேண்டா வெறுப்பாக ஸாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தான். படிப்பு முடிந்ததோ இல்லையோ, ‘நீயாச்சு! உன் பிள்ளைகளாச்சு !’ என்று ‘டாடா’ காட்டிவிட்டு எங்கோ சென்றுவிட்டான் ! தன் வாழ்க்கையை தான் பார்த்துக் கொண்டான்.

அண்ணாவுக்கு ஏற்ற தம்பிகளாக, தர்மத்தை கடைப்பிடித்தது ஸ்ரீராமனின் தம்பிகள்தான் !
இப்போது, கலியில், அண்ணாவைப் போல் ‘அதர்மத்தை’ கடைப்பிடித்து, அவன் போன மாதிரியே, அம்மாவையும், கடைசி தம்பி ரமணியையும் அதோகதியாக்கிவிட்டு, மற்ற மூன்று பிள்ளைகளும் நடையைக் கட்டினர்!

ரமணி அப்போது ஒன்பதாம் க்ளாஸ் படித்துக் கொண்டிருந்தான். இப்படிப்பட்ட புத்ர ரத்னங்களை படிக்க வைக்க, அம்மாக்காரி வாங்கிய கடனோ கழுத்தை நெரித்தது ! வீட்டில் அவளும், ரமணியும் மட்டுந்தானே! மாடி போர்ஷனை வாடகைக்கு விட்டு, ஸொல்ப பணத்தில் கஞ்சியோ கூழோ குடித்துக் கொண்டு, மீதியை கடனுக்கு செலுத்தி வந்தாள்.

சிறுவன் ரமணி, பேருக்கேற்றபடி ரமணீயமான குணம். படிப்பை நிறுத்திவிட்டு, உள்ளூர் மளிகைக் கடையில் வேலைக்கு சேர்ந்து, தன் ஸம்பாத்யத்தையும் அம்மாவின் கடனை அடைக்க குடுத்தான் ! இவர்கள் குடுக்கும் பணம், கடலில் கரைத்த பெருங்காயம் போல், கடன் அடையக்கூடியதாக இல்லை!

கடன்காரர்கள் வாயில் வந்ததைப் பேசும்போது, தன்னுடைய அம்மாவின் நல்லகுணத்துக்கு இப்படியெல்லாம் நடக்கிறதே ! என்று தாங்காமல், அம்மாவின் மடியில் தலையை வைத்துக் கொண்டு அழுதான், குழந்தை ரமணி.
அம்பாளுக்கு எவ்வளவு ஆசை ஆசையாய் செய்திருப்பார் தர்மகர்த்தா !

கைவிடுவாளா அம்பிகை? கஷ்டத்தைக் குடுத்து, மிச்சம் மீதி இருக்கும் கர்மாவை [அதுவே கடைசி பிறவி என்பதால்] கழிக்கவிட்டு, தன்னுடைய அதிரடிக் காருண்யத்தை ஒரேயடியாக சொரிந்து விடுவாளே!

ரமணியின் அம்மாவுக்கு அன்று இரவு ஒரு ஸொப்பனம்…..அதில், கரும்புவில்லுக்கு பதில் கருணை தண்டமேந்திய நம்முடைய பெரியவா அவளிடம்,

” ஒன்னோட ஆத்துக்காரர் போனதுக்கு அப்றம் நீ……நவராத்ரி கொலுவையும் மறந்துட்டே.
அதோட, என்னையும் மறந்துட்டே! ரமணிய ஒடனே எங்கிட்ட அனுப்பு…” என்றதும், அப்படியே மனஸ் படபடக்க எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டு, பக்கத்தில் தூங்கிக் கொண்டிருந்த ரமணியை எழுப்பினாள்.

“ரமணி….கண்ணு…..பெரியவா வந்தாடா ஸொப்பனத்ல ! நவராத்ரி கொலு வெக்கணுமாம்….. ஒன்னை பெரியவா ஒடனே வரச் சொல்றாடா!..”

“அம்மா…பெரியவா இப்போ எங்கியோ வடக்குல இருக்கார்ம்மா..அங்க போக, வர செலவுக்கு நீ எங்கம்மா போவே?….”

இருவருமே இது வெறும் கனவுதான்! என்று துளிகூட ஒதுக்கவில்லை. இருண்ட குகையில் இருப்பவர்களுக்கு, எங்கோ குட்டியாக வெளிச்சம் தெரிந்தால் போறுமே ! விடுவிடுவென்று வெளிச்சத்தை நோக்கி நடையைக் கட்ட வேண்டியதுதானே?

“பெரியவாதானே கூப்டிருக்கா? கவலைப்படாத! அவரே வழி காட்டுவார்…”

விடிந்ததும், மாடி போர்ஷனில் குடியிருக்கும் ஶர்மா வந்தார். மிகவும் நல்ல மனுஷ்யர். அவரும் அவர் மனைவியும் இவர்களிடம் மிகவும் ஆதரவோடும், அனுஸரணையோடும் இருப்பார்கள்.

“அம்மா….நானும், எங்காத்துக்காரியும் நாளான்னிக்கி நார்த் இண்டியா யாத்ரை கெளம்பறோம். திரும்பி வரதுக்கு எப்டியும் ரெண்டு மாஸம் ஆகலாம். ஒன்னோட ரெண்டு மாஸ வாடகையை ஒங்கிட்ட அட்வான்ஸாவே குடுத்துடறேன்……இல்லேன்னா நீ ரொம்ப ஸ்ரமப்படுவே. இந்தாத்துக்கு வந்தப்றம்
எங்களுக்கு மனஸ்ல ஒரு நிம்மதி கெடச்சிருக்கு. அதுனால, கடைசி வரைக்கும், ஒனக்கு வாடகை குடுத்துண்டு, இங்கியேதான் இருக்கப் போறோம் ! செரியா?….” சிரித்துக் கொண்டே பணத்தைக் குடுத்தார்.

கரகரவென கண்ணீர் வழிந்தோட,
“மாமா…..பெரியவா தன்னோட லீலையை ஆரம்பிச்சுட்டார்! இன்னிக்கி காலேலதான் பெரியவா கனவுல வந்து நவராத்ரி கொலு வெக்கச் சொல்லிட்டு, ரமணியை ஒடனே அவர்கிட்ட அனுப்பச் சொன்னா…..பணத்துக்கு என்ன பண்றதுன்னு யோசிச்சேன். பாருங்கோ! ஒங்க மூலமா, அதுக்கும் வழி பண்ணிட்டார் !… எனக்கு, பெரியவா எங்க தங்கியிருக்கான்னு கொஞ்சம் விஜாரிச்சு சொல்றேளா?….”

ஶர்மா மாடியை நோக்கி..”வேம்பு! சித்த கீழ எறங்கி வாப்பா…..” என்றதும் “இதோ வரேன் சித்தப்பா!…” என்றபடி ஒருவர் அங்கே ஆஜரானார்.

“அம்மா….இவன் என்னோட அண்ணா பிள்ளை! ரொம்ப வர்ஷமா, பெரியவாகிட்டயே இருக்கான். மடத்லேயே தங்கிண்டு பெரியவாளுக்கு ஸுஸ்ரூஷை பண்ணிண்டு இருக்கான். என்னிக்காவுது இப்டீ…..ஊர் பக்கம் வருவான். நேத்திக்கித்தான் வந்தான். இன்னிக்கி ஸாயங்காலம் அஞ்சுமணி ட்ரெயின்ல
கெளம்பி, பெரியவா இருக்கற எடத்துக்குப் போறான். நீ வேணா…ரமணியை இவனோட அனுப்பி வை! பத்ரமா அழைச்சிண்டு போய் பெரியவாளை தர்ஶனம் பண்ணிவெச்சுட்டு, பத்ரமா திருப்பி அனுப்பி வெக்கச் சொல்றேன்”
அம்மாவும் பிள்ளையும் அழுதே விட்டனர் !
இது பெரியவா போட்ட அடுத்த “ஆனந்த குண்டு” !

“அனுப்பி வை! “என்றதோடு நிற்காமல், அதற்கான பணத்தை ஏற்பாடு பண்ணி, பந்தோபஸ்து பண்ணி, அழைத்துப் போக தகுந்த துணையையும் முன்னாடியே அனுப்பி வைத்து…..”அதான் பெரியவா…!” என்றார் வேம்பு சிரித்துக் கொண்டே!

பூனா பக்கத்தில் ஒரு சின்ன ஊரில் இருந்த பெரியவாளுடைய முகாமுக்கு வேம்புவோடு போனான் ரமணி. நல்ல கூட்டம் !

ஸ்நானத்தை முடித்துக் கொண்டு, அந்த ‘க்யூ’வில் ரமணியை நிற்க வைத்துவிட்டு “இங்க பாரு ரமணி ! இப்டியே கூட்டத்தோட போய்ண்டே இரு…ஒன்னோட டர்ன் வரும். பெரியவாகிட்ட, ஒன்னோட மனஸ்ல இருக்கற எல்லாத்தையும் கொட்டிடு! பயப்படாதே…எனக்கு உள்ள வேலையிருக்கு…..பெரியவாளை
தர்ஶனம் பண்ணினதும், இங்கியே இரு. நா….வந்து ஒன்னை அழைச்சிண்டு போறேன். பயப்படாதே, என்ன?” என்று சொல்லிவிட்டுப் போய்விட்டார்.

சின்னப்பையனான ரமணிக்கோ அங்கிருந்த கூட்டத்தை கண்டதும், “இந்த ‘க்யூ’ எப்போ நகந்து, எப்போ நா…பெரியவாளைப் பாக்கறது!” என்ற மலைப்போடு, ஏதாவது இண்டு இடுக்கு வழியாக பெரியவாளைப் பார்க்க முடியுமா என்று முயற்சி பண்ணினான். ம்ஹூம்! இவன் குனிந்து, நிமிர்ந்து, குதித்ததுதான் மிச்சம்!

“செரி ….வேம்பு மாமா இங்கியே இருக்கச் சொல்லியிருக்கா. கட்டாயம் பெரியவாளை பாப்பேன்” என்று தனக்குத்தானே முடிவு செய்துகொண்டு
“ஹர ஹர ஶங்கர, ஜய ஜய ஶங்கர” என்று கண்களை மூடியபடி சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

யாரோ அவனை லேஸாக தட்டியதும், கண்களைத் திறந்தான்…..

“நீதானே ரமணி? வா….எங்கூட ! பெரியவா ஒன்னைக் கூப்பட்றா !…..”

முழித்தான்!”

இந்த அலைமோதற கூட்டத்ல, பெரியவா என்னை மட்டும் கூப்ட்டாரா?.. ”

ரமணிக்கு இது “மூணாவது ஆனந்த குண்டு”

“என்னடா? வேம்பு மாதிரி நானும் பெரியவாகிட்ட கைங்கர்யம் பண்றேன். பெரியவா சொல்லாம, நானா வந்து கூப்டுவேனா? வா…..” என்று சொல்லி, அவனுடைய கையைப் பிடித்து அழைத்துக் கொண்டு, கூட்டத்தை விலக்கிக்கொண்டு, அவனை பெரியவா முன்னால் கொண்டுபோய் நிறுத்தினார்,
ஒரு பாரிஷதர்.

ஒரு க்ஷணம்! குழந்தை த்ருவனுக்கு முன்னால் ஸாக்ஷாத் மஹாவிஷ்ணு ஶங்குசக்ரதாரியாக நின்றபோது அவன் என்ன ஒரு ஸ்திதியில் இருந்தானோ, கிட்டத்தட்ட ரமணியும் பெரியவாளை அவ்வளவு அருகில் தர்ஶனம் பண்ணியதும், அப்படியொரு அநிர்வசநீயமான நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டான்.

பெரிய கூட்டத்தில் அம்மாவின் கையைவிட்டு விட்டு, தொலைந்து போன குழந்தை, கதறி அழுது, மறுபடியும் தன் அம்மாவைப் பார்த்ததும், முதலில் சிரிக்காது, ஸந்தோஷப்படாது. மேலும் பலமாக அழும் ! அம்மா,அதைத் தன் கைகளில் தூக்கிக் கொண்டு, கட்டிக்கொண்டு, தட்டிக் கொடுத்து ஸமாதானம் பண்ணினாலும், அதன் அழுகை ஓய நேரமெடுக்கும்.

இப்போது ரமணி த்ருவனாகவும், கூட்டத்தில் தொலைந்து போன குழந்தை போலவும், இரண்டும் கலந்த மனநிலையில், பெரியவாளைப் பார்த்ததும்,
“பெரியவா!……ஓ!….என்னோட பெரியவா!” என்று வாய்விட்டு அலறிக்கொண்டு, ஸாஷ்டாங்கமாக அவர் முன் விழுந்து விசும்பி விசும்பி அழ ஆரம்பித்தான்…..

“ரமணி!….அழாதேப்பா…எந்திரு. ஒனக்கு என்னடா கொறை? என்னடா வேணும்?…”

தாயின் குரலைக் கேட்டதும் அழுகை ஜாஸ்தியாகி, திக்கித் திக்கி எல்லாவற்றையும் சொன்னான்.

“பெரியவா……எங்கப்பா தர்மகர்த்தா…. அம்பாள்கிட்ட ரொம்ப பக்தியா இருப்பார். திடீர்னு செத்துப் போய்ட்டார்…..என்னோட நாலு அண்ணாக்களையும் அம்மா கஷ்டப்பட்டு படிக்க வெச்சாலும், எங்களை விட்டுட்டு அவாவா பிச்சிண்டு போய்ட்டா பெரியவா….. மூணு அக்காக்களும் கல்யாணம் ஆய்ட்டாலும், சீர், செனத்தி, ப்ரஸவம்ன்னு பிச்சு எடுக்கறா பெரியவா…..

……பாவம் அம்மா! எங்க போவா பணத்துக்கு? பத்தாததுக்கு பழைய கடனே 80,000 இருக்கு! எங்காத்தை வித்து கடனை அடைக்கலாம்-னா, கஷ்டத்ல விக்கறோம்-ன்னு தெரிஞ்சுண்டு, அடிமாட்டு வெலையா 10,000த்துக்கு பேசறா! நா…..படிப்பை நிறுத்திட்டு மளிகைக் கடேல வேலை பாக்கறேன்….. அம்மாவை என்னால ஸந்தோஷமா வெச்சுக்க முடியலியேன்னு இருக்கு பெரியவா……”

அத்தனை வர்ஷங்கள் குழந்தையிலிருந்தே பட்ட கஷ்டத்தை, கொட்டித் தீர்த்து கதறிவிட்டான் !
பொங்கும் பரிவோடு அவனைப் பார்த்த பெரியவா…..

“அழாதே……கண்ணைத் தொடச்சுக்கோ! நா…..சொல்றதக் கேளு…..

நாலாவது “ஆனந்த குண்டு”……

“….இப்போ ஒங்காத்ல கொலு வெக்கறதில்ல ;
நவராத்ரி பூஜையும்பண்றதில்ல…அப்டித்தானே?”

“அம்மாவுக்கு கனவுல வந்து சொன்னதை ‘ஸத்யம்’-னு நிரூபிச்சுட்டாரே!” அதிர்ந்து போனான் ரமணி.

“ஆமா…….பெரியவா. அப்பா போனதுக்கப்றம் அம்மா எல்லாத்தையும் நிறுத்திட்டா! வஸதியும் இல்ல…..”

“கொழந்தே!….ஒங்கப்பா பண்ணின மாதிரி தடபுடலா ஊரைக்கூட்டி, அண்டா அண்டாவா சுண்டலும், ஸொஜ்ஜியும் பண்ணி விநியோகம் பண்ண வேணாம். அழகா, சின்னதா கொலு வெச்சு, மனஸார ஒம்போது நாளும் அம்பாளுக்கு பூஜை பண்ணினாலே போறும்! சுண்டல் பண்ணனும்னு கூட அவஸ்யமில்ல….”
என்று சொல்லிக்கொண்டே தன் முன்னால் மூங்கில் தட்டில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பாக்கெட் கல்கண்டையும், பேரீச்சம் பழத்தையும் தொட்டுவிட்டு, பாரிஷதரை
விட்டு ரமணியிடம் குடுக்கச் சொன்னார்.

“ரமணி…..இது ரெண்டையும் அம்மாகிட்ட குடுத்து, நவராத்ரிக்கு அம்பாளுக்கு நைவேத்யம் பண்ணச் சொல்லு. நாளன்னிக்கி நவராத்ரி ஆரம்பிக்கறதே! நீ…இன்னிக்கி ஸாயங்காலம் பொறப்டாத்தான், நாளக்கி ஸாயங்காலம் ஊர் போய்ச் சேருவே! மறுநா…காலம்பர கொலு வெக்கறதுக்கு தோதா இருக்கும்…”
என்று சொல்லிவிட்டு, பாரிஷதரிடம் ஏதோ சொன்னார்.

அவரும் ரமணியிடம்,
“ரமணி….பெரியவாளை நமஸ்காரம் பண்ணிக்கோ! இந்தா இந்த கல்கண்டு, பேரீச்சம்பழத்தை எடுத்துக்கோ!…” என்றதும், சின்னப் பையன்தானே! அதே ஜோரில் பெரியவாளிடம், “என்ன பெரியவா இது! ஒங்கள பாக்கணும்ன்னு எவ்ளோவ் ஆசையோட வந்தேன்? நீங்க என்னடான்னா….இன்னிக்கே கெளம்பிப் போயி, ஆத்துல கொலு வெக்கச் சொல்றேளே ! இதுக்குத்தானா என்னை இவ்ளோ தூரம் வரவழைச்சேள்?…” அழுகையும், ஏமாற்றமும் கலந்து லேஸாக ஒரு பாந்தவ்யமான கோபத்தின் ரேக்குகளை அதன் மேல் பரப்பி, கண்கலங்க கேட்டான்.

அவனைப் பார்த்து லேஸாக புன்னகைத்துவிட்டு, பாரிஷதரிடம் அவனை அழைத்துக் கொண்டு போகச் சொன்னார். ப்ரஸாதங்களை எடுத்துக் கொண்டு, அழுகையோடேயே வேம்பு ஐயரிடம் சென்றான். நடந்ததையெல்லாம் கேள்விப்பட்டதும் வேம்பு, ரமணியிடம்
“கொழந்தே ரமணி! பெரியவாகிட்ட இப்டியா கேக்கறது? ‘இதுக்குத்தானா என்னை இவ்ளோ தூரம் வரச் சொன்னேள்?’-ன்னு கேட்டியாமே !
அந்த “இதுக்குத்தானா” குள்ள எத்தனை ரஹஸ்யங்கள், அர்த்தங்கள் ஒளிஞ்சிண்டு இருக்குன்னு ஒனக்கு மட்டுமில்லடா, யாருக்குமே தெரியாது. பெரியவா சொன்னதோட அர்த்தங்களை போகப் போக நீயே புரிஞ்சுப்ப…..செரி செரி ….ஸீக்ரம் ஸாப்ட்டுட்டு கெளம்பு….பாரு! பெரியவா ஒனக்கு ரெண்டு ஜோடி புது வேஷ்டி ஆஸிர்வாதம் பண்ணிக் குடுத்திருக்கா! ”

பெரியவாளுடைய அன்பை, வேம்பு ஐயர் சொல்லச் சொல்ல, இப்பேர்ப்பட்ட பெரியவாளுடன் இருக்க முடியாமல், ஊருக்குப் போகணுமே! என்று அழுது கொண்டே ஸாப்பிட்டுவிட்டு கிளம்பியவனிடம்
“பெரியவா குடுத்த கல்கண்டு பேரீச்சம்பழம், வேஷ்டி எல்லாம் இந்தப் பையில வெச்சிருக்கேன். இந்தா….இதைக் கை செலவுக்கு வெச்சுக்கோ! [ஒரு கவரில் சில நூறு ரூபாய் நோட்டுக்களை போட்டுக் குடுத்தார்] ரயில்ல ஒன்னை ஏத்திவிட நானே வரேன். ரொம்ப பாக்யஸாலிடா நீ! பெரியவாளோட முழூ ஆஸீர்வாதத்தையும் அப்டியே அள்ளிண்டுட்டே! இனிமே ஒனக்கு ஒரு கொறையும் வராது. ஒன்னோட ரயில்ல வர்றவர் என்னோட ஸொந்தக்காரர்தான் … பெரியவா ஒனக்கு எப்டி பந்தோபஸ்து பண்ணி அனுப்பறார் பாரு! ஒன்னை ஒங்காத்துல அவர் கொண்டு விட்டுடுவார். பெரியவா சொன்னபடி, ஒடன்னே அம்மாவை கொலு வெக்கச் சொல்லிடு….”

பத்ரமாக ஊர் வந்து சேர்ந்தான். போன ஜோரில் திரும்ப வந்த குழந்தையைக் கண்டதும் அம்மாவுக்கு ஒரே பதைபதைப்பு !

“என்னடா ஆச்சு? பெரியவாளைப் பாத்தியா? என்ன சொன்னார்?…..” இப்படியாக ஒரே கேள்வி மயம்!

” அம்மா…அம்மா! பயங்கரக் கூட்டம்! அத்தனை கூட்டத்லயும் என்னை அழைச்சிண்டு வரச் சொல்லி, நன்னா கிட்டக்க தர்ஶனம் பண்ணினேன். நம்மளோட கஷ்டம் எல்லாத்தையும் அவர்கிட்ட கொட்டித் தீத்துட்டேன்! பெரியவாளோடேயே இருந்துட மாட்டேனான்னு இருந்துது…ஆனா, ஆஸ்சர்யம் பாரேன்! ஒனக்கு வந்த கனவு நெஜந்தாம்மா ! பெரியவாளே “நீ ஒடனே ஊருக்கு
போயி, அம்மாகிட்ட நா சொன்னேன்னு, கொலு வெக்கச் சொல்லு ! ஒங்கப்பா இருந்தப்போ பண்ணின மாதிரி, பெருஸ்ஸா ஊரைக் கூட்டி தடபுடல் பண்ணாம, ஆத்துமட்டோட சின்னதா, அழகா பொம்மைகளை வெச்சு, சுண்டல் கூட வேணாம்…இந்த கல்கண்டு, பேரீச்சம்பழத்த தெனோமும் கொஞ்சமா அம்பாளுக்கு
நைவேத்யம் பண்ணினாப் போறுன்னுட்டார்’-ம்மா!”

“பெரியவா சொல்லிட்டான்னா வேற என்ன வேணும்? ஒடனே பரண் மேல வெச்சிருக்கே! அந்த கொலுபொம்மைப் பொட்டியை கீழ எறக்கு….அப்டியே அந்த சின்ன கொலுப்படியையும் எறக்கு… வேற என்னடா சொன்னா? நம்ம கஷ்டத்துக்கு எதாவுது விடிவு பொறக்குன்னாரா ?…

“பெரியவாளை பாத்ததுமே ரொம்ப அழுதுட்டேம்மா! எனக்குத் தாங்கல….இத்தனை வர்ஷமா நீயும், நானும் மட்டுந்தான் வாய்விட்டு பேசிண்டோம்…நமக்கு சொல்லி அழறதுக்குக் கூட யாருமே காது குடுக்கலியேம்மா! அவர் வேற எதுவுமே சொல்லாட்டாலும், எல்லாத்தையும் கேட்டுண்டு, என்னை அழாதேப்பா-னார்ம்மா!
கொலு வெச்சுட்டு ஒம்போது நாளும் அம்பாளுக்கு ஶ்ரத்தையா பூஜை பண்ணச் சொல்லுன்னு மட்டும் சொன்னார்……”

ஸீதையை லங்கையில் தர்ஶனம் பண்ணியதை திரும்பத்திரும்ப சொல்லியும், கேட்டும், ‘போறாது, போறாது’ என்பது போல் ஆனந்தமாய் பேசிப் பேசி அனுபவித்த ஆஞ்சநேயரும், அவருடன் சென்ற வானரக்கூட்டமும் போல், அம்மாவும், பிள்ளையும் பெரியவாளைப் பற்றி பேசித் தீர்த்தபாடில்லை!

பரணில் இருந்து பொம்மைகள் இறக்கப்பட்டு, பெரியவா சொன்ன மாதிரி, நவராத்ரி ஆரம்பித்ததும், வீட்டில் மாக்கோலம் போட்டு, மாவிலைத் தோரணம் கட்டி, விளக்கை ஏற்றி வைத்து, அம்பிகையை ஶ்ரத்தையாக பூஜித்தாள். கல்கண்டு, பேரீச்சம்பழம் நைவேத்யம். என்னவோ, அத்தனை வர்ஷங்கள் இல்லாத நிம்மதியும், லக்ஷ்மிகரமும் அவர்கள் வீட்டிலும், மனஸிலும் புகுந்தது.

“ரமணி, பெரியவா சொன்னதைப் பண்ண ஆரம்பிச்சதுமே நமக்குள்ள ஒரு அமைதி வந்துடுத்து பாத்தியா….!”

அம்மாவுக்கு கிடைத்த நிம்மதி ரமணிக்கு முழுமையாக கிடைக்கவில்லை.

காரணம்?

“நேத்திக்கி பரண்ல ஏறி கொலுப் பொட்டியை எடுக்கறச்சே…..வேறே எதையோ பாத்தேனே……”
இதே சிந்தனைதான் நிம்மதிக்கு குறுக்கே வந்தது. கிடுகிடுவென்று ஏணியைப் போட்டு, பரணில் ஏறினான்.

அதோ…..மூலையில் ஒரு நசுங்கிப் போன தகரப் பொட்டி!”

அம்மா! இங்க இன்னொரு பொட்டி இருக்கும்மா! அதையும் எறக்கறேன்….எதாவுது பொம்மை இருந்தா அதையும் கொலுல சேத்துக்கலாம்”
அம்மா அதை வாங்கி கீழே வைத்து திறந்தால்……
அதில் பொம்மை இல்லை! ஆனால்…..இதென்ன?

ஏதோ பட்டுத் துணியில் சுத்தியிருந்தது!
பயமும் பக்தியும் ஒருசேர, அந்தப் பட்டுத் துணியை மெல்ல பிரித்தால், உள்ளே நாலைந்து ஓலைச்சுவடிக் கட்டுகள்! மஹா அரதப்பழஸு என்பதைப் பார்த்தாலே புரிந்தது.

“என்னடா ரமணி இது! அப்பா, இத இவ்ளோ பத்ரமா பட்டுத் துணில சுத்தி வெச்சிருக்கான்னா….இது ரொம்ப முக்யமான விஷயமா இருக்குமோ?”

“அம்மா! நா……இன்னிக்கி ஸாயங்கால டிரெயின்ல போயி, பெரியவாகிட்ட இந்த சுவடிகளை பட்டுத் துணியோட குடுத்துட்டு வந்துடறேன்…”

“உங்கள் பாரம் எனதே! ” என்று பெரியவா ஸதா சொல்லிக் கொண்டிருப்பதை, நம்மைப் போலில்லாமல், ரமணியும் அவன் அம்மாவும் கேட்கத் தொடங்கியதால்
, “ஓடு! பெரியவாளிடம்!..” என்று சுவடிகளோடு மறுநாளே பெரியவா முன் ஆஜராகிவிட்டான்!

முதல்முறை வந்தபோது இருந்த அழுகையும், குழப்பமும், பயமும், ஸந்தேஹமும் இந்தத் தடவை ரமணியிடம் இல்லை! அவனுடைய வாழ்வில் ரெண்டு நாளைக்கு முன்பிருந்த அதே பணமுடைதான் இப்போதும் இருந்தது. பின், எப்படி இந்த அமைதி? தெளிவு?

” நம் ஹ்ருதய குகைக்குள் ஸதா மஹாநடனம் புரிந்து வரும் நம்முடைய மஹா மஹா பெரியவாளை அப்படியே மனஸில் கட்டிக் கொண்டுவிட்டான், மார்கண்டேயன் பரமேஶ்வரனை கட்டிக் கொண்டது போல்!”

“என் அப்பன், என் அம்மை இருக்கையில் எனக்கென்ன குறை? பயம்?……ஆனந்தமோ ஆனந்தம் மட்டுமே!”

இது பெரியவா அவனுக்குத் தராமல் தந்த ஸர்வகால ஸஹவாஸ வாக்குறுதியால் வந்த த்ருட விஶ்வாஸம்! வேறு எதுவுமே இல்லை!

பெரியவா எல்லாருக்குமே இப்படியொரு பாக்யத்தை அருளிக் கொண்டிருக்கிறார். ரமணி பிடித்துக் கொண்டான்! நாம்…?

ரமணி பெரியவா இருந்த இடத்துக்குப் போனபோது, தனியான ஒரு இடத்தில் பெரியவா அமர்ந்திருந்தார்.சில பாரிஷதர்களைத் தவிர, ஜாஸ்தி கூட்டமே இல்லை!

பெரியவா முன்னால் ஸுமார் 60 வயஸு மதிக்கத்தக்க ஒரு பெரியவர் பவ்யமாக கைகளைக் கட்டிக் கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தார். பெரியவாளிடம்
ஏதோ ஸீரியஸ்ஸான விஷயத்தை ப்ரஸ்தாபித்துக் கொண்டிருந்தார்.
“ஸரஸ்வதி மஹால்…அங்கெல்லாம் விஜாரிச்சியோ?..”

“எல்லா எடமும் சல்லடை போட்டு சலிச்சாச்சு பெரியவா! இந்தியால இருக்கற famous ஜோஸ்யக்காரா, உபன்யாஸக்காரா, ஏன்?ஆர்க்கியாலஜிகாராளைக் கூட
விடலை பெரியவா! எங்கியாவுது, யார் மூலமாவுது, எதாவுது, தெரியாதான்னு அலைஞ்சாச்சு பெரியவா…..அதை யாரு, எங்க ஒளிச்சு வெச்சிருக்காளா, இல்லே, அதோட அருமை தெரியாம எரிச்சோ, தூக்கியோ போட்டுட்டாளோன்னு ரொம்ப பதட்டமா இருக்கு…. எங்கியாவுது அது இருக்கற சின்ன clue கெடச்சாக்கூட போறும்! எப்டியாவுது அவா கைல கால்ல விழுந்தாவுது கெஞ்சிக் கூத்தாடி வாங்கிண்டு வந்துடுவேன்…..எத்தன லக்ஷங்கள் ஆனாலும் பரவாயில்ல பெரியவா!
ஆனா, அதோட மதிப்புத் தெரியாம, எங்கியோ ஒரு மூலேல அது மக்கிப் போய்டக்கூடாது…. இதான் என்னோட ப்ரார்த்தனை!….”
கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை அவர் துடைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதுதான், ரமணி உள்ளே எட்டிப் பார்த்தான்.

பெரியவா அவனைத் திரும்பிப் பார்த்து,
“வாடா! கொழந்தே! வா….வா” என்றதும், ஸரியாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால், தகரடப்பாவும், கையுமாக குதித்துக் கொண்டு ரெண்டே எட்டில் பெரியவா முன்னால் நின்றான்.

தகரடப்பாவை ஒரு பக்கம் வைத்துவிட்டு, ஸாஷ்டாங்கமாக நமஸ்காரம் செய்தான்.

“பெரியவா! நீங்க சொன்னமாரியே அம்மா ஆத்துல கொலு வெச்சுட்டா! ஆனா, மேல பரண்ல கொலுப் பொட்டியோட, இந்த தகரடப்பாவும் இருந்துது பெரியவா! பிரிச்சா… “என்று பேசிக்கொண்டே அவன் தகரடப்பாவை திறந்ததும், “ம்ம்….நல்லதாச்சு போ! அந்த டப்பால இருக்கறதை அப்டியே பட்டுத்துணியோட அந்த மாமாகிட்ட குடுத்துடு! ”

இது ஐந்தாம் ஆனந்த குண்டு!

” இதுக்குள்ள ஏதோ ஓலைச்சுவடி இருக்கு பெரியவா…… நீங்க படிக்க வேணாமா?…” என்று கேட்டுக்கொண்டே, பட்டுத்துணியோடு அந்த ஓலைச்சுவடியை அந்த பெரியவரிடம் குடுத்தான். பணிவோடு வாங்கிக் கொண்டார்.”

“நீ…இத்தன வர்ஷமா இந்தியா முழுக்க தேடி அலஞ்சுண்டு இருந்தியே! இதான்…..அது! ”
என்னது! அவரோ வாய்விட்டு அழுதேவிட்டார்!

“ஓ ….பெரியவா! என் தெய்வமே! க்ருபா ஸாகரா! பெரியவாகிட்ட இதப்பத்தி பேசி பத்து நிமிஷம் கூட ஆகல……அதுக்குள்ள இப்டியொரு கருணா வர்ஷமா? இது கெடைக்கும்னு கனவுல கூட நா…..நெனைக்கல பெரியவா…!” இந்தக் கொழந்தைக்கு நா….வயஸ்ல பெரியவங்கறதால நமஸ்காரம் பண்ண முடியாத நெலேல இருக்கேன்……” என்று சொல்லிக்கொண்டே, தன் bag ஐ திறந்து உள்ளேயிருந்ததை அப்படியே எடுத்து பெரியவா முன் இருந்த மூங்கில் தட்டில் வைத்தார், கனகதாரா மாதிரி
கட்டுக்கட்டாக ரூபாய் நோட்டுக்கள்!

“பெரியவா…..மஹாப்ரபோ! இன்னதுதான் வெலை-ன்னு நிர்ணயிக்க முடியாத இந்த அபூர்வமான பொக்கிஷத்துக்கு, என்னால முடிஞ்ச சின்ன ஸமர்ப்பணம்….. அனுக்ரஹம் பண்ணி ஸ்வீகரிச்சுக்க சொல்லணும்…”

அழகாக சிரித்துக் கொண்டே….” ஏது? ஒனக்கு ஊருக்கு போய்ச்சேர நடராஜா ஸர்வீஸ்தானா? காலணா வெச்சுக்காம, எல்லாத்தையும் குடுத்துட்டியே!…” என்று சொல்லிவிட்டு, ரமணியிடம், “இதோ பாருடா! நீ குடுத்த ஓலைச்சுவடிக்காக, இந்த மாமா ஒனக்கு ரெண்டுலக்ஷ ரூவா குடுத்திருக்கார்!…. இப்போ நீதான் இவருக்கு ஊருக்குத் திரும்பிப்
போறதுக்கு, டிக்கெட் காஸு குடுக்கணும்! இந்தக் கட்டுலேர்ந்து ஒரு அம்பது ரூவா எடுத்து அந்த மாமாகிட்ட குடுத்துட்டு, அவரை நமஸ்காரம் பண்ணிக்கோ!…”

“ஹா……!! பெரியவா…! நா…ரெண்டுலக்ஷ ரூவா கொண்டுவந்திருக்கேன்னு எப்டி கரெக்டா சொல்லிட்டேள் பெரியவா?…”

கூடவே ரமணியும் கபடில்லாமல் “அதான! எப்டி பெரியவா? எண்ணிப்பாக்காம சொன்னேள்?…”
பெரியவாளிடமிருந்து வெறும் புன்னகைதான் இதற்கு பதிலாக வந்தது!

“செரி செரி ஊருக்கு கெளம்பற வழியைப் பாரு! ஒங்கூட இந்த பணத்தை எடுத்துண்டு வேம்பு மாமாவும் ஊருக்கு வருவார். எல்லாத்தையும் அவர் பாத்துப்பார். ரெண்டு பேரும் ஸாப்ட்டுட்டு கெளம்புங்கோ!…”

அனுக்ரஹம் பண்ண மட்டுமே தெரிந்த கரங்களை உயர்த்தி ஆஸிர்வாதம் பண்ணி, ப்ரஸாதம் குடுத்தார்.

ஊருக்கு வந்த மறுநாளே, வேம்பு ஐயரிடம் பெரியவா குடுத்திருந்த instruction படி, 80,000 ரூபாய் கடன், “ப்பூ!…” என்று ஊதித் தள்ளப்பட்டது !
நவராத்ரி ஆரம்பித்த நாலாம் நாளே, துர்க்கையாக அவர்களுடைய துக்கத்தைப் போக்கி, மஹாலக்ஷ்மியாக செல்வத்தையும் அருளிவிட்டாள் அம்பிகையான “ஸ்ரீ சந்த்ரஶேகரேந்த்ர” ஸரஸ்வதி !

ஶர்மா தம்பதி நல்லபடி யாத்ரை முடித்துக் கொண்டு வந்ததும், ரமணியின் க்ருஹமும் “ஶங்கரா” என்ற நாமத்தைத் தாங்கியபடி புனர்ஜன்மாவை பெற்றது!

வாஸலிலேயே ஒரு பக்கத்தில் நல்ல தரமான மளிகைப் பொருட்களை, ஞாயமான விலையில் விற்க ஆரம்பித்தான் ரமணி!

அவ்வீட்டில், எந்தக் கார்யமுமே, பெரியவா அனுக்ரஹம் என்ற பிள்ளையார் சுழியோடுதான் ஆரம்பிக்கும்! நல்ல வருமானம்! நல்ல பேர்! பின்னாளில், பெரியவா சொன்னபடியே, ஶர்மாவின் பெண்ணை ரமணி கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டான்.

கஷ்டமில்லாத, கடனில்லாத வாழ்க்கை, அடிக்கடி பெரியவா தர்ஶனம்!

வேறு என்ன வேண்டும்? பெரியவா சொன்னபடி, தங்கள் வாழ்க்கையின் தேவைகளை எளிமையாக ஆக்கிக்கொண்டு, எதையும் அபரிமிதமாக சேர்த்து வைத்துக்
கொள்ளாமல், பல பேருக்கு அன்னதானம் செய்யும் அளவு, ரமணியின் வாழ்க்கை என்னும் கப்பலுக்கு பெரியவாளே மாலுமியாகவும், கப்பலாகவும், ஸமுத்ரமாகவும்
இருந்தார்.

Source….Ramjee .N in FB input ….Forum for World’s Brahmin Unity & Welfare

Natarajan

விஷ்ணு சஹஸ்ரநாமம் நமக்கு எப்படி கிடைத்தது…

1950-களில் ஒருநாள் ஒரு வானொலி நிருபர் ஸ்ரீமஹாபெரியவாளை பேட்டிகண்டு அதனை டேப்ரிகார்டரில் பதிவு செய்துகொண்டிருந்தார்.

திடீரென்று பெரியவா அவரிடமும்,அங்கு இருந்தவர்களிடமும்,”மிகவும் பழைய காலத்து வாய்ஸ் ரிகார்டர் எதுவென்று யாருக்காவது தெரியுமா” என்று கேட்டார்.

In an interview, Matt Damon mentioned how President Trump would only let the crew of the film on his properties if they wrote him a part in it. That’s how he featured in Home

Alone 2: Lost in New York. Donald Trump and Macauley Culkin in a scene from Home Alone 2: Lost in New York.

Back in 1992, Donald Trump played a six-second cameo role in the adventure/comedy movie Home Alone 2: Lost in New York. And now, Hollywood actor Matt Damon has spilled the truth behind the “apparent” cameo appearance.

Damon revealed the deal that Trump made to the filmmakers in exchange for the use of his Manhattan hotel for the shoot.

In an interview with The Hollywood Reporter, the 46-year-actor told that President Trump will only let the crew of the film on his properties if they write him a part in the movie.

He said, “The deal was that if you wanted to shoot in one of his buildings, you had to write him in a part.”

Adding, “[Director] Martin Brest had to write something in Scent of a Woman, and the whole crew was in on it.”

“You have to waste an hour of your day with a bullshit shot: Donald Trump walks in and Al Pacino’s like, ‘Hello, Mr. Trump!’ You had to call him by name and then he exits,” noted Damon.

“You waste a little time so that you can get the permit, and then you can cut the scene out. But I guess in Home Alone 2 they left it in,” he explained.

The Downsizing star also revealed that he has never met Trump in person and he clearly isn’t a fan of him.

Damon is currently promoting his new movie Suburbicon at the Venice Film Festival alongside Hollywood actors George Clooney and Julianne Moore.

Source…www.hindustantimes.com

Natarajan

http://bit.ly/2F45wdO

Source…www.thebetterindia.com

Natarajan

The sun is the hottest when the clock strikes one in the small town of Seringapatam, not far from the city of Mysore, in present day Karnataka, a state in India. Colonel Arthur Wellesley, who was leading two army units of the British East India Company, knew that the defenders of the fortress of Seringapatam would be taking a break for refreshment at this hour. That’s when he planned to strike.

The date was May 4, 1799—the final day of the final confrontation between the British East India Company and the Kingdom of Mysore led by the strong and assertive Tipu Sultan. At the scheduled hour, seventy-six men dashed across the four-feet-deep river Cauvery and in only sixteen minutes had scaled the ramparts and stormed into the fort. The defenders, taken by surprise, were quickly subdued and in two hours the fort had fallen completely. Later, in a choked tunnel-like passage in the interior of the fort, the

bullet riddled body of Tipu Sultan, “the Tiger of Mysore” was found.

Photo credit: Victoria and Albert Museum

The victorious troops then proceeded to raid the royal treasury and over the next few weeks systematically emptied it, sharing the loot among the British army. Some time later, a curious object was discovered in the music room of the palace. It was a large wooden musical automata depicting a tiger mauling a man in European clothing. The man, which is nearly life-size, lies on his back while the tiger sinks its teeth into his neck. There is a crank protruding from the side of the tiger. When it’s turned, a hidden mechanism causes the man’s arm to go up and down, while a set of bellows inside causes the animal to growl and the man to emit distressing cries of agony. A flap on the tiger’s body can be opened to reveal a small organ and a keyboard capable of playing 18 notes.

Tipu Sultan’s mechanical tiger—known as Tipu’s Tiger— was a clear representation of his hostility towards the British—a feeling that he shared with his father, Hyder Ali, since his childhood. Hyder Ali regarded the British as their sworn enemy as they prevented Hyder from expanding his kingdom, and Tipu grew up with violently anti-British feelings. In 1792, when Tipu Sultan was forced to concede half of Mysore’s territories along with a large financial tribute to the British after the defeat at the Third Anglo-Mysore War, he had this machine built.

Tipu Sultan’s personal emblem was the tiger. The tiger motif was visible throughout his palace—on his throne, on his weapons and armor; the tiger stripe motif was painted on walls and used in uniforms; he even kept live tigers in his palace. Even his nickname that he adopted for himself was “the Tiger of Mysore”. Tipu’s Tiger, hence, was a symbolic representation of his desire to triumph over the British. It’s believed that the Sultan had frequently amused himself by playing with the instrument’s crank and hearing the distressing cries of the victim.

Understandably, the British were not amused. When they discovered the “contrived machine”, the Governor General of the East India Company wrote a memorandum calling it a “memorial of the arrogance and barbarous cruelty of Tipu Sultan” and “another proof of the deep hate, and extreme loathing” the Sultan had towards the English.

For a while, Tipu’s Tiger was displayed in the reading-room of the East India Company Museum and Library in London where it became very popular, especially since anybody could walk up to the machine and hand-crank it to hear the wailing and the grunting. The handle couldn’t take the abuse for long and it broke a few years later, to the great relief of the students using the reading-room in which the tiger was displayed.

In 1880, the tiger was acquired by the Victoria and Albert Museum in London. Since then, it has been one of the most popular exhibits in the museum and a “must-see”, although it’s too fragile now and cannot be operated. During the Second World War, the roof above the museum came crashing down and broke the tiger into several hundred pieces. After the war, the tiger was carefully pieced together, but it no longer works.

In recent times, Tipu’s Tiger has formed an essential part of museum exhibitions exploring the subject of Indian resistance to British rule, as well as British prejudice and imperial aggression. Tipu’s Tiger appears in various forms of memorabilia in the museum shops as postcards, model kits and stuffed toys.

Source ….Kaushik in http://www.amusingplanet.com

Natarajan

http://bit.ly/2nE0fT6

Source…www.amusingplanet.com

Natarajan

http://bit.ly/2nIjk6T

Source….https://www.thebetterindia.com/

Natarajan

In 1946, a census was conducted to count the daily traffic footfall on the state-of-the-art Howrah Bridge. The figures registered were 27,400 vehicles, 121,100 pedestrians and 2,997 cattle.

Contrast the above information with a 2007 report, which showed a daily flow of 90,000 vehicles, out of which 15,000 were goods vehicles.

The iconic bridge in the world is regarded as the “Gateway to Kolkata” since it connects the city to Howrah, and turned 75, this February. Of course, the bullock-carts of yesteryears have been replaced with high-end luxury cars.

Apart from being a pathway for various modes of transport, this iconic suspension-type balanced cantilever bridge has been the backdrop of many intense film scenes. Remember Ajay Devgn getting gunned down while riding a bike down the bridge in Yuva, or the dramatic Durga Puja celebrations under the bridge, as depicted in Gunday?

Many movie scenes used the bridge in the backdrop, starting with Bimal Roy’s 1953 classic Do Bigha Zameen, to Garth Davis’ Academy Award-nominated 2016 film Lion.

The Howrah Bridge made quite the impact before it was fully constructed. One night, during construction, workers were removing muck, trying to fix a cassion. The entire mass plunged 2 feet, and the ground shook. The intense impact caused a seismograph at Kidderpore, to register an earthquake. Interestingly once the muck cleared, many interesting objects of value, like anchors, cannons, cannon-balls, brass vessels, and coins dating back to the era of the East India Company were found.

Commissioned in 1943, the Howrah Bridge had a quiet opening. Even though it was a pioneering construction, a behemoth much ahead of its time, the Government decided to play things down, due to the fear of a Japanese air attack, since World War II was raging during that time.

A gigantic technical marvel, ahead of its time

One unique feature of this enormous bridge is that no nuts and bolts have been used in its construction. The steel fabrication has been riveted into place to hold the entire span of the bridge over the river Hooghly.

26,500 tonnes of steel, mostly supplied by Tata Steel, single monolith caissons of dimensions 55.31 x 24.8 metres, with 21 shafts, each 6.25-metre square, and sixteen 800-tonne capacity hydraulic jacks, amongst other materials, were used in the construction of the bridge.

Walk along the bridge’s massive length, and you will feel dwarfed and insignificant, for a good reason. The structure has a central span of 1,500 feet between centres of main towers and a suspended span of 564 feet. The main towers are 280 feet high above the monoliths and 76 feet apart at the top. The anchor arms are 325 feet each, while the cantilever arms are 468 feet each.

The bridge deck hangs from panel points in the lower chord of the main trusses with 39 pairs of hangers. There are cross girders, stringer girders, and floor beams that complete the intricate construction. Any bridge sways in the wind. The Howrah Bridge has special expansion and articulation joints, to compensate for turbulence.

A mammoth maintenance routine

Naturally, a structure this huge, serving as a roadway to so much transport, needs to be kept at its optimum condition. You’d think that the bridge would need a natural disaster to shake its foundations, but regular daily life puts a strain on the structure.

The maintenance of this gargantuan bridge is no easy task. Just ask the Kolkata Port Trust, which, post a 2003 investigation, spent Rs 5,00,000 annually, just to clean the bird droppings that were corroding joints and other parts of the bridge. In 2004, it cost Rs 6.5 million, to paint the 24 million square feet of the bridge, using 26,500 litres of aluminium paint and zinc chromate primers.

A cultural icon that would not be here today

We might not have had the same Howrah Bridge, if it ironically, weren’t for World War II. Before its construction, a global tender was floated, and a German company turned out to be the lowest bidder. Increasing hostilities in 1935 resulted in the German contract being cancelled, with the tender going to India’s Braithwaite Burn and Jessop Construction Company Limited.

The same war, which saw the bridge come to life, also threatened to destroy it. While the war was in full swing, India found herself in the position of a de-facto ally to Britain and the Western Allied Powers. Naturally the Japanese, part of the opposition, bombed Kolkata from 1942 to 1944, trying to destroy the bridge, and operations at the seaport. The British responded swiftly, even turning Kolkata’s Red Road, into a runway for Spitfires to take off.

The quiet hero during this time of crisis was the 978 Balloon Squadron. The British set up balloons, attached to the ground by several steel cables. These balloons prevented bombers from going low and hitting targets. The planes would get stuck in the cables and crash. The Japanese Air Force flew many sorties over Kolkata, bombing the central business district and the docks.

As many as 131 bombs were dropped on the 10th, 16th and 28th of December 1942 and 17th and 23rd of January 1943. The attack on 23rd was the most devastating with over 70 bombs being dropped over the dock area and the casualty on that day was nearly 500.

Let us appreciate this giant superstructure, which has stood tall for aeons.

Unfortunately, today, the most significant threat the iconic Howrah Bridge faces isn’t from Japanese fighter planes or their bombs, but from corrosive spit containing tobacco, pan-masala and other acidic, poisonous ingredients.

A 2011 inspection by Kolkata Port Trust authorities, calculated the damage—a total of Rs 2 million had to be spent, to cover parts of the bridge with fibreglass, to avoid corrosion due to spitting.

Spitting remains the biggest threat to this bridge, and a 2013 report in The Guardian mentions the bridge’s Chief Engineer, AK Mehra, who said that the slaked lime and paraffin in the poisonous spit are highly corrosive. In some areas, the steel pillars have been damaged by as much as 60 percent.

During World War II, when Kolkata was under attack, worried citizens, with a bag full of Vaseline, and bandages, would run to air-raid shelters, after safely hiding their earthen jars which contained their drinking water supply.

Those citizens if alive today, would surely be surprised when they realise the iconic Howrah Bridge which survived the Japanese bombing might not survive the Indian habit of spitting.

Source…www.the betterindia.com

Natarajan

We are all going to die – ideally from old age and in our sleep, less ideally from the Universe concocting a terrible, inescapable, and painful end just for us. Fortunately, there’s no such thing as a totally inescapable scenario. Once every now and then, a person finds themselves face-to-face with Death and decides to yank the robes from under his feet and make a quick getaway. Below you’ll find the stories of five such people.

1. A Paraglider Naps Her Way across the Upper Atmosphere

In February 2007, German paraglider Ewa Wisnerska was sucked into an unexpected thunderstorm in Australia. As testimony to that storm’s intense hatred of flying people, a Chinese paraglider had been pulled into that exact same storm earlier that day. His lifeless body was found 50 miles away.

Not content with just the one victim, the storm nabbed Ewa mid-flight and dragged her high into the air. At 3,000 feet, her exposed skin was frostbitten. Her glasses, like the rest of her clothing, were covered in ice so thick that she couldn’t even make out her own glider – which the violent weather kept collapsing, so she had to constantly battle to keep her glider in working condition.

At 20,000 feet, the air temperature was down to -58 degrees Fahrenheit, and ice had encased her entire body. The lack of oxygen also caused her to pass out. You really wouldn’t expect to wake up from a nap like that.

The previous record altitude for a paraglider was 24,000 feet. Geese fly at 27,000 feet and so did Ewa, briefly, on her way to 29,035 feet – which is the exact height of the summit of Mount Everest. At this point, the storm was getting frustrated that she was still alive, so it lifted her up to 30,000 feet just to see if she could survive the cruising height of a passenger jet, without the jet. She could.

At 32,000 feet, the storm gave up and she began to descend. At 23,000 feet, she woke up and realized that she had no way to brake or steer (due to her frozen hands), so she rode out the storm and hoped that she’d eventually land safely. Which she did, 40 miles from her starting point.

Apart from some bruising and frostbite damage, she was perfectly fine. This is probably because she was unconscious for most of the flight. Your heart rate slows when you’re out cold, and this would have played a huge part in her survival.

2. Jacob Miller Sleeps Off Headshots

The Battle of Chikamagua in Tennessee during the Civil War was the second heaviest Union defeat after Gettysburg, with around 36,000 casualties. One of these casualties was Jacob Miller, who was shot between the eyes on September 19, 1863.

Miller’s Union allies thought he was dead so they left him behind. The Confederate army thought the same and walked right over him as they pushed forward. They didn’t know that Miller had the ability to sleep off a headshot.

When he woke up with a new hole in his head, he realized that he was now at the back of the Confederate line. So, using his gun as a crutch, he waddled along parallel to the fighting until he could pass back over to the Union side. Since his uniform was drenched in blood, the Confederates didn’t recognize him as an enemy.

After making it back to friendly turf, the surgeons refused to remove the bullet as they told him he was going to die anyway. In fact, the Union troops were about to retreat again, and the doctors deemed Miller too sick to move, so it looked like he was going to be left behind again.

Miller was having none of this and started retreating with them. His face was now so swollen that he had to manually lift his eyelids to see where he was going. He kept retreating with the Union troops, with no intention of stopping and dying. Eventually, he was picked up by an ambulance wagon.

Nine months after the incident, doctors finally got around to removing the shot from his head. The bullet hole never closed, and although Miller would go on to live a long life, he spent the next thirty years sweating bullets, as pieces of the shot would occasionally make their way out of his wound.

3. A Man Elbows His Way Out of a Watery Grave

In early 2017, Jake Garrow was plowing the snow from an ice road in Ontario, Canada, when his skid loader hit an unexpected thin patch and plunged into the frozen waters, taking Garrow with it.

For the majority of us, sinking 100 feet to the bottom of a freezing lake is a terrible way to go, but Garrow is not most of us. As he sank, he looked around for the cord release that would pop the back window open. Unfortunately, he couldn’t find it. So rather than fumble around futilely, while water rushed into his cab, Garrow smashed the back window using his elbow.

Now he was free from his skid loader, but he still had to swim 100 feet through pitch-black, ice-covered water and hope that he could find the hole that he fell through. Miraculously, he managed it, and emerged from the ice with little more than a perforated eardrum.

However, his ordeal wasn’t over yet. Garrow had to walk a mile to the main road in soaking wet clothes with a wind chill of -22 degrees Fahrenheit, and then stand at the side of the road freezing because not a single motorist stopped for him.

He only managed to get a ride to the hospital because a familiar contractor happened to drive by. To add to his plight, Garrow was contacted by the Ministry of Environment and was told to get his skid loader out of their lake by June.

4. Everything That Could Go Wrong With a Spaceship Landing Did

In 1969, at the height of the space race, Russian Cosmonaut Boris Volynov was flying a solo re-entry into Earth’s atmosphere on Soyuz 5. He was returning after having just dropped off two colleagues on another ship, and unfortunately, designated driver gigs are as awful in space as they are on Earth. During re-entry, the equipment module on Soyuz 5 failed to detach, which messed up the balance of the spacecraft and caused it to turn around.

This was a major problem, as the heat of bursting through Earth’s atmosphere was expected to burn away a good three inches of the special ablator coating in the thicker side of the vessel, which had a good six inches of it. Unfortunately, Volynov was now flying back into Earth backward, and the side of his ship facing the flames was just a mere inch thick.

To add to this, his body was also being submitted to nine times the gravitation force of Earth, making all attempts to fix the dire situation border-line impossible. At this point, ground control was already busy passing around a hat to collect money for his family. Volynov was facing certain death until he suddenly noticed something: The malfunctioning part of the ship that had failed to detach was also getting sheared off by intense heat. Summoning all his strength, he managed to maneuver the Soyuz 5 to its correct position in the nick of time.

Problem solved! Well, not exactly. He had new problems to contend with. The ships parachute had taken damage and could only partially deploy. To add to this, the rockets designed to soften the landing had also failed completely. Soyuz 5 hit the ground like a meteor. Volynov survived this too, but he was thrown around the cabin and broke a number of teeth.

He now had another problem to contend with. He had landed in the Ural Mountains, far away from his intended landing spot in Kazakhstan. The weather outside was -36 degrees Fahrenheit. If he stayed put, he’d be long dead before anyone rescued him.

When the rescue team arrived hours later, they found an empty Soyuz 5. However, they followed a set of footprints, peppered with blood and bits of teeth, and found Volynov warming himself in a peasant hut, which he had managed to locate by following a distant column of smoke.

5. Scientists Witness a Volcanic Eruption… From Inside the Volcano!

In January 1993, a group of scientists from 15 different countries gathered in Colombia to assess the danger of the 9,000 foot Galeras Volcano, which has irrupted irregularly for centuries. The volcanologists thought it would be fairly safe as it had last erupted six months earlier, and no seismic activity indicated that it would do so again. Therefore, 16 people ventured into its cone to gather samples and valuable information.

To its credit, the volcano waited until the most dramatic moment to launch its attack. An hour earlier, and all the scientists would have perished as they stood right at the inner crater. An hour later, and they would have been at a relatively safe distance. But no, Galeras waited until they had just stopped work for the day, and still had a sporting (yet slim) chance of escaping. Then, and only then, did the ground start to rumble. The volcano erupted and sent a 90-story cloud of ash, smoke, and gas into the air.

Three scientists were hit with a blast of heat so hot that it reduced them to ash. Six were bombarded and crushed to death by scalding rocks. When the dust settled, nine scientists had been killed, and those who were still alive were seriously injured.

Dr. Stanley Williams, the leader of the group, was standing right by the crater’s rim when the eruption came. He managed to avoid the blast of heat, but was still assaulted by a maelstrom of white-hot boulders. A rock struck him in the head, instantly shattering his skull and sending bone fragments deep into his brain. He managed to stumble away, only to have his legs savaged by another rock bombardment.

That might have been the end for him, if it wasn’t for two of his colleagues, Marta Calvache and Patty Mothes. Both had inexplicably decided to climb toward the volcanic eruption to look for any survivors. They managed to locate Williams and drag him to safety.

Source….www.ba-bamail.com

Natarajan

The plaque is the last living relic of the Marmalong, the first ever bridge built over the Adyar river in 1726 by Armenian trader Coja Petrus Uscan.

If you take a walk across the busy roads of Saidapet in Chennai, chances are that you would cross what is perhaps one of the oldest living relics that connects the city to its Armenian past.

To the uninitiated, it may look like an unremarkable slab of stone on a pale green crumbling wall. However, this ordinary looking slab of stone is in fact a 300-year-old plaque that belonged on the pillars of one of oldest bridges in the city.

Marmalong Bridge, the first ever bridge across the Adyar river, was commissioned in 1726 by Coja Petrus Uscan, an immensely wealthy Armenian trader. Uscan, who had decided to settle in Madras after coming to the city in 1724, paid 30,000 pagodas from his own money to build the bridge and another 1,500 pagodas for its upkeep.

“Uscan was immensely respected and perhaps was even one of the only non-British allowed to stay in Fort St George or the White town. A devout believer in St Thomas, Uscan wanted more people to visit the Saint Thomas Mount, and therefore removed the two impediments – the river and the lack of steps – by building the bridge as well as 160 steps to the mount. This was the initial purpose of the bridge. But all that soon changed as the Marmalong Bridge became crucial to the expansion of the city, especially towards the South,” says Chennai-based novelist and historian Venkatesh Ramakrishnan.

Mount Road came after the bridge

 Mount Road, around which the city developed, came 60 years after the Marmalong bridge.

Named after Mambalam, one of the villages near the Adyar, the Marmalong Bridge perhaps laid the foundation stone for the city as it led to the emergence of the Mount Road, around which Chennai developed.

“It was only natural that a road followed after a bridge was built. The British built the Mount Road in the 1800s, around which the city grew. So, in a sense, the bridge led to the city’s birth and is very close to its heart,” Venkatesh adds.

However, the Marmalong only lives in our memories today. Where the arched bridge of Uscan once stood, a concrete replacement called the Maraimalai Adigal Bridge now exists. There are no traces of this Adyar-Armenian connect but for the last living relic – the plaque commemorating Uscan’s construction of the bridge.

With inscriptions in three ancient languages – Persian, Armenian and Latin, the Uscan plaque was established in memory of the great nation of Armenia and is a tribute to the people who helped build the city.

“The Armenian inscriptions are on the lower portion of the plaque. It can’t be read because the writing has faded with time and neglect,” according to Venkatesh.

Crusade to preserve the plaque

The neglected plaque stands near the Saidapet Metro construction site. 

Displaced from its original site, the plaque faces the perils of urbanisation and is further threatened by the metro rail work that is underway.

Years of neglect and development in the area has buried the stone in layers of debris. In fact, the bottom of the stone has disappeared under the ground as the road levels have been rising every year due to re-carpeting, Venkatesh laments.

With the construction of the Saidapet Metro station underway, historians who are fighting to save the plague urge the CMRL to give the stone a place of honor in the metro station.

Highlighting the importance of preserving such relics, Venkatesh says, “The Armenians have contributed immensely to this city. I believe it is important to preserve all traces to this link. It is really unfortunate that while the Uscan stone stands neglected, another plaque at the Fourbeck Bridge is preserved by the Architectural Society of India,” he said.

A dedicated group of Chennai historians have launched a Facebook page “Retrieve Uscan Stone” to draw attention to the issue and save the plaque.

“The Saidapet Metro work is too close to the plaque. We have been urging the officials to move the relic to a better place, may be a museum or a memorial site. We just don’t want to lose a precious piece of the city’s history,” Venkatesh says hopefully.

Source….https://www.thenewsminute.com

Natarajan

These are not good times for the Punjab National Bank, which is embroiled in an 11,400 crore-scam allegedly perpetrated by diamond mogul Nirav Modi and his maternal uncle, Mehul Choksi.

For the average citizen, this is yet another instance of a wealthy man swindling public money through dubious loans issued by these banks, and leaving the country without paying back his dues.

Unlike Nirav Modi and Vijay Mallya, the PNB, which is India’s second largest public-sector bank, also had famous personalities and their families as customers who have honoured their loans.

Former Prime Minister Lal Bahadur Shastri had taken a car loan of Rs 5,000 from PNB. After his sudden demise on January 11, 1966, the former prime minister’s widow Lalitha paid back the loan from the pension she received, reported Times of India.

“We went to St Columba’s School on a tonga. Once in a while, we used the office car, but my father did not allow us to use it regularly for any kind of private work. There was a demand at home that we should buy a car,” said Anil Shastri, his son and senior Congress politician, to the publication.

In response to his family’s demands, Shastri approached a senior official from the PMO and discovered that a new Fiat would cost Rs 12,000. Since the family had only Rs 7,000 in the bank, the prime minister decided to apply for a Rs 5,000 loan which the bank sanctioned that very day.

When the prime minister passed away in Tashkent, where he had gone to sign the declaration of peace between India and Pakistan after the 1965 war, the loan remained unpaid. “It was repaid by my mother from the pension she received after my father’s death,” said Anil Shastri.                                                                                                                         

This 1964-model Fiat with the plate number DLE 6 is today exhibited at the Lal Bahadur Shastri Memorial in the national capital.

Source….www.thebetterindia.com

Natarajan